Σήμανε η ώρα της μεταπολίτευσης των πολιτών!

Ο λαός μίλησε, η αποχή υπήρξε το πιο κραυγαλέο μήνυμα αποτυχίας του πολιτικού συστήματος κι ας κάνει ότι δεν το κατάλαβε ο πρόεδρος της κυβέρνησης και μερικοί άλλοι αρχηγοί. Ο λαός γυρίζει μαζικά την πλάτη σε αυτούς που δεν τον εκφράζουν πια. Η κρίση αποτελεί πλέον κρίση του καθεστώτος. Μόνον πελάτες του δικομματισμού έφτασαν στην κάλπη, καθώς και αποφασισμένοι πολίτες να δώσουν την ψήφο τους σε μικρά κόμματα ή να εκφράσουν την αποδοκιμασία τους στον μικροκομματισμό, τον πολιτικαντισμό και τον λαϊκισμό, με λευκό ή άκυρο ψηφοδέλτιο. Οι Έλληνες βγήκαν από τα μαντριά και ποιος τους σταματά!
Η Κυβέρνηση βγήκε κουρεμένη από το «δημοψήφισμα» που προκάλεσε ο πρωθυπουργός για την συνέχιση της πολιτικής της τρόικας στην Ελλάδα. Παρόλα αυτά ο Γιώργος Παπανδρέου θεώρησε ότι έχει την νομιμοποίηση να συνεχίσει μία πορεία καταστροφής, δίχως κανείς να μπορεί να αντιληφθεί πλέον πού στηρίζει την άποψη ότι υποστηρίζεται από ευρύτερα στρώματα. Όταν οι αριθμοί δεν μας βγαίνουν, τόσο το χειρότερο γι’ αυτούς! Ασφαλώς το παιχνίδι που δοκίμασε να παίξει με τις εκλογές ο κ. Παπανδρέου δεν τελειώνει απόψε. Τέτοιου είδους καμώματα οδηγούν σε μία παρατεταμένη προεκλογική περίοδο και σε μία άνευ προηγουμένου αμφισβήτηση, που θα καταλήξει σύντομα στην κάλπη. Τα ζητήματα αυτά δεν ανοίγουν και δεν κλείνουν με μία δήλωση του πρωθυπουργού. Αν τα ανοίξει ένας πρωθυπουργός τα κλείνει ο λαός. Δυστυχώς ο κ. Παπανδρέου για δεύτερη φορά μετά τις περίφημες απειλές με το πιστόλι προς τις χρηματοπιστωτικές αγορές, αυτοπαγιδεύτηκε, παγιδεύοντας όμως ταυτόχρονα και την χώρα σε μία επιπρόσθετη αβεβαιότητα που έρχεται να προστεθεί στην οικονομική απορρύθμιση.
Στο απολύτως χυδαίο δίλημμα του πρωθυπουργού «σταθερότητα ή περιπέτειες», οι Έλληνες απάντησαν γυρίζοντας σταθερά την πλάτη, σε αυτούς που αντικειμενικά έβαλαν την χώρα σε περιπέτεια και την κοινωνία στον γύψο. Η αποχή μαζί με τα λευκά και τα άκυρα ήταν η λαϊκή απάντηση σε κάθε είδους εκβιασμούς και στους εκβιαστές με πρώτον και καλύτερο τον πρωθυπουργό. Ο λαός όταν εκβιάζεται αρνείται την πολιτική συμμετοχή, διότι αντιλαμβάνεται ότι η ψήφος του γίνεται στοιχείο ελεεινής εκμετάλλευσης από εκείνους που τον χρησιμοποιούν απλώς για να νομιμοποιήσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα.
Η μεταπολίτευση της πατρωνίας και των νταβάδων κάπου εδώ τελειώνει. Ζήτω η πραγματική μεταπολίτευση που μόλις αρχίζει. Γεια σου και εσένα Γιώργο Βέλτσο που όμορφα το διηγείσαι: «Ο,τι συνέβη ως εδώ ήταν ένα είδος άοπλης δικτατορίας των πελατειακών σχέσεων μεταξύ των, εξαναγκασμένων για διαφορετικούς λόγους, πολιτικών και πολιτών, οι οποίες τώρα, υπό τη δαμόκλειο απειλή της χρεοκοπίας, πάνε περίπατο. Υπάρχει άραγε κανείς που να περιμένει από το πολιτικό σύστημα κάτι τι άλλο από την κατάρρευσή του; Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε». Και ότι είχε να πάρει το πήρε ποιητή της γενεαλογίας της εξουσίας. Κλείσαμε, δώσαμε, μας τα πήρανε, μικρή σημασία έχει τώρα …τώρα ο μηχανισμός στήριξης θα αποδειχτεί μηχανισμός στείρωσης του τελευταίου πολιτικού της εποχής της μεγάλης απάτης, της ψευδώνυμης μεταπολίτευσης των κολλητών λαμόγιων. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα, τώρα η τόλμη με την γνώση και την αγωγή θα γεννήσουν την αρετή σε μια νέα δημοκρατική κοινωνία που θα πάψει να μετατρέπει την πολιτική σε δείκτες ή συμπτώματα κάποιου άλλου πράγματος. Δεν είναι όλα οικονομία. Ας καθυποτάξουμε την ατίθαση οικονομία στην πολιτική που έρχεται να εξυπηρετήσει το συμφέρον των δύο τρίτων της κοινωνίας.
Τώρα ήρθε η ώρα μας. Δεν μας ρώτησε, δεν μας προειδοποίησε, απλώς σήμανε!
Εδώ και τώρα η πολιτική οφείλει να μιλήσει την γλώσσα της δομής, της κυβέρνησης και όχι μιας επιτροπευόμενης διακυβέρνησης ή της άρνησης της κυβέρνησης. Τέλος στα κόμματα διαμαρτυρίας. Τέλος στην ανέξοδη κεφαλαιοποίηση της ψήφου.
Τέλος στα κόμματα που εμφανίζονται υπεράνω του πολιτικού συστήματος. Τέλος στους θεατρίνους που δήθεν δεν ενδιαφέρονται για το πολιτικό κόστος, καθώς μονίμως χρεώνουν στους άλλους τα δικά τους «έξοδα». Τέλος στους αρπάχτρες, αλλά και στους τζαμπαζήδες της πολιτικής σκηνής. Τέλος στους πελάτες και στους πάτρωνες. Και ασφαλώς τέλος στον δικομματισμό. Οι ερχόμενες βουλευτικές εκλογές θα αποτελέσουν την ληξιαρχική πράξη θανάτου του.
Ζήτω η πλουραλιστική, ριζοσπαστική δημοκρατία, έντιμων αγωνιστών που δεν αναζητεί ευκαιριακές συγκλίσεις στο κέντρο, αλλά είναι έτοιμη για την δημιουργία συναινέσεων, μέσω μιας γνήσιας ανοικτής διαβούλευσης, δίχως συμπλέγματα και αποκλεισμούς. Ήρθε το τέλος της μεταπολίτευσης των κομματικών και διακομματικών παρεών, των οικογενειών και των πελατειακών μηχανισμών. Είναι η ώρα της μεταπολίτευσης των πολιτών. Τέλος στις πλαστές διαχωριστικές γραμμές μεταξύ αριστεράς και δεξιάς. Δόξα στην ιδεολογία και την διαφορά στις αξίες και τον τρόπο ζωής που δομούν γνήσιες πολιτικές διαφορές. Τα έδρανα της βουλής δεν είναι το κρεβάτι το ψυχαναλυτή, ούτε ασφαλώς τα παράθυρα των καναλιών. Κλείστε τα παράθυρα …μπάζει. Αρκετά αλλοτριώθηκε η πολιτική διαδικασία, μέσω των τηλεπολιτικών…Έξοδος!
«Το κενό υπάρχει όσο δεν πέφτεις μέσα του», έγραψε ο Ελύτης. Σωστά, αλλά τι γίνεται τώρα που έπεσες στο κενό; Τώρα κατ’ αρχήν πρέπει να πάψεις να φοβάσαι την πτώχευση …πτώχευσες, σε χρεοκόπησαν λαέ, πάρτο χαμπάρι. Σε λίγες μέρες το κυρίαρχο θέμα θα είναι η ελεγχόμενη χρεοκοπία της χώρας. Στο κενό βρισκόμαστε και κανείς δεν γνωρίζει πού το πάει τελικά ο απόλυτος άρχοντας της Ελλάδας, Γιώργος Παπανδρέου. Τώρα το θέμα δεν είναι αν θα πέσουμε στα μαλακά ή πόσο μαλακά θα πέσουμε, αλλά πώς θα βιώσουμε την πτώση μας. Αυτή η εμπειρία θα καθορίσει την μεταπολίτευση που χαράζει, πολιτικά, κοινωνικά και κυρίως πολιτισμικά. Παράλληλα θα περιμένουμε πότε η τρόικα θα βγάλει τον πρωθυπουργό από την πρίζα.
Δημήτρης Γιαννακόπουλος

Πηγή