Ένα ζευγάρι παπούτσια για ελπίδα.

Ομολογώ ότι πρώτη φορά στην 20χρονη “καριέρα” μου σαν οικογενειάρχης έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο απόγνωσης για την επιβίωση στην καθημερινότητα. Εννοώ ότι από τότε που ανέλαβα “υπουργός” οικονομικών της οικογένειας, έχω αντιμετωπίσει πλείστες οικονομικές δυσκολίες, κάλυψη αναγκών-υποχρεώσεων που αυξάνονταν με την αύξηση των μελών της, έκτακτες αντιξοότητες, αναπτυξιακές πολιτικές (για σπίτι, εκπαίδευση παιδιών, προσωπικά όνειρα κ.ά.) και δεν πτοήθηκα, βρίσκοντας τρόπο να τα φέρνω όλα σε πέρας.

Βοήθησαν, φυσικά, και τα δάνεια και οι πιστωτικές, αλλά τελικά πήγαιναν όλα κατ’ ευχήν καταφέρνοντας με τον σταθερό μισθό του Δημοσίου να ισορροπώ τον μηνιαίο ισολογισμό της οικογενειακής “επιχείρισης”. Αυτό μέχρι να αρχίσει με όχημα την ξενόφερτη ψευτο-οικονομική κρίση να έρχονται τα πάνω κάτω.
Εκεί που κάθε μήνα τα βγάζαμε ίσα-ίσα πέρα και επιδιώκαμε τον επόμενο μήνα να βάλουμε 50 ευρώ στην άκρη, τώρα, εδώ και ένα περίπου χρόνο, “μπαίνουμε” μέσα, καταναλώνοντας οικονομίες που ήταν στριμωγμένες στην τράπεζα και είχαν προκύψει από 20 χρόνια στερήσεων και τίμιου ιδρώτα. Είμαι απ’ αυτούς που ποτέ δεν θα μπορέσουν να επηρεαστούν από την ύπουλη ψυχολογική επίθεση των “χαρισματικών” υπανθρώπων της απάνθρωπης ιδιοτελούς κλίκας που δολοφονεί την ανθρώπινη αξιοπρέπεια των μη προνομιούχων.
Αυτό, όχι γιατί είμαι κανένα τέρας απάθειας ή αναλγησίας, αλλά ανήκω σ’ αυτούς τους -μάλλον λίγους- “χαζούς” που δεν συμμετείχαν σε κομπίνες, αντιστέκονταν στη διασπάθιση των δημόσιων πόρων και την πολέμησαν με προσωπικό κόστος και δεν τζόγαραν τα χρήματά τους για “να πιάσουν την καλή”.
 Έτσι, συνθήματα του τύπου “μαζί τα φάγαμε” δεν με αφορούν και δεν με αγγίζουν. Επένδυσα, δηλαδή, τα χρήματά μου στην τιμιότητα, την αξιοκρατία, την ελεημοσύνη, αγοράζοντας με αυτόν τον τρόπο μια προστατευτική πανοπλία. Σήμερα εξαργυρώνω την αξία αυτής μου της επιλογής.

Είμαι ανέγγιχτος από δόλιες ψυχολογικές βολές, άτρωτος. Είμαι όμως συνάμα και πολύ θυμωμένος, οργισμένος με τους “εχθρούς”.
Λέω “εχθρούς” για τη συντομία, αφού είναι πολλοί και όχι σαν άτομα, αλλά σαν ομάδες.
Η αγανάκτηση με έσπρωξε να αντιδράσω μπαίνοντας με δύναμη στα κινήματα.
Τέτοια δύναμη, που απ’ τις πρώτες συμμετοχές μου διεκδικώντας το λόγο και την επιχειρηματολογία, κατέληξα “σημαντικό” μέλος με δράση και άποψη.
Σήμερα, αν και ικανοποιημένος εν μέρει, έχοντας κουραστεί από τις μικρο-αψιμαχίες στα εσωτερικά των κινημάτων και προσδοκώντας μάταια τη γενίκευση της συμμετοχής των πολιτών σ’ αυτά, απογοητευμένος, οδεύω στην απόγνωση. Μέχρι που ήρθε το μήνυμα…
Ένα ξημέρωμα, μετά από ολονυχτία διαδικτυακού “φορτώματος” (ενημέρωσης) και “ξεφορτώματος” (αρθρογραφία κ.ά.), βγήκα για προμήθεια σε “καρκίνο” (τσιγάρα).
Επιστρέφοντας μες το εκπνέον σκοτάδι και την ησυχία, ήταν εύκολο να μου τραβήξει την προσοχή το ξέχειλο από τους κάδους σκουπιδομάνι. Αμέσως σκέφτηκα τα δημοτικά τέλη στο λογαριασμό της ΔΕΗ, που μαζί με την ΕΡΤ διπλασιάζουν το λογαριασμό, στον οποίο, παρεπιμπτόντως, μόλις χτες είχα ζητήσει διακανονισμό.
Πίκρα… πίκρα…
Στον ίδιο δρόμο όμως είδα και κάτι αναντίστοιχο.
Ένας άλλος κάδος, αν και φορτωμένος σα βουνό, δεν “έπλεε” σε σκόρπιες σακούλες και σκουπίδια, ενώ τα παραπανίσια είχαν τοποθετηθεί σε μεγάλο χαρτοκούτι, ακριβώς δίπλα. Τέλος, ένα ζευγάρι μεταχειρισμένα παπούτσια, όχι όμως άχρηστα, για τους εξαθλιωμένους που σαρώνουν καθημερινά κάθε κάδο για παραπεταμένους “μικρο-θησαυρούς”. Ήταν στοιχισμένα με τάξη, ευδιάκριτα, ακριβώς μπροστά από τον πράσινο κάδο. Ήταν σίγουρο ότι είχαν μπει εκεί μπροστά για να τα δουν εύκολα και έτσι με τάξη για την ντροπή και την αξιοπρέπεια. Την ντροπή που αισθανόταν αυτός που τα έβαλε γιατί δεν μπορούσε να κάνει κάτι περισσότερο, ενώ ήθελε να εκφράσει το σεβασμό στην αξιοπρέπεια των αναξιοπαθούντων ανθρώπων, όπως κάθε άνθρωπος τον δικαιούται.

Τελικά, υπάρχουν ακόμη κάποιοι “άλλοι” άνθρωποι, κόντρα στο μαϊμουδισμό και την πλύση εγκεφάλου, κόντρα στον ατομικισμό και την αδιαφορία για το συνάνθρωπο. Φυσικά και δεν είναι “αγιοποίηση” ή “ηρωοποίηση” ένα τόσο “λίγο” ντοκουμέντο. “Σιγά τα ωά”, θα βιαστεί να κοροϊδέψει ο γνωστός καναπεδάτος, υποκριτικά ή φαρισαϊκά θα τα χαρακτηρίσει ο βολεμένος γιος του μπαμπά του.
Για μένα, ακόμη και αυτό το μικρό λουλουδάκι μου έφερε την Άνοιξη, μου ξαναπότισε την ελπίδα για κάτι καλύτερο. Είμαστε καλύτεροι από αυτό που νομίζουμε σα λαός. Αξίζουμε πολλά!
Εκεί που κόντευα να φτάσω στην απόγνωση, τώρα έχω ξανά ελπίδα.
Για μένα που πιστεύω στο Θεό, Αυτός ήταν ο Αποστολέας.
Κάποιος άλλος ας πει ότι “είδα, αντί να κοιτάζω”, τη συγκεκριμένη στιγμή.
 Όπως το βλέπει κανείς!…

Πηγή