Που βρίσκεται ο τάφος του Πορθητή και τι βρήκαν μέσα;

Στο μαύρο αυτό τάφο βρίσκεται αυτός που κατάστρεψε τη βυζαντινή αυτοκρατορία. 

«Μήπως ο Πορθητής ήταν Χριστιανός;»
Μ' αυτόν τον προκλητικό τίτλο εμφανίστηκε στα περίπτερα στις 19 Ιανουαρίου του 1991 το τουρκικό περιοδικό Ακτουέλ.
Το περιοδικό παρουσίασε τη θεωρία όη ο Μωάμεθ ο Πορθητής ήταν κρυπτοχριστιανός.
Το βέβαιο πάντως είναι ότι η μητέρα του ήταν χριστιανή και ο ίδιος Αλεβής.
Όταν πήρε την Κωνσταντινούπολη κι εγκατέστησε τον ανθενωτικό Γεννάδιο στο θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τον επισκεπτόταν συχνά στο Μοναστήρι της Παμμακάριστου, όπου και είχαν θεολογικές συζητήσεις. Κάποιες μαρτυρίες τον θέλουν να εκκλησιάζεται κρυφά σε ορθόδοξο ναό, ενώ προς το τέλος της ζωής του διέθετε στα ιδιαίτερα διαμερίσματα του ένα πλήρως εξοπλισμένο εκκλησάκι!
Το βασικότερο, πάντως, επιχείρημα που συνηγορεί για τη χριστιανική ιδιότητα του Μωάμεθ προέρχεται από το βιβλίο του Τούρκου συγγραφέα Ρεσάτ Εκρέμ Κοτσού, "Οθωμανοί Ηγεμόνες", όπου φιλοξενείται η μαρτυρία του Τούρκου πολιτικού Κεμάλ Μπεγατλί. Σύμφωνα μ' αυτόν, ο πραγματικός τάφος του Μωάμεθ βρέθηκε δίπλα από τους τάφους των βυζαντινών αυτοκρατόρων κάτω από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, πάνω από την οποία οι Τούρκοι έκτισαν το Φατίχ τζαμί!
Η ανακάλυψη αυτή έγινε «τυχαία» το 1908, την εποχή του Σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β, κατά τη διάρκεια εργασιών για την επισκευή αγωγού νερού που είχε σπάσει στη συνοικία του μεγάλου τεμένους του Πορθητή.
Όταν ο Σουλτάνος έδωσε εντολή ν' ανοιχτεί ο διπλανός τάφος του Πορθητή για να καθαριστεί από τυχόν λάσπες, οι υπεύθυνοι μ' έκπληξη διαπίστωσαν ότι στον πάτο του τάφου υπήρχε μια σιδερένια καταπακτή. Όταν την άνοιξαν, είδαν ότι μια πέτρινη σκάλα οδηγούσε στην υπόγεια αίθουσα μιας χριστιανικής εκκλησίας ακριβώς κάτω από το τζαμί!
Εκεί βρέθηκε όχι μόνον ο αληθινός τάφος του Μωάμεθ, αλλά και το σώμα του πολύ καλά ταριχευμένο, ολόιδιο με το πορτραίτο που είχε φιλοτεχνήσει ο Ιταλός ζωγράφος Μπελίνι. Μάλιστα, ο τάφος είχε πάνω του χαραγμένο το σύμβολο του σταυρού μαζί με την ημισέληνο!
Ο Μωάμεθ φαίνεται ότι προτίμησε να ταφεί ως χριστιανός και βυζαντινός βασιλιάς.
Ο Αβδούλ Χαμίτ, πανικοβλημένος από την απρόσμενη ανακάλυψη, διέταξε να σφραγιστεί ο τάφος και να μην ανοίξει ποτέ!

pronews.gr/

Νέος Δήμαρχος, Παμπάλαιη Τάξη Πραγμάτων

Γιάννενα!… «Πρώτα στ’ άρματα, στα γρόσσια καί στα Γράμματα!», έλεγε το ρητό.
Σήμερα, βέβαια, η κατοχή αρμάτων είναι παράνομη, γρόσσια (λεφτά, δηλαδή) δεν έχει κανένας, κι από Γράμματα, χέσ’ τα κι άσ’ τα! Όλοι θέλουν …πτυχία, τα Γράμματα δεν τους ενδιαφέρουν καθόλου.
Εν πάσει περιπτώσει, τα Γιάννενα ξανάρθαν στην επικαιρότητα πρόσφατα, λόγωι της εκλογής δημάρχου ιουδαίου το θρήσκευμα στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές. Γεγονός, βεβαίως, που από τη μία πλευρά είναι σαφώς ασυνήθιστο, κι απ’ την άλλη πυροδότησε αντιδράσεις στο πατριωτικό («πατριωτίζον», καλύτερα) κομμάτι του εγχωρίου Διαδικτύου. («- Μά, τον εβραίο βγάλανε δήμαρχο;!»)
Όμως, τόσο σ’ εσάς, τους αναγνώστες μου, όσο καί στους συναδέλφους πατριώτες ιστολόγους, σας έχω μιά έκπληξη – άκρως δυσάρεστη:
Ο μέν νέος δήμαρχος Ιωαννίνων μπορεί να είναι καλός άνθρωπος (δεν τον γνωρίζω, αλλά λέγεται πως είναι αγαπητός σε όλους στην πόλη του), αλλά ο συμβολισμός της εκλογής αυτής είναι τρίς χειρότερος από τις αρχικές αντιδράσεις του τύπου: «ποιόν πήγαν καί ψηφίσανε οι μ@λ@κες οι Γιαννιώτες». Μόνο που δεν τον είδε κανείς.
Αλλά, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή… ξεκαθαρίζοντας -κατά το δυνατόν- πρόσωπα καί καταστάσεις.

α. Ιουδαίοι κι εβραίοι

Η θρησκεία του νέου δημάρχου Ιωαννίνων είναι η ιουδαϊκή. Σας έχω εκφράσει τη γνώμη μου, ότι «ιουδαίος» σημαίνει «ού Διαίος», δηλαδή όχι του Δία· δηλαδή, πιστός του Κρόνου.
Καί εκ παραφθοράς, το «ουΔιαίος» έγινε «ιουδαίος» – κι έμεινε. Όπως πχ λέμε: «φαλάκρα» (το κανονικό) καί «καράφλα» (η παραφθορά, με εναλλαγή της θέσης των γραμμάτων).
Αντιθέτως, ο χαρακτηρισμός «εβραίος» δείχνει φυλετική καταγωγή – καί δεν είναι εβραίοι όλοι οι ιουδαίοι. Οι ίδιοι οι ιουδαίοι μιλάνε γιά καταγωγή του αρχικού πυρήνα τους (υπό τον Μωϋσή) από δώδεκα φυλές, ο δε Άρθουρ Καίσλερ προσθέτει (στο ομότιτλο βιβλίο του) καί την δέκατη τρίτη φυλή, τους Χαζάρους.
Εδώ γίνεται πολύς λόγος, αν οι Χάζαροι είναι γνήσιοι «εβραίοι» ή όχι· πάντως, η γνώμη μου είναι πως είναι γνησιότατοι, καί πως δεν ασπάστηκαν την ιουδαϊκή θρησκεία τον 8ο μΧ αιώνα, αλλά πολύ παλιότερα. Εν πάσει περιπτώσει, γιά να σας δώσω ένα σημείο αναφοράς, «εβραίοι» είναι οι Χαλδαίοι μάγοι… αυτοί που έφαγαν τον Μεγαλέξανδρο.
Οι δώδεκα φυλές του αρχικού πυρήνα των ιουδαίων περιείχαν αιρετικούς Αιγύπτιους εξωμότες (πιστούς του Άτεν), Ατλάντειους (ναί! – κοκκινομάλληδες «Ύκσως», όπως απεικονίζονται στις τοιχογραφίες των Αιγυπτίων, που οι προβληματισμένοι αρχαιολόγοι τους θεωρούν μέχρι καί …Βίκινγκς!!!), Άραβες ληστάρχους της περιοχής, καί …Έλληνες!!! Ναί, ναί ναί!!!
Πρόκειται γιά Πελασγούς πιστούς του Κρόνου, οι δε δύο φυλές τους αυτωνών ήταν η φυλή του Βενιαμίν (που σήμερα δεν υφίσταται) καί η φυλή του Ιούδα (εκ της οποίας καί ο προδότης μαθητής του Χριστού).
Οι Κρόνιοι Πελασγοί δώσανε στην ιουδαϊκή θρησκεία πολλά από τα σημερινά της χαρακτηριστικά, αλλά δεν μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. (Θα μακρύνει το άρθρο πέραν του δέοντος.)
Φυσικά, η σύγχρονη ιουδαϊκή προπαγάνδα (με βιβλία του τύπου: «Ιουδαϊκή Κρήτη») που λέει ότι οι θρησκείες μας (δηλ. η δική μας η αρχαία με την ιουδαϊκή) συγγενεύουν, κι ότι εμείς πήραμε τη θρησκεία μας απ’ αυτούς, μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί.
Όντως οι ομοιότητες δειχνουν πολιτισμική επαφή, αλλά το ποιός έδωσε τί σε ποιόν (καί γιατί), είναι τελείως άλλο θέμα.
Όμως, επειδή το αίμα νερό δεν γίνεται, κάποιους αιώνες μετά την αρχική «Έξοδο» του Μωϋσή, οι ιουδαϊκές φυλές είχαν χωρίσει τα τσανάκια τους. Κάπου τον 10ο αιώνα πΧ είχαν σχηματιστεί τα ξεχωριστά βασίλεια της Ιερουσαλήμ καί του Ιούδα. Καί, μαντέψτε σε ποιό κατοικούσαν οι Κρόνιοι Πελασγοί!… αν καί τα Ιερά Σόλυμα είχαν κι αυτά ιδρυθεί από Κρονίους Πελασγούς, τους Σόλυμους της Καρίας.
Πρίν τελειώσουμε την ενότητα, ειρήσθω ότι η (με προσπάθειες να διατηρηθεί κρυφή από το …κοινόν) πραγματική θρησκεία των εξουσιαστών του πλανήτη δεν είναι η ιουδαϊκή, αλλά η αρχαία Αιγυπτιακή! (Μάτι του Ώρου, κτλ.) Καί τούτο, διότι η πραγματική «Γή της Επαγγελίας» των αρχικών ιουδαίων του Μωϋσή δεν ήταν η Παλαιστίνη, αλλά η ίδια η Αίγυπτος.
Δεν ήταν που έχασαν τον προσανατολισμό τους οι αρχικοί ιουδαίοι, καί περιπλανιόντουσαν σαράντα χρόνια στην έρημο. Ήταν που ο Αιγυπτιακός Στρατος τους πέταξε έξω απ’ την Αίγυπτο καί δεν τους άφηνε να ξαναμπούν ως κατακτητές! (Πρώτα υπό τον φαραώ Χορεμχέμπ, πρώην στρατηγό, που κατέλυσε την εκφυλισμένη δυναστεία του Ακχενάτεν καί του Τουταγχαμών.
Καί την ίδια τακτική ακολούθησαν κι οι διάδοχοι του Χορεμχέμπ.) Οπότε, είδαν κι αποείδαν οι ιουδαίοι ότι Αίγυπτος γιόκ, καί στράφηκαν ανατολικά, προς την Παλαιστίνη – με τις γνωστές ιστορικές συνέπειες.

β. Πελασγοί, Κρόνιοι Πελασγοί, Έλληνες

Πάμε, τώρα, σε τάχιστο ιστορικό …φροντιστήριο γιά τα δικά μας!
Μετά τον, δυστυχώς, εμφύλιο (ξέρω πολύ καλά τί λέω!) Ελληνο-Ατλαντικό Πόλεμο (με τα τρομερά αιθερικά όπλα), που καταβύθισε την Ατλαντίδα, οι μεν Άτλαντες σκόρπισαν κυνηγημένοι (από Έλληνες καί συμμάχους) προς Ανατολάς, αλλά κι εμείς δεν πήγαμε πίσω. Προκόψαμε!… βάσει της παροιμίας: «- Κι εμείς κακό χερόβολο, κι εσείς κακό δεμάτι!» Τα αιθερικά όπλα τάραξαν κλιματικές καί ηλεκτρομαγνητικές ισορροπίες σε μέγιστο βαθμό, με αποτέλεσμα πχ η Θεσσαλία να γίνει λίμνη επί χιλειτίες (άρα, πάπαλα οι καλλιέργειες), καί να συγκλονίζεται η Γή με τρομερούς σεισμούς γιά ποιός ξέρει πόσον καιρό μετά.
Φυσικά, κατά τις «σκοτεινές» αυτές χιλιετίες (από το 9600 πΧ μέχρι περίπου το 3500 πΧ) οι Έλληνες δεν περνούσαν καί τα καλύτερα χρόνια τους! Σκορπισμένοι (άρα με αδύναμη άμυνα), χωρίς τεχνολογία, κι επιβιώνοντας όπως-όπως με ό,τι έβρισκαν, έπεφταν πολλές φορές θύματα Ατλαντείων ορδών· αυτών, που είχαν καταφέρει να επιβιώσουν στην Ασία, καί κάποια στιγμή άρχισαν τις επιδρομές κατά ‘δώ.
Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, γιά να περιγράψουμε τις εποχές εκείνες: τότε έγινε ό,τι έγινε κι επί Τουρκοκρατίας. Φόνοι, ληστείες αγαθών, καί αρπαγές γυναικών καί παιδιών. Συν αλλαξοθρησκείες με το στανιό, καί δημιουργία Γενιτσάρων.
Μην ξεχνάτε ότι οι Άτλαντες είχαν ως μέγιστο θεό τους τον Κρόνο (ο Ποσειδώνας ήταν γιά το …θεαθήναι), καί δή στην άγρια μορφή του – με ιερατείο που εκτελούσε συστηματικά ανθρωποθυσίες (καί ειδικά αγοριών), κτλ κτλ. (Βλέπε πχ Αζτέκους – κι όχι μόνον.)
Ένα (καί μοναδικό) καλό αναγνωρίζω σ’ αυτούς τους Κρονίους Άτλαντες, που καλά θα κάνουμε να το υιοθετήσουμε κι εμείς – αν θέλουμε να δούμε προκοπή:
Είχαν καταλάβει πολύ καλά ότι οι ιστορικές διεργασίες υπερβαίνουν κατά πολύ το άτομο… τον χρόνο ζωής του ανθρώπου. Οι ιστορικές διεργασίες κρατάνε χιλιετίες, ή καί δεκάδες χιλιετιών – γιά πλάκα!
Οπότε, αφού δεν είμαστε αθάνατοι, το μέλλον (αλλά καί το παρελθόν! – η ιστορική μνήμη) της φυλής οφείλει να τηρείται από φυλετικό ιερατείο (από «αριστοσυμβούλιο», αν θέλετε), με στόχους αταλάντευτους. Κι αυτή την αντίληψη οι Άτλαντες την κληροδότησαν σε όλες τις Κρόνιες φυλές (καί θρησκείες).
Εξ ού καί η απίστευτη εκδικητικότητα, που παρατηρούμε στις Κρόνιες φυλές… εκδικητικότητα, που αναφέρεται σε γεγονότα απιθάνων περασμένων χιλιετιών!!! (Νά, ας πούμε το τί τραβάμε εμείς σήμερα από κρυπτο-Άτλαντες «Ευρωπαίους».)
Κι αναρωτιέται ο Έλλην: «- Μά, καλά! Τόσο πολύ το κρατάνε μανιάτικο; Τόσο παρανοϊκοί είναι;» Παρανοϊκοί, όχι ακριβώς… Δεν θα τό ‘λεγα. Οι ενέργειές τους έχουν μιά καλή λογική, που μόλις σας την έδειξα. Καί την οποία καλό είναι να την αντιγράψουμε κι εμείς.
Οι πρόγονοί μας εκείνοι είναι γνωστοί με το συλλογικό όνομα «Πελασγοί». (Σημαίνει «κοντοχωριανοί».)
Οι Πελασγοί είχαν κι έχουν σύμβολο τον αετό… ενδεχομένως καί τους δύο αετούς (καί τον δικέφαλο), που έστειλε ο Δίας αμέσως μετά τον Κατακλυσμό, γιά να βρούν ξηρά. Οπότε, όπου δούμε σε σημαίες καί σύμβολα αετό / δύο αετούς / δικέφαλο, καταλαβαίνουμε ότι επισημαίνουν Πελασγικό πληθυσμό.
Εντάξει, αρκετοί υιοθέτησαν το σύμβολο από φιλοδοξία να φανούν κι αυτοί Πελασγοί (πχ «Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του Γερμανικού Έθνους«), χωρίς να είναι, αλλά κατά βάσιν ισχύει αυτό που είπα. Καί πράγματι, Πελασγούς βρίσκουμε μέχρι καί στη Γερμανία!
Πώς, όμως;
Οι εκτός Ελλάδος καί μακριά απ’ αυτήν Πελασγοί, δυστυχώς είναι Κρόνιοι.Βρέθηκαν στας βορείας Ευρώπας (κι αλλού – πχ παράλια Ιωνίας), όταν οι λοιποί Έλληνες τους πέταξαν οριστικά έξω απ’ την Ελλάδα περίπου το 3500 πΧ.
(Αυτή τη χρονολογία τη δίνει η «επίσημη» Αρχαιολογία, πχ γιά το πότε έφυγαν –εκδιώχθηκαν, σωστότερα- οι Πελασγοί από την Αττική. Δεν την έβγαλα απ’ το κεφάλι μου.
Ειρήσθω ότι η «επίσημη» Αρχαιολογία είναι πολύ φειδωλή στο να πάει πίσω στο παρελθόν.
Πχ κατ’ αυτήν, ο Τρωϊκός Πόλεμος έγινε το 1200 πΧ – κι όχι 900 χρόνια πιό πρίν, όπως είναι το σωστό.)
Μέχρι τότε, οι Κρόνιοι Πελασγοί ενεργούσαν ως «ιοί» των Κρονίων Ατλάντων, κι ενοχλούσαν πολύ τους υπόλοιπους Έλληνες… Καί δυστυχώς, το βιολί αυτό το συνέχισαν κι αργότερα, καί μετά το 3500 πΧ, πχ με τις (πρό Τρωϊκού) επιδρομές των Τρώων στην κυρίως Ελλάδα.
Καί το συνεχίζουν καί σήμερα! Συνδυάστε την παροιμία: «- Το μάτι μου είναι βγαλμένο τόσο βαθειά, επειδή μου το έβγαλε ο αδερφός μου!» με την τρομερή, μακρόχρονη ιστορική μνήμη των Κρονίων Πελασγών, καί θα εξηγήσετε μιά χαρά τη συμπεριφορά απέναντί μας τόσο πχ των Γερμανών επι Κατοχής, όσο καί τη συμπεριφορά των Ρωμαίων, κατά την κατάκτηση της Ελλάδας.
Κλείνοντας την ενότητα, οφείλω ν’ αναφέρω ότι υπάρχει καί το ζήτημα της συλλογικής πνευματικής παύλα ψυχικής προόδου ενός έθνους.
Πάλι με διεργασίες συνήθως τόσο χαμηλής εντάσεως (καί σαφώς μακροχρόνιες), που ίσως καί να μή γίνονται αντιληπτές στους πολλούς. Στην πρόοδο αυτή παίζουν ρόλο πολλά… η εξέλιξη της γλώσσας, η εξέλιξη της θρησκείας…Οπότε, όποιος μείνει πίσω, χάνει την ιστορική εξέλιξη καί μένει στάσιμος.
Ως αποτέλεσμα, πιθανόν να μην μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις των νέων εποχών, άρα -χωρίς άμυνες- το πιθανώτερο θα χαθεί από προσώπου Γής καί Ιστορίας. (Πχ Χετταίοι.)
Σ’ εμάς, αυτοί που έμειναν πίσω, είναι οι Κρόνιοι Πελασγοί.
Οι Πελασγοί του Διός μετά τον Τρωϊκό μετεξελιχθήκαμε σε Έλληνες. Δεν έχουμε καμμία βιολογική διαφορά με τους προγόνους μας Πελασγούς, το ίδιο ακριβώς είμαστε – αλλά έχουμε ψυχονοητική διαφορά. Ανέβηκε το «δυναμικό» μας, να το πώ έτσι!
Που είναι κρίμα να τη ροκανίζουμε σε μ@λακίες.

γ. Ιουδαϊκά στοιχεία της Ορθοδοξίας

Ως γνωστόν, οι ιουδαίοι είναι άριστοι έμποροι!
Έτσι, κατάφεραν καί μοσχοπούλησαν (στα κορόϊδα) πολλές φορές ένα φτηνό υλικό, συγκεκριμένα το πακέτο γραπτών της «Παλαιάς Διαθήκης»! (Μαζί με τα καμώματα των θυγατέρων του Λώτ μέσα σ’ αυτό.)
Κάπως, όπως είχε κατηγορηθεί απ’ τις κακές γλώσσες της εποχής του ο Βιβάλντι, ότι κατάφερε καί πούλησε την ίδια ακριβώς μουσική σύνθεση καμιά διακοσαριά φορές! Καρα-lol!!!
Ποιό βάρος του σε χρυσάφι!… Τη Γή ολόκληρη πληρωθήκανε οι ιουδαίοι γιά ένα κείμενο, που το γράψανε στο ποδάρι κατά την Ελληνιστική Εποχή!
Κατ’ αρχήν, με το που πήγε η Ελλάδα ν’ αλλάξει θρησκεία στους μεταχριστιανικούς αιώνες, έφαγε ένα άγριο καπέλλωμα απ’ τον «Μέγα» Θεοδόσιο (τον «ες έδαφος φέρειν», που λέγεται ότι ήταν κρυπτοϊουδαίος), ο οποίος διέταξε κι επέβαλε την ενσωμάτωση της «ΠΔ» στα ιερά κείμενα του (τότε ενιαίου) χριστιανισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν ο άγιος Ιερώνυμος (που μετέφραζε την «Καινή Διαθήκη» στη λαϊκή καθομιλούμενη λατινική διάλεκτο, τη Βουλγκάτα) είχε σχεδόν τελειώσει το έργο του, έμαθε ότι ο Θεοδόσιος έδωσε διαταγή να μεταφράσει καί την «ΠΔ» – καί τσίνησε. Ως αποτέλεσμα, έφαγε μιά εξορία στην Κύπρο, καί πέθανε το επόμενο έτος. (Ήταν ήδη γεροντάκι, δεν άντεξε.)
Κατά δεύτερον, όταν η Ελισσάβετ η Α’ της αγγλίτσας ήθελε ν’ αποκτήσει δύναμη, έκανε μυστική κολλεγιά «αίματος» με τον αρχιρραββίνο του Λονδίνου (καί με προξενητή τον περίφημο / διαβόητο αποκρυφιστή Τζών Ντήη)… εξ ού -ως παρεπόμενες- καί οι αποκλειστικώς ιουδαϊκές αναφορές της (παρα)μυθολογίας των τεκτόνων – Χιράμ Αμπίφφ, καί τα ρέστα. (Όχι σε μένα τα παράπονα, αλλά στον Λ. Χατζηνικολάου, συγγραφέα του θρυλικού πιά «Θαυματουργού ψιθύρου του Ερμή», που καρφώνει το γεγονός της κολλεγιάς.)
Εξ ού καί το ότι οι βασιλιάδες της αγγλίτσας κάθονται αναντάμ-παπαντάμ απάνω σε μιά κοτρώνα, την «πέτρα του Δαυΐδ».
Ωραία συναλλαγή!… Μου δίνεις λεφτά κι εξουσία, σου δίνω κοπυράϊτ σε θρησκευτικά καί πνευματικά ζητήματα – καί δεμπαν’ αποβλακωθούν οι πάντες!!!
Η μεν αγγλίτσα όντως από τότε απέκτησε αυτοκρατορία (μέχρι πρόσφατα), οι δέ τέκτονες εξακολουθούν να κυβερνάνε το ημεδαπόν προτεκτοράτο της αγγλίτσας – καί να τ’ οδηγούν σ’ ελεύθερη πτώση στον γκρεμό.
Αυτά κάνει ένα κείμενο, ενισχυμένο με φανατίλα! Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο -χώρια απ’ όσους γίνονται τέκτονες, νομίζοντας ότι κάτι σπουδαίο κάνουν- αρκετοί συμπατριώτες μας να θεωρούν ότι …χρωστάμε την όποια φυλετική εξέλιξή μας των τελευταίων 17 αιώνων (ως Έλληνες) στις …θυγατέρες του Λώτ! (Τουλάχιστον να φορούσαν καί ζαρτιέρες!… Δεν μας κάνει κούκου με τα εβραίϊκα βρακοζώνια τους! Καρα-lol!!!)
Κι άμα τους λες καί τίποτε των λιβανομαστουρωμένων, απαντάνε ότι: «- Αυτά είναι γράμματα της Εκκλησίας, καί δεν τ’ αλλάζουμε!»
Ρέ, ούστ, λέμε!!!
Φυσικά, όπως επεβλήθη στη νέα θρησκεία των Ελλήνων η «ΠΔ» με το στανιό (κι όχι με Οικουμενική Σύνοδο – άρα, ΔΕΝ αποτελεί δόγμα!), έτσι καί θά ‘ρθει η μέρα που θα φύγει κλωτσηδόν! Πύξ λάξ οδάξ!!!
Ως τότε, όμως, οφείλουμε ν’ αναρωτηθούμε…
…Γιατί η επίσημη Εκκλησία μας έκανε (επί 17 αιώνες) την πάπια -καί συνεχίζει να την κάνει!- στο γεγονός αυτό, του καπελλώματος της νέας θρησκείας μας;
Προσωπικώς, πιστεύω ότι μ’ αυτόν τον τρόπο έδωσε την ευκαιρία στους Κρονίους Πελασγούς να επανέλθουν στον φυλετικό κορμό. Δηλαδή τους έδειξε πως «υπάρχουν» κάποια κοινά στοιχεία, ώστε να βασιστούμε από κοινού σ’ αυτά καί ν’ αρχίσει η διαδικασία επανεντάξεώς τους. (Φυσικά, με τις επιφυλάξεις ότι το επί χιλιετίες γάνωμα του μυαλού δεν αλλάζει σε μιά μέρα.)
Ο λόγος αυτός (καί δεν βλέπω κι άλλον!) είναι τόσο πολύ σοβαρός, που ακόμη κι εγώ θα έκανα την πάπια! Καί ειδικά, συνδυαζόμενος με τα τελευταία 2000 χρόνια, που διανύουμε την εποχή των Ιχθύων καί τη βασιλεία του Κρόνου.
Πάντως, ας έχουν υπ’ όψη τους οι Κρόνιοι Πελασγοί ότι αυτή είναι καί η τελευταία τους ευκαιρία! Δεν θα υπάρξει άλλη. Αν την κλωτσήσουν, μετά …delenda.
Καί δεν θα κλάψουμε.

δ. Ρώμη

Η Ρώμη είναι μιά ψευδεπίγραφη ταμπέλα. Καί δεν υπήρξε καμμία Ρωμαϊκή κατάκτηση της Ελλάδας, ούτε κάποια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Οι ιστορικοί επιμένουν να «ξεχνάνε» κάτι …πραγματάκια!
Η Ρώμη αρχικά ήταν ένα σύνολο Πελασγικών υποφυλών καί χωριών. (Βλέπε καί τον αετό των λαβάρων των Ρωμαϊκών λεγεώνων, με το SPQR.)
Ετρούσκοι, Σαββίνοι (σημείωση: !!! – όνομα κι αυτό, έ; )… Με την πάροδο του χρόνου, καί με τις διαδοχικές κατακτήσεις των Ελληνικών πόλεων της Κάτω Ιταλίας καί Σικελίας, δημιουργήθηκε η τρομερή «Ρωμαϊκή» πολεμική μηχανή· Έλληνες των «Ρωμαϊκών» λεγεώνων, Συρακούσιοι, Ακραγαντίνοι, Ταραντίνοι, πολεμούσαν τους Έλληνες της Αχαϊκής Συμπολιτείας καί της Μακεδονίας! Ποιά «Ρώμη» μου λέτε;
Βέβαια, ισχύει απολύτως η διαχρονική κάκιστη συπεριφορά των αυθεντικών Ρωμαίων (Σύλλας, Μόμμιος… κι όλα τα υπόλοιπα καλόπαιδα – το πρώτο α με ωμέγα) καί των σημερινών Ιταλών απέναντί μας (δες παράδειγμα των Ιταλών – κάτ’-κάτ’ στη σελίδα), καί άριστα πράττει ο Μάρκο ντέ Σάντ καί τους ξεχέζει (εδώ, απάν’-απάν’).
Αλλά, σύμφωνα με τα προεκτεθέντα, εξηγείται απολύτως.
Βλέπετε, οι Κρόνιοι Πελασγοί μπορεί μεν να έφυγαν κλωτσηδόν απ’ την Ελλάδα, αλλά δεν έμειναν αδρανείς. Κατέφυγαν σε περιοχές άλλων Πελασγών, όπου άρχισαν σιγά-σιγά το θρησκευτικό ψηστήρι. Κι έτσι, όταν εμείς στον Μαραθώνα…
…χρυσοφόρων Μήδων εστορέσαμεν δύναμιν…την ίδια ακριβώς χρονιά (490 πΧ) χτίζεται στη Ρώμη μεγαλοπρεπής ναός του Κρόνου!!!
Είπατε τίποτε;
Σιγά-σιγά, λοιπόν, φτάσαμε στο να μπαίνει ως τσόντα ναός «της Ρέας καί του Κρόνου» (δες εδώ) ακριβώς δίπλα στον μεγαλοπρεπέστατο ναό του Ολυμπίου Διός στην Αθήνα, που τον ξεκίνησε ο Πεισίστρατος καί τον ολοκλήρωσε μετά από εξακόσια χρόνια ο επίτιμος Έλλην Αδριανός. Ενώ οι Έλληνες δεν χτίζανε ναούς του Κρόνου!
Καί φτάσαμε στο σημείο ν’ ακούγονται τα μύρια όσα γιά σοδομισμούς καί ανθρωποθυσίες μικρών αγοριών στο Βατικανό. Μην απορείτε καθόλου γι’ αυτές τις «ομορφιές» του Βατικανού! Παγκοσμίως, ο μέγιστος αρχιερέας του Κρόνου σήμερα είναι ο πάπας.

ε. Ρωμανιώτες ιουδαίοι

Όπως προείπαμε, οι ιουδαίοι είναι διαφόρων φυλετικών προελεύσεων.
Οι σημερινές κύριες φυλετικές ομάδες τους είναι οι Χάζαροι (κοιτίδα τους η Ουκρανία) καί οι Σεφαραδίτες (εκδιωγμένοι από Ισπανία το 1492 – που ήρθαν ανατολικά, καί στην Ελλάδα).
Όμως, στην Ελλάδα υπάρχουν καί οι λεγόμενοι «Ρωμανιώτες», μέλος των οποίων είναι καί ο νέος δήμαρχος Ιωαννίνων. (Σύνδεσμος 1, σύνδεσμος 2 – μόνο που ο αγγλόφωνος σύνδεσμος έχει πολύ περισσότερο υλικό.)
Αυτοί θεωρούντα (καί είναι) ιουδαίοι, που υπήρχαν στην κυρίως Ελλάδα κατά τους χρόνους από Ελληνιστική Εποχή καί μετά. Είναι αυτοί, στων οποίων τις συναγωγές μιλούσε ο Σαούλ-Παύλος. Πάντως, μερικοί ζούν στην Ελλάδα από ακόμη παλιότερα.
Εν πάσει περιπτώσει, οι Ρωμανιώτες είναι ένα σύνολο ίδιας μέν θρησκείας, αλλά διαφορετικής φυλετικής προελεύσεως. Σ’ αυτούς, έχω εντοπίσει πιθανή προέλευση από Αίγυπτο (δες πχ -στους συνδέσμους που δίνω- στη φωτογραφία τα πρόσωπα του προπολεμικού ραββίνου του Βόλου καί των γυιών του), σίγουρη προέλευση από Γεφυραίους (ιουδαίοι της Χαλκίδας – πχ οικογένεια του στρατιωτικού Φριζή, του πεσόντος στην Αλβανία το 1940), καί από…
…Πρό ετών, είχα δεί (κατά 99% στην ΕΡΤ) ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμανταίρ γιά τους Ρωμανιώτες ιουδαίους των Ιωαννίνων.
(Παρένθεση: Μην πεταχτεί πάλι κανένας εξυπνάκιας, που τα ξύνει όλη μέρα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, καί με ρωτάει πού καί πότε. Γράφω από μνήμης, καί δεν διαθέτω στο σπίτι μου τμήμα πολυμέσων …με τμηματάρχη καί υπαλλήλους. Όποιος θέλει να βρεί, ψάχνει.)
Εκεί, λοιπόν, μιλούσε μιά πολύ νόστιμη γκομενίτσα από δαύτους (μαυρομάλλα με καρρέ κόμμωση), που ζούσε στη Τζιού Γιόρκ, καί δούλευε ως σερβιτόρα… κρυφακούοντας τις συνομιλίες των Ελληνοαμερικανών, που δεν υποψιαζόντουσαν ότι το κοριτσόπουλο ήξερε άριστα Ελληνικά!
Είπε επίσης ότι οι ιουδαίοι της Αμερικής τη ρώτησαν από πού είναι, καί τους απάντησε «- Γκρήκ Τζιού!», καί δεν την πίστευαν!
Της ανταπάντησαν ότι δεν υπάρχει κάτι τέτοιο! Όμως, τους έδειξε την πράγματι όμορφη συναγωγή τους (φωτογραφία στον αγγλόφωνο σύνδεσμο της Γουΐκι που σας έδωσα), καί πείστηκαν!
Μετά, το ντοκυμανταίρ έδειξε Ρωμανιώτες των Ιωαννίνων, τόσο από Ιωάννινα, όσο καί ξενητεμένους στις ΗΠΑ. Έ, λοιπόν, όλοι τους ανεξαιρέτως ήταν Ρωμαιόφατσες!!! (Ναί, κι η γκομενίτσα!)
Καταγωγή από Ρώμη, λοιπόν, οι Γιαννιώτες Ρωμανιώτες ιουδαίοι! Κρόνιοι Πελασγοί της Ρώμης!!!
Ο ίδιος ο νέος δήμαρχος Ιωαννίνων μοιάζει πολύ με Βενετσιάνο, αλλά δεν παραξενεύομαι καθόλου.

[Σας έχω καί μιά έκπληξη ακόμη:Κι ο Θεόδωρος Χέρτζιλ, ο ιδρυτής του Σιωνισμού, ήταν Κρόνιος Πελασγός!
Κοιτάξτε τη φωτογραφία του! «Γωνία κάμπερ» κάθετη, η σημιτική μυτόγκα πουθενά… Αρχαιοελληνική φάτσα, καθαρά. Του βάζεις μιά περικεφαλαία, καί τον κάνεις -ξέρω ‘γώ- Μυρμηδόνα! Κι είναι η δική του -τύπου …Έλληνος καφενοβίου- ξεροκεφαλιά, που ίδρυσε το κράτος του Ισραήλ. Διότι αλλοιώς τα ιερά βιβλία των ιουδαίων το απαγόρευαν αυτό.
Η ξεροκεφαλιά του Χέρτζιλ παρέκαμψε τις θρησκευτικές απαγορεύσεις, κι έφτιαξε το Ισραήλ (με μόνο το σκεπτικό ότι: «θα το κάνουμε με το έτσι γουστάρουμε, εφ’ όσον μπορούμε»).
Καί ποιός ιουδαίος είχε κι έχει τον τσαμπουκά να πάει κόντρα στους ραββίνους; Κανείς!… Εκτός αν τα γονίδιά του του το υπαγορεύουν αυτό!
Διότι, αν ρωτούσε τον οποιονδήποτε ορθόδοξο γέρο ραββίνο, θα του απαντούσε ότι: «- Ιδώ τα ιηρά βιβλία λιέν ουότι πρώτα θα ‘ρθεί ου Μασσιάχ (ο Μεσσίας, δηλαδή), κι αυτός θα φτιάξ’ του κράτους! Ουόχ’ ανάπουδα!»
Γι’ αυτό μέχρι σήμερα οι ορθόδοξοι κι υπερορθόδοξοι ραββίνοι θέλουν να διαλυθεί το Ισραήλ.
Καί γι’ αυτό τότε τους πέταξαν τους Σιωνιστές έξω απ’ τη Γερμανία -με απειλή αφορισμού-, κι αυτοί κάνανε τελικά το συνέδριό τους στην Βασιλεία της Ελβετίας.]

Γιατί; Τί είχε συμβεί;
Όσο κι αν ξυνίζει σε μερικούς, την αρχαία Ελλάδα τη διέλυσε ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτός έβαλε πινακίδα «κλειστόν»! Lol!!!
Διοικητικώς, διότι μάζεψε όλες τις εξουσίες όλων των Ελληνικών πόλεων επάνω του.
Κι άντε βρές τονε, στα βάθη της Ασίας, να λύσει σοβαρά διοικητικά ζητήματα! (Τακτική που τηρεί μέχρι σήμερα το εκάστοτε εγχώριο γκουβέρνο.
Μέχρι να σου απαντήσει, βγάζεις άσπρα μαλλιά.)
Καί θρησκευτικώς, της γ@μησε τη μάνα της αρχαίας Ελλάδας, από τη στιγμή που αξίωσε να λατρεύεται ως θεός, καί ξεκαπάκωσε τον βόθρο της ανθρώπινης ανοησίας. (Είναι πολύ μικρή η απόσταση από τον Αλέξανδρο, μέχρι το άλογο του μισότρελλου Καλλιγούλα.)
Ως αποτέλεσμα, κατά την Ελληνιστική Εποχή, αλλά κι αργότερα κατά τη Ρωμαϊκή, επεκράτησε ο κοσμοπολιτισμός – παναπεί η απομάκρυνση από την παραδοσιακή θρησκεία· κι επί της ουσίας, η ήπιας μορφής αθεΐα.
Ο καθένας πλέον πίστευε ό,τι γούσταρε. Μεσανατολικές καί Αφρικανικές (κι άλλες) θρησκείες καί δοξασίες εισέβαλαν στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο δε χριστιανισμός επεκράτησε μετά από αιώνες «χύμα» θρησκευτικών πεποιθήσεων – καί διαφόρων κατά καιρούς προσπαθειών γιά εγκαθίδρυση «επίσημης» θρησκείας του κράτους.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι κάποια στιγμή οι (αυθεντικοί) Ρωμαίοι πρόγονοι των Ρωμανιωτών ιουδαίων των Ιωαννίνων παράτησαν την παραδοσιακή θρησκεία της Ρώμης, επειδή γιά κάποιους λόγους δεν τους κάλυπτε, κι ασπάστηκαν την ιουδαϊκή. Φαίνεται πως αυτοί ήσαν Κρόνιοι Ρωμαίοι, οπότε στην ιουδαϊκή θρησκεία βρήκαν κάτι το πιό οικείο.
Ειρήσθω ότι η τότε ιουδαϊκή θρησκεία, καί δή των εξελληνισμένων ιουδαίων, μικρή σχέση είχε με τη σημερινή μορφή της. Αλλά πάλι δεν μπαίνουμε σε λεπτομέρειες. Απλώς, να θυμάστε ότι η πεποίθηση πως μιά θρησκεία είναι η ίδια κι απαράλλαχτη από την αρχή της μέχρι σήμερα, είναι εντελώς λάθος. (Καί πράγματι, όταν ήρθαν οι Σεφαραδίτες στα Γιάννενα, θεώρησαν τους Ρωμανιώτες λιγάκι ως αιρετικούς.)
Καί γιατί Ρωμαίοι, οι Ρωμανιώτες των Ιωαννίνων;
Πολύ απλά, επειδή οι Ρωμαίοι στις κατακτήσεις τους προς ανατολάς, πάντα καθόντουσαν στα δυτικά μιάς χώρας. Σπάνια στο κέντρο, ή ανατολικά.
Πχ στη δυτική Ελλάδα: Νικόπολη, Πρέβεζα, Άκτιον. Καί στην (δυτική, παραλιακή) Ιωνία, Πέργαμος. Δεν πήγαν ούτε πχ στις Παγασές, ούτε ξέρω ‘γώ στην Καππαδοκία.
Όθεν, καί Γιάννενα.

στ. Πρό Κατακλυσμού – μετά Κατακλυσμόν

Λιγάκι πρό Κατακλυσμού -κι αν δεν σφάλλω-, η τότε Ελλάδα διέθετε κάμποσα θρησκευτικά κέντρα, κι ένα διοικητικό (τη Διμένεα).
Μετά τον κατακλυσμό, τα διοικητικά κέντρα γίνονται πολλά – κάθε πόλη, καί διοίκηση!
Τα δε θρησκευτικά παραμένουν κάμποσα, αλλά μετατοπίζονται. (Δεν θα συζητήσουμε εδώ τις πρότερες θέσεις καί τις μετατοπίσεις αυτές, ξεμακραίνουμε πάρα πολύ.)
(Σήμερα, βέβαια, έχουμε μονάχα ένα διοικητικό καί θρησκευτικό ταυτόχρονα: την Αθήνα.
Μάλλον κακή μεθοδολογία αυτή! Πάντως, βγάζω το καπέλλο –«Hats off!», που λένε- στον Τρισ-α-τέλειο, που πρώτος επεσήμανε την κάπως μυστηριώδη σχέση των Ιωαννίνων με την Αθήνα, ως θρησκευτικών κέντρων.
Κάπως σα να ρίχνεις μιά στεκιά εκεί, καί η μπάλλα να χτυπάει στην πρωτεύουσα!)
Ένα από τα σημαντικώτερα θρησκευτικά κέντρα, καί πρό Κατακλυσμού, καί μετά απ’ αυτόν, ήταν η Δωδώνη. Το κατ’ εξοχήν κέντρο του Διός!!!
Καθαρά Πελασγικό το τοπωνύμιο, διότι παρουσιάζει τον λεγόμενο «Πελασγικό αναδιπλασιασμό» μιάς συλλαβής.
Είτε κολλητά, όπως εδώ (Δω/δώ/νη), είτε χώρια, όπως τά/λα/ττα (θάλασσα). Οπότε, δεν αμφιβάλλουμε γιά την παλαιότητά του.
Καί τί σημαίνει «Δωδώνη»;
Κάνε το πρώτο γράμμα κάππα, καί θα καταλάβεις! Κωδώνη! Κουδούνι.
Στο μαντείο της Δωδώνης είχανε χάλκινες χύτρες, που τις χτυπούσαν μ’ ένα ραβδί κι αυτές συντονιζόντουσαν. Καί προσπαθούσαν οι ιερείς να μαντέψουν απ’ τον ήχο.
Όπως ακριβώς τα χάλκινα μπωλλάκια των Θιβετιανών, αλλά σε πιό μεγάλο μέγεθος.
Αργότερα, τα καζάνια αυτά τούμπαραν (τα πάνω-κάτω), κι ενσωμάτωσαν το ραβδί του χτυπήματος μέσα τους. Έγιναν οι σημερινές καμπάνες των εκκλησιών μας!!!
(Αυτά να τα βλέπουν, όσοι νομίζουν πως η Ορθοδοξία είναι κάτι το καινούργιο – κι εδράζεται στις θυγατέρες του Λώτ!)

ζ. Άρα;
Άρα……Έχουμε έναν Κρόνιο Πελασγό, να γίνεται επικεφαλής της κατ’ εξοχήν περιοχής του Διός!!!!!
Το πιάνετε τώρα;
Ειλικρινά, μπορεί ο νέος δήμαρχος Ιωαννίνων να είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Εμένα, όμως, μ’ ενδιαφέρει η στάση, που θα κρατήσει σε δύο θέματα:
Απέναντι στον Διονύσιο τον Σκυλόσοφο, κι απέναντι στην Δωδώνη.Τα υπόλοιπα τ’ ακούω βερεσέ.

η. Καί το υπερβατικό στοιχείο

Αυτές τις μέρες (με αποκορύφωμα το βράδυ της 10ης Ιουνίου 2019) είχαμε αντίθεση Ήλιου καί Δία!
Γιά σκεφθήτε το λιγάκι!… Κρόνιος Πελασγός γίνεται αρχηγός της περιοχής της Δωδώνης, πάνω στην αρχή της αντίθεσης αυτής!
Άσχετο με το τί γράφουν οι σχετικές ιστοσελίδες, εγώ το βλέπω ως…
…Καθόλου καλά μαντάτα.

Aπό ΦΩΤΕΙΝΗ 

enaasteri.blogspot.com

Αρχαία Αττική: Ο ναός της θεάς Αρτέμιδος στην Βραυρώνα

Η Βραυρώνα είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος της Αττικής, γνωστή για τον ναό της Αρτέμιδος που έχει δώσει το όνομά του στον σύγχρονο δήμο της ανατολικής Αττικής, αλλά και στον παραθαλάσσιο γειτονικό οικισμό της Λούτσας (Σημερινό όνομα Αρτέμιδα).
Ήταν χτισμένη σε έναν κολπίσκο στις ακτές του Νότιου Ευβοϊκού κόλπου, κοντά στον σημερινό οικισμό της Λούτσας.
Πρωτοκατοικήθηκε από την νεολιθική εποχή. Την εποχή του Θησέα (εποχή του χαλκού) η Βραυρώνα ήταν ένας από τους 20 δήμους που ενώθηκαν και αποτέλεσαν το μετέπειτα Αθηναϊκό κράτος.
Σταδιακά η Βραυρώνα εξελίχθηκε σε τόπος λατρείας της Αρτέμιδας και χτίστηκε ναός αφιερωμένος σε αυτή.

Άρτεμις

Η Άρτεμις ήταν μία από τις κυριότερες θεότητες του ελληνικού Δωδεκάθεου. Kόρη του Δία και της Λητούς, δίδυμη αδελφή του Aπόλλωνα.
Ήταν προστάτρια του ζωικού και φυτικού κόσμου, της άγριας φύσης, θεά του κυνηγιού, προστάτρια της μητρότητας, της νεότητας, της αγνότητας, του τοκετού και των βρεφών.
Τιμωρούσε όσους παραβίαζαν τους νόμους που είχε θεσπίσει ή όσους επιχειρούσαν να προσβάλλουν κάποια από τη συνοδεία της. Η Άρτεμις προστάτευε τη μητρότητα και εξασφάλιζε στις γυναίκες αίσιο τοκετό.
Ήταν παρούσα στη γέννηση της Αφροδίτης, της Αθηνάς και του Ασκληπιού.
Ως Βραυρωνία λατρευόταν στη Βραυρώνα και στο ιερό της στην Ακρόπολη των Αθηνών. Στις τελετές που γίνονταν προς τιμή της έπαιρναν μέρος μικρά κορίτσια, οι άρκτοι. Στη θεά, στη Βραυρώνα, αφιερώνονταν τα ενδύματα των γυναικών που πέθαιναν στον τοκετό.
Στην Άρτεμη ήταν αφιερωμένη η έκτη μέρα κάθε μήνα και ιδιαίτερα η νύκτα της εαρινής ισημερίας.

Αρχαιολογικός χώρος
Το 1945 ο αρχαιολόγος Ιωάννης Παπαδημητρίου έκανε ανασκαφές στην περιοχή. Οι ανασκαφές συνεχίστηκαν και κατά την δεκαετία του 1950 και 1960 και αποκάλυψαν το μεγαλύτερο μέρος του αρχαιολογικού χώρου.

Τα σημαντικότερα αξιοθέατα του αρχαιολογικού χώρου είναι ο ναός της Αρτέμιδος, η στοά σχήματος Π, η ιερή πηγή, η γέφυρα πάνω στον Ερασινό ποταμό, η παλαίστρα, το γυμνάσιο κ.α.
Ο ναός της Αρτέμιδος είναι ένας μικρός σε μέγεθος ναός από τον οποίο σώζεται κυρίως η πλαϊνή του πλευρά, Υπάρχει αμφιβολία για την μορφή που είχε η πρόσοψή του αλλά πιστεύεται πως ήταν εξάστυλος, κατά μία άλλη άποψη δίστυλος με τοίχο ενδιάμεσα.
Η στοά σχήματος Π περιέβαλλε ένα μεγάλο προαύλιο στην πλαϊνή πλευρά του ναού. Γύρω από την στοά υπήρχαν βάσεις με μικρά αγάλματα.
Στον ναό υπήρχε επίσης περίφημο άγαλμα, το οποίο πήρε ο Ξέρξης και το μετέφερε στην Σούσα.

Πάμε όμως να περιηγηθούμε στον ναό και τον ιερό χώρο...
Το 1961 αποκαλύφθηκαν στο ναό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος δύο αναθηματικά ανάγλυφα της κλασικής περιόδου. Το ένα εξ αυτών παρουσιάζει τη θεά να αποδέχεται την προσφορά αναθημάτων από πέντε άντρες.
Κάτω από την παράσταση αρχίζει πολύστιχος επιγραφή με κατάλογο δώρων προς την Αρτέμιδα

Και η στήλη αυτή, όπως και άλλες, είχε χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή της λιθόστρωτης οδού που βρίσκεται βόρεια του ναού.

Θέση βωμού

Αρχαία πηγή

Εικόνες που φέρνουν τον χρόνο πίσω στην αρχαία Ελλάδα..

Ο Ναός της Αρτέμιδας, δωρικός εν παραστάσει με οπισθόδομο, βρίσκεται στη ΒΔ γωνία του βράχου της Ακρόπολης, θεμελιωμένος σε ψηλό κλιμακωτό, σχήματος Γ ανάλλημμα από ισχυρούς πωρόλιθους.
Σίγουρα δέσποζε με την καίρια θέση του και το ύψος του πάνω απ' όλα τα οικοδομήματα του ιερού τεμένους. Ήταν κατασκευασμένος από ντόπιο πωρόλιθο και κτίστηκε στα τέλη του 5ου αι. π.Χ. σε αντικατάσταση ενός παλαιότερου αρχαϊκού ναού, στη θέση του οποίου στέκει σήμερα το εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.
Τάφος της Ιφιγένειας

Η Ιφιγένεια παρέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής της ιέρεια της θεάς Άρτεμης στο ιερό της Βραυρώνας όπου και ετάφηκε σε αυτό ακριβώς το σημείο.

Ιερά οικία

Λίγα μέτρα πριν τον ναό συναντάμε και το μουσείο της βραυρώνας. Είναι από τα μουσεία που δεν πήρε κανείς είδηση ότι άνοιξαν Η ανακαίνιση όμως του Μουσείου της Βραυρώνας είναι κάτι παραπάνω από καλή δουλειά. Κι ας πήρε χρόνο. Από τις αρχές του 2000 συζητούσαν οι αρχαιολόγοι της αρμόδιας εφορείας πως μπορεί αυτό το μουσείο να λάμψει πάλι, να αντιμετωπίσει τα προβλήματά του και κυρίως να εκσυγχρονιστεί, να σταθεί στον 21ο αιώνα.

Τα χρήματα δεν περίσσευαν, οι περιπέτειες και οι πλημμύρες στον αρχαιολογικό χώρο δεν βοηθούσαν, και ούτε βέβαια η αθηνοκεντρική αντίληψη όλων μας.
Μια επίσκεψη στη Βραυρώνα αξίζει τον κόπο, και μόνο για το μουσείο.
Οι φρεσκοβαμμένες αίθουσες, τα χρώματα, οι συνδυασμοί, τα παράθυρα ψηλά και κυρίως η νέα εκθεσιακή αντίληψη, μας βοηθάει να δούμε και να αντιμετωπίσουμε διαφορετικά το ιερό της Βραυρωνίας Αρτέμιδος.

Το μουσείο
Το μουσείο έχει έντονο το παιδικό στοιχείο μιας και η Άρτεμης ήταν προστάτιδα των παιδιών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα εκθέματα αποτελούμενα από αρχαία παιχνίδια, μωρουδιακά αξεσουάρ, αγάλματα παιδιών κ.τ.λ.

Ο ναός σε μακέτα

Ο Μύθος του Ακταίωνα
Ο Ακταίων μανιώδης κυνηγός, ατύχησε να δει γυμνή την θεά Άρτεμη στον Κιθαιρώνα, να απολαμβάνει το μπάνιο της μαζί με την θηλυκή συνοδεία των νυμφών, και αυτή τον μεταμόρφωσε σε ελάφι, όπου τα ίδια τα σκυλιά του τον κατασπάραξαν.

Μαρμάρινο αναθηματικό ανάγλυφο, 420/410 π.Χ. Η υποδοχή της Ιφιγένειας στην Βραυρώνα από τον Δία, την Λητώ, τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα

Στην αίθουσα 3 εκτίθενται τα πολυάριθμα αγαλμάτια μικρών αγοριών και κοριτσιών, καθώς η Άρτεμις ήταν θεά προστάτιδα του τοκετού και των παιδιών.
Οι γονείς αφιέρωναν τα αγαλματίδια για να ευχαριστήσουν ή να παρακαλέσουν τη θεά να προστατέψει τα παιδιά τους, ενώ τα παιχνίδια (σπόνδυλοι ψαριών, αστράγαλοι, ζάρια, μικρογραφικά αγγεία, πλαγγόνες), αποτελούσαν αφιερώματα των παιδιών στη θεά.
Ξεχωριστή θέση κατέχουν τα μοναδικά ξύλινα αναθήματα από το Ιερό της Βραυρώνας, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται ειδώλια, αγγεία και τεμάχια επένδυσης επίπλων. Αναθήματα εξαιρετικά σπάνια...

Κεφαλές από μαρμάρινα αγάλματα αγοριών. Τα μαλλιά τους συνήθως ήταν κοντά, συχνά όμως σχηματίζεται κοτσίδα με χωρίστρα και φορούν στεφάνη. Όπως και τα κορίτσια. Τέλη 4ου αιώνα. π.Χ.

Πυξίδες, μεταξύ των οποίων λίθινες και ξύλινες, που χρονολογούνται από τον 9ο έως τον 4ο αι. π.Χ. και προορίζονταν για τη φύλαξη ειδών καλλωπισμού και κοσμημάτων, αρωματοδοχεία, κυρίως ληκύθια και αλάβαστρα του 6ου και του 5ου αι.π.Χ., κοσμήματα και χάλκινα κάτοπτρα, με χαρακτηριστικότερο το ενεπίγραφο κάτοπτρο της Ιππύλας

Μέλη μαρμάρινων παιδικών αγαλμάτων. Πάπια, τόπι, πτηνό,αυγό,αυλός

Πήλινα ειδώλια και αγγεία που εικονίζουν την Αρτέμιδα με διάφορες ιδιότητές της ως Άρτεμι-Εκάτη, ως Ταυροπόλο και ως Κυνηγέτιδα και Προστάτιδα των Ζώων

Σπάνιο άλογο παιχνίδι με ρόδες

Ταφικός περίβολος. Μελαμβαθή θήλαστρα 450 - 424. π.Χ

Στην προτελευταία προθήκη της αίθουσας 4 περιλαμβάνονται πινάκια, αγγεία συμποσίου (υδρίες, κρατήρες, κύλικες) και λυχνάρια, τα περισσότερα από τα οποία είχαν χρησιμοποιηθεί για το φωτισμό του ιερού, ενώ άλλα είχαν πιθανώς προσφερθεί ως αναθήματα, όπως το μεγάλο μαρμάρινο λυχνάρι του 7ου αι. π.Χ.

Στην τελευταία ενότητα της αίθουσας 4 περιλαμβάνεται μεγάλος αριθμός από τα γυναικεία ειδώλια που αφιέρωναν οι γυναίκες στη θεά από τον 7ο έως τον 4ο αι.
Π.Χ. Παρουσιάζονται οι πιο χαρακτηριστικές κατηγορίες, από τα αρχαϊκά σανιδόμορφα έως τις χαριτωμένες «ταναγραίες». Ξεχωριστή ομάδα αποτελούν τα ανθρωπόμορφα πήλινα αγγεία (6ος – 4ος αι. π.Χ.).

Υδροβιότοπος Βραυρώνας

Ανάμεσα στην Αρτέμιδα και το Μαρκόπουλο, σε μια εύφορη πεδιάδα που διαρρέεται από το χείμαρρο Ερασίνο, ο υγρότοπος της Βραυρώνας αποτελεί από τα πιο σημαντικά καταφύγια άγριας ζωής της Αττικής.

Σε απόσταση μόλις 30 χιλιομέτρων από την Αθήνα, μπορούμε να θαυμάσουμε ένα υπέροχο τοπίο με πλούσια ιστορία που έχει παραμείνει σχεδόν ίδιο από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα.

Η μεγάλη ποικιλία διαφορετικών βιοτόπων σε συνδυασμό με τις ήπιες μεθόδους εκμετάλλευσης από τον άνθρωπο δημιούργησαν ένα οικοσύστημα μοναδικής αξίας.

Αποστολή - φωτογραφίες: Χάρης Ντακ
Κωνσταντίνος Δ
memorylifegr.blogspot.com

Μυκηναίοι πολεμιστές: Η τελειότερη πολεμική μηχανή της εποχής τους

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο Μυκηναϊκός Στρατός υπήρξε η τελειότερη στρατιωτική μηχανή της εποχής στον τότε γνωστό κόσμο.
Αυτό φυσικά δεν συνέβη εν μια νυκτί. Αντίθετα ήταν προϊόν όλων των προηγουμένων τεχνικών και τακτικών ανακαλύψεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα από το 5.000 π.Χ. περίπου.
Οι πρώτοι Έλληνες πολεμιστές της 6ης, 5ης και 4ης χιλιετίας π.Χ. ήταν εξοπλισμένοι με σφενδόνες, τόξα, ακόντια και δόρατα.
Το σπαθί εντάχθηκε λίγο αργότερα στο οπλοστάσιο τους, προερχόμενο από το εγχειρίδιο. Αντίθετα με όλους τους ανατολικούς λαούς, οι οποίοι αρχικά χρησιμοποίησαν δρεπανοειδή θλαστικά σπαθιά- ρομφαίες-οι Έλληνες χρησιμοποίησαν εξαρχής τον κλασικό τύπο του ίσιου σπαθιού.
Η ασπίδα εισήχθη επίσης αργότερα στους ελληνικούς στρατούς. Κατασκευαζόταν όμως από φθαρτά υλικά και έτσι δεν έχει διασωθεί κανένα δείγμα.
Οι πρώτες ελληνικές ασπίδες για τις οποίες έχουμε σαφείς πληροφορίες, από τις τοιχογραφίες στις Κυκλάδες και στην Κρήτη, είναι οι πυργοειδείς, ποδήρεις «σάκοι».
Τα δόρατα επίσης εξελίχθηκαν και μεγάλωσαν δραματικά σε μήκος.
Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν φυσικά άσχετη με την ανάπτυξη των αρμάτων κρούσης, ως στοιχείου κρίσης της συμπλοκής.
Ο Μυκηναϊκός Στρατός απαρτιζόταν από τα όπλα του πεζικού και του ιππικού. Το δεύτερο περιελάμβανε στις τάξεις του άρματα μάχης και αργότερα και ιππείς.
Το πεζικό διακρινόταν σε ελαφρύ και βαρύ. Στο βαρύ πεζικό θα πρέπει να ενταχθούν και τα τμήματα τοξοτών, τα οποία δεν πολεμούσαν σε διάταξη ακροβολισμού.
Όλοι οι πολίτες ελάμβαναν στρατιωτική ή «παραστρατιωτική» εκπαίδευση και ήταν υπόχρεοι παροχής στρατιωτικής υπηρεσίας.
Κάθε ηγεμόνας διέθετε έναν πυρήνα μονίμων «επαγγελματιών» στρατιωτών, κυρίως «αρματιστών», οι οποίοι αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του στρατού. Τον πυρήνα αυτό πλαισίωναν μονάδες επιστράτων.
Η πολιτεία ήταν αυτή που παρείχε στους πολίτες τον κύριο όγκο των όπλων και των υλικών.
Μέσω ενός εξελιγμένου δικτύου έγκαιρης προειδοποίησης (φρυκτωρίες, συνοριακοί περίπολοι), ο τοπικός άρχοντας ήταν σε θέση να ενημερώνεται άμεσα κάθε φορά για το μέγεθος και τη μορφή της απειλής που πλησίαζε στα εδάφη του.
Αναλόγως της απειλής κινητοποιούσε το σύνολο ή μέρος του στρατιωτικού του δυναμικού και έσπευδε κατά των πολεμίων.
Η ύπαρξη μόνιμου τακτικού στρατού σε εκείνους του τόσο πρώιμους χρόνους, προκαλεί ασφαλώς κατάπληξη. Καταπληκτικότερο όμως αυτού είναι το γεγονός ότι και οι επιστρατευμένες μονάδες ήταν οργανωμένες σε τακτικά συγκροτήματα, με συγκεκριμένους ηγέτες, στους οποίους ανατίθονταν η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αποστολών.
Επικεφαλής κάθε τοπικής στρατιωτικής δύναμης ήταν ο τοπικός βασιλιάς-διοικητής. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο «Λαφαγέτας», ο αρχιστράτηγος, ο ηγέτης του λαού, του στρατού (=Λαού ηγέτης).


Ακολουθούσαν οι Επέτες, οι πρόμαχοι, οι καλύτεροι πολεμιστές του στρατού. Αυτοί στην πρωτομυκηναϊκή περίοδο φαίνεται ότι πολεμούσαν κυρίως έφιπποι, επί αρμάτων. Αργότερα πολεμούσαν και πεζοί.
Ακολουθούσαν οι βαριά οπλισμένοι πεζοί, οι δορυφόροι, οι οποίοι συγκροτούσαν την πρώιμη φάλαγγα. Ήταν κυρίως ελεύθεροι μικροκαλιεργητές ή τεχνίτες, οι οποίοι είχαν την οικονομική άνεση να συνεισφέρουν στην αγορά των όπλων τους. Οι πλέον φτωχοί πολεμούσαν ως ψιλοί.
Για να μπορέσουμε να εξετάσουμε τον Μυκηναϊκό Στρατό θα πρέπει να χωρίσουμε την περίοδο δράσης του σε δύο χρονικές φάσεις. Η πρώτη αρχίζει από το 1.600 π.Χ. και ολοκληρώνεται γύρω στο 1.200 π.Χ.
Η δεύτερη ξεκινά από τη λήξη της προηγούμενης και φτάνει ως την πτώση του Μυκηναϊκού πολιτισμού, γύρω στο 1.100 π.Χ.
Ο Μυκηναϊκός Στρατός της πρώτης περιόδου είναι εν πολλοίς συνέχεια του κυκλαδικού-κρητικού, ενώ ο ύστερος είναι προϊόν της εμπειρίας των Μυκηναίων, από τις συγκρούσεις τους με τους γειτονικούς λαούς και από τις επαφές μαζί τους.
Στην Ιλιάδα γίνεται λόγος για παλαιές και νέες τακτικές, για παλαιές και νέες μεθόδους.
Προφανώς ο Τρωικός Πόλεμος έλαβε χώρα σε μια εποχή μετάβασης από το παλαιό στο νέο καθεστώς, όπου και οι δύο τύποι μονάδων συνυπήρχαν και συνδύαζαν τη δράση τους για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.
Ο Πρωτομυκηναϊκός Στρατός (όπως και οι «πρόγονοι» του Κυκλαδικός και Μινωικός), σχημάτιζε τριπλή γραμμή μάχης. Αναλόγως του εδάφους, της ισχύος και της συνθέσεως του αντιπάλου στρατού, και των αναλόγων φίλιων στοιχείων, ο στρατός τάσσονταν με τα άρματα, το ελαφρύ και το βαρύ πεζικό, σε ξεχωριστές γραμμές.
Ωστόσο και τα τρία διαφορετικά «όπλα» του στρατού, συνεργάζονταν αρμονικά μεταξύ τους και συνδύαζαν τη δράση τους.
Η αποστολή που το κάθε τμήμα θα αναλάμβανε να φέρει σε πέρας εξαρτάτο αποκλειστικά από τις επικρατούσες στο πεδίο της μάχης συνθήκες και μόνο.
Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ δογματικοί, ούτε καν στον πόλεμο. Ανέκαθεν αυτοσχεδίαζαν, παραπλανώντας έτσι τον αντίπαλο. Η κατώτερη τακτική υπομονάδα ήταν η δεκαρχία.
Στις πινακίδες Γραμμικής Β’ της Πύλου, αναφέρονται και άλλες στρατιωτικές μονάδες (ο-κα), οι οποίες όμως δεν γνωρίζουμε τι αντιπροσώπευαν.
Κάθε υπομονάδα είχε έναν επικεφαλής, υπαξιωματικό θα λέγαμε σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Έχοντας ως οργανωτική βάση τη δεκαρχία, θα μπορούσαμε παρακινδυνευμένα να υποθέσουμε, ότι η κάθε δεκαρχία θα αποτελούσε έναν στοίχο της φάλαγγας ή πιο απλά ότι η μυκηναϊκή φάλαγγα του βαρέως πεζικού τασσόταν σε βάθος 10 ζυγών.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στους κλασικούς και στους αλεξανδρινούς χρόνους, ο στοίχος της φάλαγγας αποτελούσε την μικρότερη της τακτική υπομονάδα.
Εφόσον λοιπόν ακόμα και η οπλιτική φάλαγγα δεν προήλθε ασφαλώς από παρθενογένεση, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι κάτι παρόμοιο ίσχυε και στη μυκηναϊκή φάλαγγα των οπλισμένων με μακρά δόρατα-σάρισσες πολεμιστών.
Απέναντι στην πρώιμη αυτή «μακεδονική φάλαγγα» κανείς ελαφρύτερος σχηματισμός δεν είχε ελπίδες επικράτησης.
Οι μεγάλες ασπίδες τύπου «σάκου» καθιστούσαν τους δορυφόρους άτρωτους, σχεδόν, από τα εχθρικά βλήματα, ενώ κανένα μη αναλόγως οπλισμένο τμήμα δεν μπορούσε να πλησιάσει το δάσος λογχών της πρωτομυκηναϊκής φάλαγγας, χωρίς να υποστεί συντριπτικές απώλειες.
Τα βαριά και ισχυρά μακρά δόρατα, μήκους μεγαλυτέρου των 3 μέτρων, έφεραν ορειχάλκινη αιχμή μήκους ως και 60 εκατοστών.
Η διατρητική του ικανότητα ήταν τέτοια ώστε να του εξασφαλίζει τη διάτρηση δερμάτινων ασπίδων αμορριτικού τύπου, οι οποίες ήταν κυρίως σε χρήση στους ανατολικούς στρατούς.
Αν και ο ωθισμός δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί, ο «συνασπισμός» ήταν και εφαρμοζόταν κατά κόρο. Οι ασπίδες των ανδρών συνάπτονταν, σχηματίζοντας ένα πραγματικό κινούμενο τείχος.
Σε πολύ πυκνό σχηματισμό (διάστημα ανά άνδρα της τάξης των 60 περίπου εκατοστών) οι άνδρες των δύο πρώτων ζυγών της φάλαγγας είχαν τη δυνατότητα να προτάξουν τα δόρατα τους κατευθείαν εμπρός. Οι άνδρες των υπολοίπων ζυγών κρατούσαν τα δόρατα τους υπό γωνία 45ο.
Η φάλαγγα όμως ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και ως εξέδρα εκτόξευσης πυρών. Στα κενά διαστήματα μεταξύ δύο ανδρών εισχωρούσε ένας τοξότης , ο οποίος έβαλε καλυμμένος από τις ασπίδες των δορυφόρων.
Η συγκεκριμένη τακτική της «ανάμιξης» τμημάτων ανδρών οπλισμένων με αγχέμαχα και εκηβόλα όπλα ήταν πρωτοποριακή για την εποχή.
Αργότερα υιοθετήθηκε από όλους τους στρατούς της Ανατολής (Ασσυριακό, Βαβυλωνιακό, Περσικό) αλλά και από τον Αλέξανδρο στην «πειραματική φάλαγγα», την οποία συγκρότησε λίγο πριν τον θάνατο του και η οποία δεν δοκιμάστηκε ποτέ σε συνθήκες μάχης.
Όλα όμως άλλαξαν με την, άγνωστο πότε ακριβώς, υιοθέτηση από του Μυκηναίους φαλαγγίτες, της οκτώσχημης ασπίδας. Το όπλο αυτό ήταν επίσης πρωτοποριακής σύλληψης για την εποχή του και προσέδωσε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στους άνδρες που το χρησιμοποιούσαν.
Η οκτώσχημη ασπίδα είχε το ίδιο σχεδόν μέγεθος με την πυργόσχημη ποδήρη ασπίδα ήταν όμως κοίλη και ο πολεμιστής κυριολεκτικά μπορούσε να εισέλθει εντός της βρίσκοντας απόλυτη κάλυψη.
Ήταν επίσης κατασκευασμένη από στρώσεις δερμάτων επί πλεγμένου με ξύλο λυγαριάς σκελετού.
Διέθετε όμως λαβή και σχήμα, με κεντρική ισχυρή ξύλινη νεύρωση, που της επέτρεπε να ωθήσει τον αντίπαλο πολεμιστή και να ανοίξει πέρασμα στο εχθρικό τείχος ασπίδων.
Ήταν η πρώτη ασπίδα παγκοσμίως που όχι μόνο επέτρεπε στον μαχητή να τη χρησιμοποιήσει σε τακτικές ωθισμού, αλλά μάλλον του το επέβαλε.
Η οκτώσχημη ασπίδα ,για κάποιους λόγους άγνωστους σε εμάς, έφτασε να θεωρείτε ακόμα και λατρευτικό σύμβολο. Ίσως η λατρεία αυτή των Μυκηναίων να πήγαζε από τη χρησιμότητα της ως όπλου και από τις νίκες που τυχόν τους είχε χαρίσει.
Ένα άλλο ερώτημα που γεννάτε είναι το γιατί οι Μυκηναίοι δορυφόροι έφτασαν να χρησιμοποιούν τόσο μακρά δόρατα ,τη στιγμή που κανένα αντίπαλό τους έθνος δεν χρησιμοποιούσε παρόμοια όπλα. Η υιοθέτηση των μακρών δοράτων έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τον ρόλο των αρμάτων στο πεδίο μάχης της εποχής.
Οι Χετταίοι, οι Μινωίτες, οι Μυκηναίοι και σε μικρότερο βαθμό οι Σουμέριοι, παλαιότερα, ήταν οι μόνοι που χρησιμοποίησαν τα άρματα τους ως όργανα κρούσης και κρίσης του αγώνα. Η επέλαση των αρμάτων ήταν ένα τρομακτικό θέαμα και σπάνια υπήρχαν πεζοί αρκετά ψύχραιμοι και αναλόγως οπλισμένοι ώστε να ανταπεξέλθουν σε αυτήν. Συνήθως το πεζικό έχανε την ψυχραιμία του και «έσπαγε» τους ζυγούς του λίγο πριν την επαφή.
Συνέπεια τούτου ήταν να κατακόπτονται οι πεζοί, κυριολεκτικά ως στάχια, από τα αντίπαλα άρματα. Έπρεπε να εξοπλιστεί το πεζικό με ένα όπλο που θα επέτρεπε στον πεζό να διατηρεί την ψυχραιμία του, απέναντι στα εχθρικά άρματα, ένα όπλο στο οποίο ο πεζός θα μπορούσε να εναποθέσει τις ελπίδες επιβίωσης του. Ο πόλεμος άλλωστε από τότε ήταν και παραμένει πρωτίστως ένα ψυχολογικό «παιγνίδι».
Χάρη στο μακρύ του δόρυ, το «έγχος» λοιπόν, ο Μυκηναίος πεζός είχε και την πρακτική αλλά και την ψυχολογική ικανότητα να αντισταθεί στην επέλαση των εχθρικών αρμάτων κρούσης. Με καλυμμένα τα πλευρά της η μυκηναϊκή φάλαγγα ήταν σχεδόν αδύνατο να διασπαστεί ακόμα και από τέτοια επέλαση.
Εξάλλου οι ίπποι των εχθρικών αρμάτων ήταν βέβαιο ότι θα αρνούντο κατηγορηματικά – χάρη στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης- να επελάσουν κατά του δάσους λογχών που παρουσίαζε η φάλαγγα.
Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν το μακρύ έγχος υιοθετήθηκε ως αντίδοτο απέναντι στην πληγή των εχθρικών αρμάτων κρούσης.
Παράλληλα όμως προσέδιδε στον Μινωίτη και στον Μυκηναίο πεζό ένα εξίσου σημαντικό πλεονέκτημα στον αγώνα του κατά του εχθρικού πεζικού, τα αγχέμαχα όπλα του οποίου ήταν σαφώς μικρότερου μήκους.
Ακόμα και η επίλεκτη βασιλική φρουρά του Χετταίου αυτοκράτορα δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει, επί ίσοις όροις, ένα κοινό τμήμα Μυκηναίων φαλαγγιτών.

arxaiaellinika.home.blog

Πηγή

'Έτσι ξαναγράφουν την ιστορία τής Μάνης και των Μανιατών

Όπως έχει ήδη γίνει γνωστό, στις 23-1-2019 εκδικάστηκε στο πρωτοδικείο Γυθείου αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ιδιοκτητών εκτάσεων σε περιοχή της Μέσα Μάνης κατά εταιρείων αιολικών πάρκων. Στη δίκη αυτή εμφανίστηκε υπέρ των εταιρειών το Ελληνικό Δημόσιο, ισχυριζόμενο ότι αυτό είναι ο πραγματικός κύριος των επίμαχων εκτάσεων – ως διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας – και άρα ότι νομίμως αυτές έχουν παραχωρηθεί σήμερα προς τις εταιρείες για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών.
Πρόσφατα (15-2-1019) εκδόθηκε η απόφαση του Δικαστηρίου, που πιθανολογεί οτι οι εκτάσεις αυτές δεν είναι αγροτεμάχια αλλά είναι Δημόσιες και Δασικές, δεχόμενο έτσι τις απόψεις του Δημοσίου απορρίπτοντας την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

Σχετικά δημοσιεύματα με το θέμα έχουν ήδη αναρτηθεί στον τύπο (βλ. ενδεικτικά σε «Λακωνικό Τύπο» άρθρο με τίτλο «Δημόσιες οι εκτάσεις για τα Αιολικά Πάρκα στη Μάνη»).
Στόχος μετά από αυτά του παρόντος άρθρου, δεν συνιστά βεβαίως ο αναλυτικός σχολιασμός ή η κριτική, περί της ορθότητας ή μη, της πρόσφατης δικαστικής απόφασης, που ούτως ή άλλως έκρινε προσωρινά σε επίπεδο ασφαλιστικών μέτρων – τη στιγμή μάλιστα που η κύρια υπόθεση, δηλαδή η αγωγή των ενδιαφερόμενων επί του ιδιοκτησιακού, εκκρεμεί ακόμη για εκδίκαση και δεν υπάρχει οριστικό δεδικασμένο.
Στόχος, και αυτό καθαρά στα πλαίσια της επιστημονικής ιδιότητας και της ευθύνης του γράφοντος ως Δικηγόρου αλλά και ως Ιστορικού, είναι η ενημέρωση των Μανιατών και των φίλων της Μάνης, αναφορικά με τη θέση του Ελληνικού Δημοσίου στη δίκη, σχετικά με τον χαρακτηρισμό των εκτάσεων ως δημόσιων δασικών και την νομιμότητα της παραχώρησής τους από αυτό για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών.
Ισχυρίστηκε λοιπόν στη δίκη το Δημόσιο, για την ευρύτερη περιοχή της Μέσα Μάνης (για να επανέλθουμε και να θυμηθούμε τον κύριο τίτλο του παρόντος), μεταξύ άλλων ότι : «…Η επίδικη έκταση αποτελεί τμήμα μεγαλύτερης έκτασης της κατηγορίας αραζί εμιριγιέ που ανήκε σε Οθωμανούς και την καταλάβαμε (δηλαδή την κατέλαβε το δημόσιο) κατά τη διάρκεια του αγώνα της ανεξαρτησίας και τη δημεύσαμε, αλλιώς κατά το χρόνο της υπογραφής των παραπάνω πρωτοκόλλων είχε εγκαταλειφθεί από τους τέως κυρίους της Οθωμανούς και δεν καταλήφθηκε από άλλους, …αλλιώς ανήκε στο Τούρκικο Δημόσιο και τη δημεύσαμε, περιελθούσα στο Ελληνικό Δημόσιο από τη σύσταση του Ελληνικού Κράτους λόγω διαδοχής του Τουρκικού Δημοσίου», δίνοντας έτσι προς το Δικαστήριο τη δική του ιστορική και νομική εκδοχή για την Μάνη και τους Μανιάτες, που δήθεν ήρθε και απελευθέρωσε σαν Δημόσιο κατά την Επανάσταση του 1821 από τους έως τότε Οθωμανούς και Τούρκους κυρίους τους.

Πράγματα ωστόσο που ακόμα και ο ίδιος ο νομοθέτης έχει δεχτεί οτι ιστορικά δεν ισχύουν, αφού ενέταξε και τη Μάνη στο άρθρο 62 του νόμου 998/1979, το οποίο την εξαιρεί από το τεκμήριο κυριότητας του δημοσίου στις δασικές εκτάσεις, ως περιοχή ουδέποτε κατακτηθείσα από τους Τούρκους.
Παραθέτουμε και ένα ιστορικό τεκμήριο, τμήμα από επιστολή του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, στο οποίο περιγράφεται ξεκάθαρα ο ρόλος της Μάνης, όχι ως μιας υπόδουλης περιοχής (όπως διατείνεται το δημόσιο) αλλά ως της δύναμης που ξεκίνησε και απελευθέρωσε άλλες περιοχές της πατρίδας μας:
«……. Έπειτα εις το αυτό (1821) έτος 23 Μαρτίου οπού εδιώρισα εις δύο κολόνας τα εμπειροπόλεμα όπλα της Σπάρτης, από το μέρος της δυνατής θέσεως Μπαρδούνιας και Μυστρός, αρχηγούς διορίζοντας τους αυτάδελφούς μου Κυριακούλην και Κωνσταντίνον, κυριεύοντας δια της παντοδυναμίας του Υψίστου εκείνα τα απόρθητα μέρη ……….

….. Εγώ δε μετά των λοιπών εκυριεύσαμεν την Μεσσηνίαν, σχεδόν όλην την Πελοπόννησον, επολιορκήσαμεν τα φρούρια ………»
Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, 11 Οκτωβρίου 1829,

Απόσπασμα ανέκδοτης επιστολής του προς τον Ι. Καποδίστρια (ΓΑΚ, Αρχείο Γενικής Γραμματείας, Φ. 222, προσωπικό αρχείο του γράφοντος)

Η γνωστοποίηση της παραπάνω εκδοχής του Δημοσίου, ενέχει (ας μας επιτραπεί να πιστεύουμε) στοιχεία επικαιρότητας και οφείλει να αποτελέσει τροφή ευρύτερου προβληματισμού για όλους μας, όχι μόνο εξ αφορμής της διαδικασίας δηλώσεων στο Κτηματολόγιο (που ήδη «τρέχει» και για τη Μάνη), αλλά και εξ αφορμής – και κυρίως – λόγω της επικείμενης επετείου στις 17 Μαρτίου, για την έναρξη του Αγώνα των ελεύθερων Μανιατών υπέρ Πίστεως και Πατρίδος.

24-2-2019­
Δημήτριος Μαριόλης
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Ιστορικός, απόφοιτος Τμήματος Ιστορίας και Εθνολογίας ΔΠΘ

maniatika.wordpress.com

Ο μυστηριώδης πολεμιστής της μάχης του Μαραθώνα

Ο ήρωας-αίνιγμα που συνέβαλε αποφασιστικά στον ελληνικό θρίαμβο

Εμφανίστηκε από το πουθενά, ντυμένος με ρούχα καθόλου κατάλληλα για μάχη, θέρισε τους Πέρσες με τη λαβή του αρότρου του και μετά εξαφανίστηκε μαγικά.

Ήταν άλλο ένα από αυτά τα ξακουστά αξιοπερίεργα που έλαβαν χώρα στην περίφημη μάχη του Μαραθώνα ή που μας είπαν πως συνέβησαν οι αρχαίοι συγγραφείς.
Εχετλαίο ή Έχετλο τον αποκάλεσαν και έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου: δεν ήταν τοπικός ή εθνικός ήρωας ούτε και κανείς τον γνώριζε πριν τη μάχη.
Τον αποκάλεσαν εξάλλου έτσι από την εχέτλη που κρατούσε, τη λαβή του αρότρου δηλαδή, ένα αρκούντως παράξενο όπλο να φέρεις στον πόλεμο.
Φορούσε ρούχα ταπεινά και έμοιαζε να έχει φύγει από το χωράφι του.
Οι Αθηναίοι τον είδαν ξαφνικά δίπλα τους στη μάχη, τον είδαν όμως να θερίζει τους εισβολείς με το ιδιαίτερο όπλο του και μετά το πέρας της αιματοχυσίας, κανείς δεν ξανάκουσε γι’ αυτόν.
Όταν οι Αθηναίοι τον αναζήτησαν, ζητώντας ακόμα και τη βοήθεια του Απόλλωνα, το Μαντείο των Δελφών τους είπε απλώς να τιμήσουν τον ήρωα Εχετλαίο, αυτό τον παράξενο μαχητή με την τρομακτική πολεμική ικανότητα, την ασύγκριτη αποτελεσματικότητά του στη μάχη και το πιο ιδιοσυγκρασιακό όπλο που έφερε ποτέ κανείς στον πόλεμο.

Έτσι κι έκαναν αυτοί, τιμώντας τον αγρότη αυτό, όπως υπέθεσαν ότι ήταν λόγω της εχέτλης, στην περίφημη Ποικίλη Στοά τους χωρίς να μάθουν ποτέ τα πώς και τα γιατί.

Ακόμα και επίσημη λατρεία του όρισαν, όπως άρμοζε σε κάθε ήρωα.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα ωστόσο, όπως μας την καταμαρτυρεί ο Παυσανίας, ήταν πως επρόκειτο για κάποια υπερφυσική μορφή («επιφάνεια») που εμφανίστηκε μυστηριωδώς στη μάχη, βοήθησε αποφασιστικά τους Έλληνες να απαλλαγούν από την περσική απειλή και στο τέλος αποχώρησε με τον ίδιο μαγικό τρόπο, συγκεντρώνοντας την παντοτινή ευγνωμοσύνη των Αθηναίων.
Όπως μας λέει εξάλλου ο Ηρόδοτος («Ιστορίαι» 6.117.1):
«Στη μάχη αυτή του Μαραθώνα σκοτώθηκαν από τους βαρβάρους περίπου έξι χιλιάδες τετρακόσιοι άντρες κι από τους Αθηναίους εκατόν ενενήντα δυο· αυτές ήταν οι απώλειες που είχαν τα δυο μέρη». Ο Εχετλαίος φέρεται να βοήθησε δυσανάλογα πολύ στον ελληνικό θρίαμβο…
Ο Μαραθωνομάχος που δεν κρατούσε όπλο

Πολλά και θαυμαστά τα μυστήρια που μας λένε οι αρχαίοι πρόγονοι πως έλαβαν χώρα πριν και κατά τη διάρκεια της αποφασιστικής μάχης του 490 π.Χ., η εύκολη ελληνική νίκη στην οποία φαίνεται πως ξάφνιασε ακόμα και τους Αθηναίους.

Για να εξηγηθεί η περσική πανωλεθρία προφανώς, αρκετοί πολεμιστές ισχυρίζονταν πως είδαν ήρωες και θεούς να πολεμούν στο πλάι τους, στο πλαίσιο της ομηρικής παράδοσης της επανεμφάνισης ηρώων (επιφάνειες) που διέπνεε τον ελληνισμό.
Τον Εχετλαίο ή τον Έχετλο τον αναφέρει μόνο ο περιηγητής Παυσανίας που έζησε τον 2ο αιώνα μ.Χ. και όχι ο κατεξοχήν ιστορικός των περσικών πολέμων Ηρόδοτος. Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για άλλο υπερφυσικό περιστατικό της μάχης, το οποίο συνδέθηκε κακώς και υπόπτως με τον Εχετλαίο, όπως θα δούμε αργότερα.
Στην ελληνική τέχνη εξάλλου δεν έχουμε βρει αναπαραστάσεις του, παρά μόνο σε μερικά ετρουσκικά ταφικά μνημεία εμφανίζεται αυτός ο μυστηριώδης πολεμιστής με τη λαβή αρότρου στα χέρια.
Ο Παυσανίας περιηγήθηκε στην περιώνυμη Ποικίλη Στοά των Αθηνών (Πεισιανάκτειος) και είδε την παράσταση του Εχετλαίου να περιλαμβάνεται στην τοιχογραφία των ηρώων της μάχης του Μαραθώνα: «ἥρως τε Ἔχετλος καλούμενος», γράφει στην «Ελλάδος Περιήγησης/Αττικά» (1.15.3).

Και παρακάτω (1.32.5) εξηγεί τι ήταν ακριβώς αυτός ο αγρότης με τα χωριάτικα ρούχα και τη λαβή αρότρου που κατέβηκε στη μάχη:

«συνέβη δὲ ὡς λέγουσιν ἄνδρα ἐν τῇ μάχῃ παρεῖναι τὸ εἶδος καὶ τὴν σκευὴν ἄγροικον· οὗτος τῶν βαρβάρων πολλοὺς καταφονεύσας ἀρότρῳ μετὰ τὸ ἔργον ἦν ἀφανής· ἐρομένοις δὲ Ἀθηναίοις ἄλλο μὲν ὁ θεὸς ἐς αὐτὸν ἔχρησεν οὐδέν, τιμᾶν δὲ Ἐχετλαῖον ἐκέλευσεν ἥρωα. πεποίηται δὲ καὶ τρόπαιον λίθου λευκοῦ. τοὺς δὲ Μήδους Ἀθηναῖοι μὲν θάψαι λέγουσιν ὡς πάντως ὅσιον ἀνθρώπου νεκρὸν γῇ κρύψαι, τάφον δὲ οὐδένα εὑρεῖν ἐδυνάμην· οὔτε γὰρ χῶμα οὔτε ἄλλο σημεῖον ἦν ἰδεῖν, ἐς ὄρυγμα δὲ φέροντες σφᾶς ὡς τύχοιεν ἐσέβαλον».
Το γεγονός ότι ο Εχετλαίος τιμήθηκε στο πλέον αξιοθαύμαστο έργο της Ποικίλης Στοάς (475-450 π.Χ.), τους ήρωες της μάχης του Μαραθώνα, και ήταν ανάμεσα στον στρατηγό Μιλτιάδη, τον πολέμαρχο Καλλίμαχο και τον ήρωα Κυναίγειρο (αλλά και τον Θησέα, τον Ηρακλή και την Αθηνά), δείχνει τις τιμές που του απέδωσαν οι Αθηναίοι για τη βοήθειά του στη μάχη.
Ο Παυσανίας, πολύ μεταγενέστερος μεν από τα γεγονότα του Μαραθώνα, είδε με τα μάτια του την τοιχογραφία που φιλοτεχνήθηκε καμιά τριανταριά χρόνια μετά τη μάχη, απεικονίζοντας με ρεαλισμό τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο πεδίο.
Ο περιηγητής περιγράφει τον Εχετλαίο να πολεμά πλάι στους πραγματικούς στρατιώτες της μάχης (Μιλτιάδης, Καλλίμαχος και Κυναίγειρος), δεν ήταν τοποθετημένος δηλαδή στο ανώτερο τμήμα της παράστασης με τους μυθολογικούς ήρωες και τους θεούς.
Αυτό συνιστά για τους ιστορικούς σοβαρή ένδειξη ότι επρόκειτο για Μαραθωνομάχο.

Τι σόι πολεμιστής ήταν όμως αυτός ο «κατά τη μορφή και την ενδυμασία χωρικός» που σκότωσε «πολλούς από τους βαρβάρους και εξαφανίστηκε μετά τη μάχη»;
Κι όλα αυτά με μια λαβή αλετριού;
Μήπως ήταν θεός; Μήπως ήταν ήρωας που επανεμφανίστηκε;
Όχι, μας λένε οι σύγχρονοι μελετητές, όπως ο Michael Jameson στο κεφάλαιο «The Hero Echetlaeus» στο συλλογικό «Cults and Rites in Ancient Greece: Essays on Religion and Society» (2014), γιατί αν ήταν έτσι, τότε οι Αθηναίοι θα έπρεπε να τον επικαλεστούν επισήμως κάνοντας θυσία στο όνομά του πριν τη μάχη προκειμένου να λάβουν την εύνοιά του.
Καμιά τιμή δεν έλαβε όμως αυτός ο μεγάλος άγνωστος που ζώθηκε το άροτρό του και κατέβηκε στον Μαραθώνα.
Γι’ αυτό και ο Απόλλωνας είπε στους Αθηναίους στο Μαντείο των Δελφών πως πρέπει να τον τιμούν ως ήρωα, γιατί κάτι τέτοιο ήταν πιθανότατα ο αγρότης-μαχητής που διακρίθηκε πολεμώντας στην πρώτη γραμμή…
Τι είπε ο Ηρόδοτος για τον Εχετλαίο

Απολύτως τίποτα!
Ο ιστορικός αναφέρθηκε σε ένα διαφορετικό μεταφυσικό περιστατικό από την ίδια μάχη που στην καλπάζουσα φαντασία κάποιων συνδέονται προφανώς. Μας περιγράφει λοιπόν ο Ηρόδοτος («Ἱστορίαι» 6.117.2-3):
«Και στην ίδια μάχη συνέβη ένα τέτοιο καταπληκτικό περιστατικό: ένας Αθηναίος, ο Επίζηλος, ο γιος του Κουφαγόρα, που πολεμούσε ηρωικά εκεί που πάλευαν στήθος με στήθος, έχασε το φως των ματιών του χωρίς να δεχτεί ούτε χτύπημα ούτε βέλος σε κανένα μέρος του σώματός του κι από τότε έμεινε σ᾽ όλη τη ζωή του τυφλός.
[6.117.3] Κι άκουσα να διηγούνται για το πάθημά του μια τέτοια ιστορία, πως του φάνηκε να στέκεται αντίκρυ του ένας πελώριος οπλίτης, που η γενειάδα του σκέπαζε ολόκληρη την ασπίδα του· κι αυτό το φάντασμα προσπέρασε τον ίδιο και σκότωσε τον συμπολεμιστή του. Αυτή την ιστορία άκουσα πως διηγιόταν ο Επίζηλος».
Το «φάντασμα» που μας λέει ο Ηρόδοτος, άλλος ένας μυστηριώδης αθηναίος πολεμιστής(;), δεν είναι κατά κανέναν τρόπο ο Εχετλαίος.
Οι μόνοι εξάλλου που έχουν κάνουν ποτέ αυτή τη σύνδεση είναι μια καλή μερίδα του ελληνικού ίντερνετ και μόνο! Ακόμα και ο Ηρόδοτος κρατά τις αποστάσεις του εδώ («Αυτή την ιστορία άκουσα πως διηγιόταν ο Επίζηλος»), από ένα φάντασμα άλλωστε που δεν είχε κανένα πρόβλημα να σκοτώσει Έλληνα (τον συμπολεμιστή του Επίζηλου).

«Το αφήγημα είναι χτισμένο στις γενικές οδηγίες της πολεμικής επιφάνειας της ‘‘Ιλιάδας’’, με επιπρόσθετη έμφαση στο υπεράνθρωπο μέγεθος και παράστημα και στο εξωπραγματικό σχήμα της επιφάνειας», παρατηρεί για την αναφορά του Ηροδότου η Georgia Petridou στο «Divine Epiphany in Greek Literature and Culture» (2016).
Ο Παυσανίας περιγράφει όμως τον Εχετλαίο ως ιδιαίτερο μεν, άνθρωπο δε.
Και το άροτρό του δεν αποκλείεται να ήταν απλώς το μόνο όπλο που θα μπορούσε να έχει ποτέ του αυτός ο φτωχός αγρότης.
Ή μπορεί να λειτουργούσε ακόμα και ως σύμβολο, όπως έχουν υπαινιχθεί αρκετοί ιστορικοί, καθώς το άροτρο συμβόλιζε στη συλλογιστική των αρχαίων Ελλήνων τη γονιμότητα.
Ο Εχετλαίος πρέπει να διακρίθηκε για την ανδρεία αλλά και την ουσιαστική συνεισφορά του στον θρίαμβο, κάνοντας τέτοια εντύπωση στους συμπολεμιστές του που συχνά μιλούσαν γι’ αυτόν.
Και πιθανότατα δεν θέλησε ποτέ να δρέψει δάφνες για το πατριωτικό καθήκον που έκανε, αφήνοντας τους Αθηναίους να τον μνημονεύουν ως «αυτός που φέρει την εχέτλη».

Το όνομά του το κράτησε μυστικό ανά τους αιώνες…

newsbeast.gr

Οι Απάτσι (Apache)

Γράφει ο Χείλων

Η ονομασία Απάτσι πιθανόν προέρχεται από την διάλεκτο Zuni η οποία σημαίνει «εχθρός» και ως φυλή χωρίζονταν σε έξι ομάδες:

• Bedonkohe….Be-don-ko-he
• Chieahen….Chi-e-a-hen
• Chihenne….Chi-hen-ne, Ojo Caliente, Hot Springs Απάτσι
• Chokonen….Cho-kon-en, Chiricahua Απάτσι
• Nedni….Nendi
• White Mountain Απάτσι

Οι Απάτσι όπως και οι Νάβαχο ξεκίνησαν περί το 850 μ.Χ. από τον Βορρά για να εποικήσουν τις πεδιάδες και νοτιοδυτικές περιοχές της Αμερικής. Εγκαταστάθηκαν σε τρεις έρημες εκτάσεις, την Μεγάλη Λεκάνη (Great Basin) την Σονόρα (Sonora) και την Τσιουαχουάν(Chihuachuan).
Οι Νάβαχο δεν αποτελούν τμήμα του έθνους Απάτσι και το μόνο κοινό σημείο είναι η γλώσσαΑταμπασκάν (Athabascan) του τόπου καταγωγής (βορειοδυτικός Καναδάς).
Οι Απάτσι παραδοσιακά εγκαταστάθηκαν στο μεγαλύτερο τμήμα της ανατολικής Αριζόνα και σε περιοχές στο Νέο Μεξικό, Κολοράντο, Οκλαχόμα, καιΤέξας.
Αντήλλασσαν δέρματα βουβάλου, ζωικό λίπος, κρέας, κόκαλα για κατασκευή εργαλείων και αλάτι από την έρημο, υλικά αγγειοπλαστικής, βαμβάκι, κουβέρτες, τυρκουάζ, καλαμπόκι και άλλα αγαθά. Ενίοτε απλά έπαιρναν αυτό που ήθελαν, με αποτέλεσμα να γίνουν γνωστοί με το όνομα, Apachu (ο εχθρός).
Η τακτική ανταρτοπολέμου που ανέπτυξαν ήταν φυσικό επακόλουθο και με την πάροδο του χρόνου κατέστησαν αξεπέραστοι. Το όνομα Απάτσι, προκαλούσε φόβο στις τοπικές φυλές (Pueblos) και αργότερα στους Ισπανούς, Μεξικανούς και Αγγλο – Αμερικανούς εποίκους, στους οποίους επιτίθεντο για τροφή και υλικά διαβίωσης.
Απάτσι και Pueblos κατάφεραν να διατηρήσουν σε γενικές γραμμές ειρηνικές σχέσεις, αλλά η άφιξη των Ισπανών άλλαξε τα πάντα. Πηγή τριβής μεταξύ άλλων ήταν η δραστηριότητα των Ισπανών δουλεμπόρων, που κυνηγούσαν αιχμαλώτους, οι οποίοι χρησίμευαν ως εργάτες στα αργυρωρυχεία της Τσιουάουα στο βόρειο Μεξικό. Οι Απάτσι με τη σειρά τους, επιτίθεντο στους Ισπανικούς καταυλισμούς για να αρπάξουν βοοειδή, άλογα, όπλα και ομήρους. Η αντοχή των Απάτσι υπήρξε παροιμιώδης, αφού σύμφωνα με τον θρύλο ένας πολεμιστής μπορούσε να τρέξει 50 μίλια χωρίς διακοπή και να μετακινηθεί γρηγορότερα από ό,τι ένας εκπαιδευμένος στρατιώτης.
Στα τέλη του 1800, στρατηγός των ΗΠΑ που είχε πολεμήσει εναντίον τους, περιέγραψε την φυλή ως «τίγρεις του ανθρώπινου είδους». Οι ίδιοι όμως έβλεπαν τον εαυτό τους διαφορετικά, αφού ο αγώνας που διεξήγαν γινόταν για να επιβιώσουν.
Όταν επιτίθεντο σε ένα χωριό, το έκαναν από καθαρή ανάγκη, για να παρέξουν τροφή στις οικογένειές τους, όταν το κυνήγι ήταν ανεπαρκές. Τις περισσότερες φορές έβρισκαν τροφή μόνοι τους, κινούμενοι από τόπο σε τόπο, κυνηγώντας ελάφια και βούβαλους, συλλέγοντας ρίζες και μούρα, ενώ παράλληλα φύτευαν σπόρους, επιστρέφοντας αργότερα για την συγκομιδή.

Κυνήγι βούβαλου_https://aboutnativeamericans.blogspot.gr/2013/06/about-native-american-hunting-and.html

Οι Απάτσι αρχικά έστηναν καταυλισμούς στις παρυφές των pueblos. Ντυνόντουσαν με δέρματα ζώων, χρησιμοποιούσαν σκυλιά ως υποζύγια και διέμεναν σε σκηνές οι οποίες είχαν θολωτό σχήμα κατασκευασμένο από ξύλινους στύλους επενδυμένους περιμετρικά με γρασίδι, χαμόκλαδα, ή καλάμι και ονομάζονταν wikiups.
Στο κέντρο υπήρχε εστία για φωτιά και ακριβώς από επάνω στην κορυφή της σκηνής, άνοιγμα καπνοδόχου. Οι Jicarillas και Kiowa- Απάτσι, που περιπλανιόνταν στις πεδιάδες, χρησιμοποιούσαν σκηνές από δέρμα βουβάλων.
Κογιότ, έντομα και πουλιά είχαν ανθρώπινη υπόσταση για τους Απάτσι, την οποία αποκτούσαν από τις ψυχές αυτών που «έφευγαν από την ζωή». Ζούσαν σε μεγάλες οικογενειακές ομάδες, με κοινό σημείο την μητρική καταγωγή (μητριαρχικές κοινωνίες). Κάθε ομάδα λειτουργούσε ανεξάρτητα υπό την ηγεσία του οικογενειακού αρχηγού………….. δίχως να λογοδοτεί σε κάποια ανώτερη αρχή.

Apache wickiup, by Edward S. Curtis, 1903_wikipedia

Οι ανωτέρω κανόνες δεν ίσχυαν κατά την διάρκεια του πολέμου, όταν γειτονικές ομάδες ενώνονταν εναντίον κοινού εχθρού. Σε αντίθεση με τις συνήθεις επιδρομές, όπου κύριος στόχος ήταν να αποκτήσουν τρόφιμα και να προσαρτήσουν νέες περιοχές στην κυριαρχία τους, ο πόλεμος σήμαινε θάνατος, κυρίως ως πράξη εκδίκησης για τον θάνατο μελών της φυλής σε παλαιότερες επιδρομές ή μάχες.
Ηγέτες από τις τοπικές ομάδες της οικογένειας συγκαλούσαν Συμβούλιο για να εκλέξουν τον επικεφαλής του πολέμου, που θα ηγείτο της εκστρατείας. Αλλά, εάν κάποια ομάδα προτιμούσε να ακολουθήσει δικόν της επικεφαλής, ήταν ελεύθερη να το πράξει.
Είθε ο ήλιος να σου δίνει ενέργεια κάθε μέρα
Είθε το φεγγάρι να σε αναζωογονεί το βράδυ
Είθε η βροχή να σου ξεπλένει τις ανησυχίες
Είθε ο αέρας να φυσά δύναμη στην ύπαρξή σου
Είθε να βαδίσεις με ευγένεια στην ζωή και να γνωρίσεις όλες τις ομορφιές της
—- Ευχή Apache—-

Οι ομάδες των Απάτσι που κατοικούσαν στην ίδια περιοχή υπόκειντο σε μια «χαλαρή» πολιτιστική συγγένεια. Οι Jicarillas του βορειοανατολικού Νέου Μεξικού θήρευαν βουβάλια στις πεδιάδες και φύτευαν καλαμπόκι στα βουνά. Οι Mescalero προς το νότο ήσαν κυνηγοί – τροφοσυλλέκτες.
Οι Chiricahua – σφοδρότεροι όλων των φυλετικών ομάδων – επέδραμαν κατά μήκος των συνόρων με το Μεξικό.
Οι πιο φιλήσυχοι Απάτσι της Αριζόνα ήσαν καλλιεργητές, ενώ δύο άλλες φυλετικές ομάδες, οι Lipan και Kiowa-Απάτσι, ζούσαν ως αγρότες στο δυτικό Κάνσας και Τέξας.
Υπήρχε αυστηρός κώδικας συμπεριφοράς που διείπε την ζωή των Απάτσι, βασιζόμενος στους ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς. Κάθε ομάδα αποτελείτο από οικογένειες ή φυλές.
Οι βασικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δομές βασίζονταν στην γυναικεία κληροδότηση της ηγεσίας (μητριαρχία). Ο βασικότερος κανόνας οδηγούσε από την μητέρα στα παιδιά και τα παιδιά των παιδιών της. Οι γάμοι στην ίδια φατρία ήταν απαγορευμένοι.
Όταν ο γιος παντρευόταν, οι υποχρεώσεις του μεταβιβάζονταν στην οικογένεια της πεθεράς του.

Σαμάνος Apache

Εκτός όμως από τον κώδικα ευπρέπειας και οικογενειακών υποχρεώσεων, οι Απάτσι διέθεταν και πλούσια ιστορία μύθων και θρύλων, καθώς και μια κληρονομιά έντονης θρησκευτικής ευλάβειας που άγγιζε σχεδόν κάθε πτυχή της ζωής τους.
Οι Θεραπευτές(Shaman) ηγούντο στις θρησκευτικές τελετές. Πίστευαν σε πολλά πνευματικά όντα και ο Usen, ο Χορηγός της Ζωής, ήταν το ισχυρότερο όλων.
Ο Gans, ή Πνεύμα του βουνού, ήταν ιδιαίτερα σημαντικός στις ιερουργίες, όπου οι άνδρες στον τελετουργικό χορό φορούσαν περίτεχνα κοστούμια, όπως σκωτσέζικες φούστες, μαύρες μάσκες, έβαφαν δε το δέρμα τους με φανταχτερά χρώματα.
Η ομάδα Mescalero απαρτιζόταν από τα μέλη και τον αρχηγό τους. Δεν είχαν κάποιο επίσημο αρχηγό της φυλής, ή του Συμβουλίου, ούτε κάποια διαδικασία λήψης αποφάσεων.
Ο πυρήνας ήταν κυρίως «συγγενική ομάδα», αλλά όχι απαραίτητα, συγγενείς.
Το όνομά τους προέρχεται από την Ισπανική λέξη Mescal (κάκτος) τον οποίο οι Απάτσι χρησιμοποιούσαν για φαγητό, ποτό, και φυτικές ίνες.
Ο χαρακτηρισμός ενός συγγραφέα για τους Mescalero Απάτσι έχει ως εξής:
«Μετακινούνται ελεύθερα, διαχειμάζουν στο Rio Grande, ή νοτιότερα, σε πεδιάδες με βουβάλια, ενώ το καλοκαίρι, ακολουθούν πάντα τον ήλιο και πηγαίνουν όπου υπάρχει τροφή………έχοντας τα πάντα και τίποτα». Έκαναν ό,τι ήθελαν και δεν υποτάσσονταν σε κανέναν.
Οι γυναίκες τους ήσαν αγνές. Οι ηγέτες τους κρατούσαν τις υποσχέσεις τους.
Ήταν γενναίοι πολεμιστές που βάσιζαν την δύναμή τους στις επιδρομές για πλούτο και στις μάχες που έδιδαν για θέματα τιμής.
Στις οικογένειές τους ήταν ευγενικοί και τρυφεροί, αλλά μπορούσαν να γίνουν απίστευτα σκληροί με τους εχθρούς τους – σκληροί και εκδικητικοί, όταν ένιωθαν ότι είχαν προδοθεί».
(Sonnichsen 1958: 4).

Οι Απάτσι ήσαν νομάδες κυνηγοί – τροφοσυλλέκτες, κυνηγώντας κάθε είδους άγρια θηράματα που βρίσκονταν στο έδαφός τους, κυρίως ελάφια και κουνέλια.
Όταν ήταν αναγκαίο, ζούσαν από τη γη συλλέγοντας άγρια μούρα, ρίζες, καρπούς κάκτου και σπόρους του δέντρου mesquite. Επίσης φύτευαν και καλλιεργούσαν καλαμπόκι, φασόλια και κολοκύθες. Ήσαν εξαιρετικά σκληραγωγημένοι, τουλάχιστον πριν την άφιξη των Ευρωπαϊκών ασθενειών και μπορούσαν να ζήσουν σχεδόν γυμνοί σε μηδενική θερμοκρασία.

Γυναίκα Απάτσι με νυφικό_wikipedia

Πολλές ομάδες Απάτσι επηρεάσθηκαν από τις φυλές που ήρθαν σε επαφή, με αποτέλεσμα να υιοθετήσουν πολλά από τα έθιμα και τις πρακτικές τους.
Οι Δυτικοί Απάτσι που ζούσαν κοντά στους Ινδιάνους Puebloέγιναν αγρότες.
Οι Jicarillas που κυνηγούσαν μεγάλα κοπάδια βουβαλιών όπως και άλλες πεδινές φυλές Ινδιάνων, χρησιμοποιούσαν άλογα που αποκτούσαν από επιδρομές στους Ισπανικούς καταυλισμούς και στους Ινδιάνους Pueblos στα τέλη του 1600.
Οι Kiowa – Απάτσι μεταλλάχθηκαν σε Kiowa, μια πεδινή συγγενική φυλή.
Οι Lopans εξέτρεφαν σκυλιά για το κρέας, όπως πολλές Μεξικάνικες φυλές του νότου. Το 1871, ιδρύθηκε αρχικά ο καταυλισμός White Mountain, ο οποίος περιελάμβανε τους σημερινούς Fort Απάτσι και San Carlos, ενώ το 1897, χωρίσθηκε σε δύο ανεξάρτητους καταυλισμούς.
Συνοψίζοντας τα βασικά στοιχεία πολιτισμού και διαβίωσης των Απάτσι είναι τα ακόλουθα:
Κύρια πηγή τροφής ήταν τα βουβάλια, τα οποία θήρευαν με την συνδρομή αλόγων, αλλά κυνηγούσαν επίσης ελάφια, άλκες, γαλοπούλες,αλεπούδες και άλλα ζώα.
Σήμερα τα Αγγλικά αποτελούν την βασική γλώσσα ομιλίας των Απάτσι, όμως αρκετοί εξ’ αυτών εξακολουθούν να μιλούν την μητρική τους γλώσσαΑταμπασκάν (Athabascan).
Υπάρχουν δύο είδη, η Ανατολική και η Δυτική, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών τοπικών διαλέκτων.Γενικά θεωρείται μια πολύπλοκη γλώσσα λόγω του συνδυασμού πολλών τόνων και σύνθετων ήχων φωνηέντων.
Παρά το γεγονός ότι τα παιδιά εκτελούσαν εργασίες σε νεαρή ηλικία, εξακολουθούσαν να ασκούνται σε παιχνίδια που τους διατηρούσαν σε καλή φυσική κατάσταση, όπως τοξοβολία και toe toss (παιχνίδι που παίζεται με το δάκτυλο του ποδιού και ξύλινη ράβδο). Επιπλέον ήσαν σε θέση να ιππεύουν από την ηλικία των πέντε ετών.
Οι Απάτσι ήσαν θρήσκοι και είχαν πολλές τελετές οι οποίες επικεντρώνονταν στο πνευματικό τραγούδι και χορό. Δαπανούσαν πολύ χρόνο προσευχόμενοι σε πνεύματα και θεούς και πίστευαν ότι παντού υπήρχαν υπερφυσικά όντα.
Υπήρχαν δύο τελετές για τα παιδιά.
Η πρώτη πραγματοποιείτο μόλις το μωρό έβγαινε από την κούνια και περιλάμβανε την κοπή των μαλλιών σε τελετουργικό κούρεμα από τον «μάγο της φυλής» πιστεύοντας ότι αυτό ωφελούσε την υγεία ενόσω το παιδί μεγάλωνε. Αντιθέτως στις μεγαλύτερες ηλικίες το κούρεμα έφερνε κακή τύχη και γι’ αυτό οι ενήλικες δεν έκοβαν τα μαλλιά τους.
Η δεύτερη τελετή με την ονομασία μοκασίνιπραγματοποιείτο σε ηλικία δύο ετών, με σκοπό να εξασφαλίσει «ευνοϊκό ταξίδι στην ζωή του παιδιού».

Γυναικεία ενδυμασία Απάτσι

Προς τούτο το έντυναν με καινούργια ρούχα και παπούτσια, τα οποία φορώντας έπρεπε να περπατήσει ανατολικά ακολουθώντας ένα μονοπάτι στρωμένο με γύρη.
Οι γυναίκες Απάτσι ήσαν υπεύθυνες για όλα τις καθημερινές ανάγκες, συμπεριλαμβανομένης της μαγειρικής, την κατασκευή ειδών ένδυσης, την φροντίδα των παιδιών, την συλλογή καυσόξυλων, ακόμη και την υπεράσπιση του χωριού σε περίπτωση επίθεσης. Ήσαν επίσης υπεύθυνες για την κατασκευή των σπιτιών, ή των σκηνών οι οποίες ονομάζονταν wickiups.
Οι άνδρες Απάτσι εκπαιδεύονταν στον πόλεμο από πολύ νεαρή ηλικία.
Ήσαν πολεμιστές και κυνηγοί και ορισμένοι εξ’ αυτών εξελίσσονταν στους αρχηγούς της φυλής.
Οι γυναίκες φορούσαν ρούχα φτιαγμένα από δέρμα ελαφιού. Συνήθως είχαν μακριά μαλλιά που ήσαν ξέπλεκα, ή δεμένα σε κότσο και μερικές φορές έφεραν στολίδια που ονομάζονταν nah-leens.
Όπως και οι άνδρες, φορούσαν υποκάμισα διακοσμημένα με χάντρες ή κρόσσια.
Τα μοκασίνια, ή οι μπότες με χάντρες ήταν τα βασικά υποδήματα αμφότερων των φύλων.
Οι άνδρες φορούσαν δερμάτινα υποκάμισα καιbreechcloths (κομμάτι υφάσματος γύρω από τους λαγόνες) σε περιόδους ζέστης, ενώ σε ψυχρότερες καιρικές συνθήκες, φορούσαν δέρμα βουβάλου για ζεστασιά. Οι Μεξικανοί επηρέασαν τον τρόπο ένδυσης των Απάτσι αφού σταδιακά άρχισαν να φορούν γιλέκα, λευκούς χιτώνες και πιο πολύχρωμα ρούχα κατασκευασμένα από βαμβάκι.

Ο Τζερόνιμο και πολεμιστές Απάτσι με χαρακτηριστική ενδυμασία_1886

Η αφήγηση ιστοριών ήταν πολύ σημαντική για τον πολιτισμό τους. Δεδομένου ότι δεν διέποντο από κάποιο σύνολο νόμων, ή κανόνων, και δεν υπήρχαν φυλακές για παραβατική συμπεριφορά, οι Απάτσι βασίστηκαν στην προφορική διάδοση του κώδικα συμπεριφοράς, από γενιά σε γενιά.

Νεαρή Απάτσι με καλάθι νερού (olla)_1900_wikipedia

Υπήρξαν ιδιαίτερα ικανοί στις τέχνες και την βιοτεχνία. Ήσαν γνωστοί για την χειροτεχνία, στην οποία χρησιμοποιούσαν όστρακα, γυαλί, τυρκουάζ καιχάντρες τις οποίες έραβαν στα πολεμικά υποκάμισα, θεωρώντας ότι φέρνουν καλοτυχία. Η καλαθοπλεκτικήεπίσης ήταν μία από τις παλαιότερες μορφές τέχνης των Απάτσι η οποία είχε εφαρμογή στα καλάθια μεταφοράςκαι καλάθια ψωμιού. Κατασκεύαζαν επίσηςκοσμήματα, περιδέραια, σκουλαρίκια και πόρπες.
Αμφότερα τα φύλα (άνδρες – γυναίκες) αρέσκονταν να φορούν κοσμήματα από όστρακα.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1800, οι σχέσεις με τους πρώτους λευκούς ήσαν ομαλές.
Μέχρι το 1850 τα πράγματα άλλαξαν και οι Απάτσι εκδιώχθηκαν βίαια από τους καταυλισμούς, τις περιοχές κυνηγιού και συγκομιδής, με αποτέλεσμα να καταφύγουν στις επιδρομές και το scalping (γδάρσιμο των μαλλιών του εχθρού).
Η αντιπαράθεση μεταξύ Απάτσι και εποίκων προκάλεσε πολλές συγκρούσεις και μάχες στις οποίες αναδείχθηκε η γενναιότητα των Ινδιάνων και η ικανότητα ορισμένων αρχηγών πολέμαρχων, οι αξιολογότεροι των οποίων είναι οι παρακάτω:

Cochise/Κοτσίς (1815-1874)

Ήταν αρχηγός των Chiricahua Απάτσι στην Αριζόνα, ο οποίος διακρίθηκε για το θάρρος, την ακεραιότητα του χαρακτήρα και την στρατιωτική ικανότητα. Το 1861, όταν στρατιώτες κρέμασαν άδικα κάποιους από τους συγγενείς του, άρχισε να μάχεται αδυσώπητα εναντίον του στρατού των ΗΠΑ. Στις ειρηνευτικές συνομιλίες το 1872 του υποσχέθηκαν ως αντάλλαγμα την δημιουργία καταυλισμού στο εγγενές έδαφός του, αλλά μετά τον θάνατό του η φυλή του εκδιώχθηκε.
Ο Shi-ka-she (το πλήρες όνομα στην γλώσσα Απάτσι που σημαίνει «αυτός που έχει την δύναμη της βελανιδιάς») είχε ύψος σχεδόν 2 μέτρα, ευρείς ώμους και επιβλητική εμφάνιση.
Ουδέποτε υπήρξε άλλος ισάξιος στο χειρισμό της λόγχης και όπως και ο Crazy Horse (διάσημος αρχηγός των Σιού), ουδέποτε φωτογραφήθηκε. Ωστόσο, ένας ιδιοκτήτης γκαλερί στην Καλιφόρνια με το όνομα Charles Parker αποκάλυψε έναν πίνακα ζωγραφικής, που ονομάζεται «Cochise 1872», τον οποίον ο υπεύθυνος των Απάτσι Edwin R. Sweeney αναγνωρίζει ως ακριβή.
Τόσο ο Cochise, όσο και ο Crazy Horse θάφτηκαν σε μυστικές τοποθεσίες στην πατρίδα τους.
Το 1861, ο Cochise ως επικεφαλής της ομάδας Chokonen των Chiricahua, θεωρήθηκε εσφαλμένα ύποπτος για την απαγωγή των παιδιών ενός κτηματία και την κλοπή των βοοειδών του.
Ο αντιστράτηγοςGeorge Bascom, ο οποίος ηγήθηκε της έρευνας, παρέσυρε τον Cochise σε συνάντηση, όπου χωρίς χρονοτριβή τον κατηγόρησε ως υπαίτιο για την επιδρομή, παρόλο που ο αρχηγός υποστήριξε την αθωότητα του.
Όταν ο Bascom προσπάθησε να τον συλλάβει, ο Cochise έσκισε την σκηνή με το μαχαίρι του και διέφυγε, έχοντας δεχθεί τρεις σφαίρες.
Μετά από αρκετές εβδομάδες μάχης, δύο ίλες ιππικού από το οχυρό Breckinridge απώθησαν τελικά τους επιδρομείς Απάτσι στο Μεξικό, οι οποίοι όμως πριν φύγουν, σκότωσαν τους ομήρους τους.
Σε αντίποινα, ο Bascom κρέμασε όλους τους άρρενες ομήρους, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού του Cochise. Οι Απάτσι, σε εκδίκηση, βγήκαν από τα ορεινά κρησφύγετά τους, επιδιδόμενοι σε συνεχείς επιδρομές κατά την διάρκεια των οποίων εκτιμάται ότι σκότωσαν 150 λευκούς και Μεξικανούς, σε χρονικό διάστημα δύο μηνών.
Προς τα τέλη του 1861, τα στρατεύματα εγκατέλειψαν τα οχυρά στην χώρα των Chiricahua εξαιτίας του Εμφυλίου Πολέμου στην Ανατολή. Ο Bascom σκοτώθηκε αργότερα κατά τη διάρκεια μάχης από οβίδα των Νοτίων.

Στρατηγός Οliver Οtis Ηoward_wikipedia

Το πρωί της 30ης Απριλίου 1871, 150 Άγγλοι, Μεξικανοί και μισθοφόροι Ινδιάνοι Papago επιτέθηκαν στον ύπνο σε στρατόπεδο Ινδιάνων, σφαγιάζοντας 86 έως 150 αθώους, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Από τους επιζώντες, οι γυναίκες βιάστηκαν και τα παιδιά μεταφέρθηκαν ως σκλάβοι.
Ο Αμερικανός πρόεδρος Ulysses S. Grant, ο οποίος προκειμένου να αποφύγει τέτοιες σφαγές, εμπνεύσθηκε την μετεμφυλιακήΕιρηνευτική Πολιτική, εξοργίστηκε και έστειλε επιτροπή ειρήνης στην Αριζόνα, με επικεφαλής τους στρατηγό Oliver Howard και Vincent Coyler.
Ο Howard κανόνισε τελικά μια συνάντηση με τον Cochise το φθινόπωρο, με την μεσολάβηση του συνοριοφύλακαThomas Jeffords.
Ο Cochise ήταν απογοητευμένος, αλλά αντιλαμβανόταν ότι μαχόταν έναν πόλεμο που δεν μπορούσε να κερδίσει. Εξέφρασε την παραίτησή του με τον ακόλουθο τρόπο: «Ο λαός μου έχει σκοτώσει Αμερικανούς και Μεξικανούς παίρνοντας την περιουσία τους. Οι απώλειές τους ήταν μεγαλύτερες από τις δικές μου. Έχω σκότωσε 10 λευκούς άνδρες για κάθε νεκρό Ινδιάνο, αλλά ξέρω ότι οι λευκοί είναι πολλοί, ενώ οι Ινδιάνοι λίγοι. Οι Απάτσι αυξάνονται καθημερινά όλο και λιγότερο.
Όμως ο μεγάλος αρχηγός δεν θέλει να εγκλωβισθεί σε καταυλισμό……ουδείς θέλει την ειρήνη περισσότερο από εμένα. Γιατί με περιορίζετε στον καταυλισμό; Εμείς θα κάνουμε ειρήνη και θα την τηρήσουμε πιστά. Αλλά αφήστε μας να μετακινούμαστε ελεύθερα όπως οι Αμερικανοί. Σας παρακαλώ αφήστε μας να πάμε όπου επιθυμούμε».
Μετά από 11 ημέρες διαπραγματεύσεων, το αίτημα του Cochise για την δημιουργία καταυλισμού με την ονομασία Apache Pass (Πέρασμα Απάτσι) έγινε δεκτό και ως υπεύθυνος υλοποίησης ορίσθηκε ο Jeffords. Ο Cochise, ο οποίος υποσχέθηκε στον Howard ειρηνική συνύπαρξη, τήρησε τον λόγο του, μέχρι τον θάνατό του το 1874.
Η ικανότητα του Cochise ως διπλωμάτη, βοήθησε την φυλή του να διατηρήσει τα εδάφη που τόσο αγαπούσε. Αρκετοί τον θεωρούν ως τον ισχυρότερο ηγέτη των Απάτσι και λέγεται ότι την ημέρα που απεβίωσε, οι άνθρωποί του θρηνούσαν γοερά για περισσότερο από μια ημέρα.
Μετά το θάνατό του, η κυβέρνηση παραβίασε την συνθήκη και το 1876 μετέφερε τους Chiricahua από την ορεινή πατρογονική τοποθεσία, στην ζεστή, επίπεδη και στεγνή έρημο της Αριζόνα.

Ο γιος του Cochise Naiche 1884

Ο μικρότερος γιός Naiche και ο Geronimo κατέφυγαν με μια ομάδα Chiricahua Απάτσι στα βουνά, πέρα από τα σύνορα με το Μεξικό, διαφεύγοντας από τα στρατεύματα για περισσότερο από μια δεκαετία, αρνούμενοι να παραδοθούν μέχρι το 1886.

Geronimo/Τζερόνιμο (1829 – 1909)

Ο Geronimo ήταν ο επιφανέστερος πολεμιστής Απάτσι, παρόλο που εσφαλμένα θεωρείται ως αρχηγός. Για τους ανθρώπους του ήταν ένας πολύ ισχυρός μάγος καισαμάνος που μπορούσε να προβλέψει το μέλλον. Ηγήθηκε του πολέμου για μια μικρή υποομάδα της ομάδας Bedonkohe των Chiricahua στηννοτιοανατολική Αριζόνα κατά το χρονικό διάστημα 1850 μέχρι 1880.
Γεννήθηκε στην σημερινή Clifton της Αριζόνα με το όνομα Goyahkla, που σημαίνει «αυτός που χασμουριέται». Ωστόσο, ορισμένοι Απάτσι έδωσαν την ερμηνεία «ευφυής και έξυπνος».
Το όνομα Geronimo προήλθε από τον φόβο που προξενούσε στους Μεξικανούς, καθώς όταν επιτίθετο αυτοί επικαλούντο το όνομα του πολιούχου τους Jerome, από την παράφραση του οποίου προήλθε το προσωνύμιο.
Η πρώτη πνευματική επικοινωνία του, ήταν λίγο μετά το θάνατο της οικογένειάς του στο Kaskiyeh. Πηγαίνοντας στην κορυφή ενός βουνού άκουσε μια φωνή να καλεί το όνομα του τέσσερις φορές, λέγοντάς του: «Δεν υπάρχει όπλο που μπορεί να σε σκοτώσει. Θα πάρω τις σφαίρες από τα όπλα των Μεξικανών, έτσι δεν θα έχουν τίποτα, παρά μόνο μπαρούτι και εγώ θα κατευθύνω τα βέλη σας». Μετά τον θάνατο της συζύγου, των παιδιών και της μητέρας του, που σκοτώθηκαν από Μεξικανούς το 1858, συμμετείχε σε επιδρομές εναντίον Μεξικανών και Αμερικανών εποίκων και τελικά εγκαταστάθηκε σε καταυλισμό.

                     Geronimo έφιππος_1886

Μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αρχηγού Cochise το 1874, οι Αμερικανοί ήθελαν να μετακινήσουν τους Chiricahuas στην έρημο της Αριζόνα. Ο Geronimo και εκατοντάδες Απάτσι αντέδρασαν και ξεκίνησε ο πόλεμος κατά των Λευκών. Παραδόθηκε τον Ιανουάριο του 1884 και επέστρεψε στον καταυλισμό του San Carlos, αλλά η ξαφνική σύλληψη και φυλάκιση του πολεμιστή Kayatennae, μαζί με τις φήμες για στημένες δίκες και απαγχονισμούς, ώθησε τον Geronimo να ξαναφύγει στις 17 Μαΐου, 1885, ακολουθούμενος από 35 πολεμιστές, 8 αγόρια και 101 γυναίκες.
Η τελική παράδοση του Geronimo στις 4 Σεπτεμβρίου 1886 ήταν η τελευταία σημαντική στιγμή των Απάτσι στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Στο τέλος, η ομάδα του αποτελούνταν από μόλις 16 πολεμιστές, 12 γυναίκες και 6 παιδιά. Επειδή πολέμησε κατά υπεράριθμων εχθρών, ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, αντέχοντας τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, έγινε θρύλος και ο διασημότερος όλων των Απάτσι.
Αργότερα ασπάστηκε τον Χριστιανισμό και συμμετείχε στην τελετή ορκωμοσίας του Προέδρου Theodore Roosevelt το 1905.
Ο Geronimo τραυματίστηκε πολλές φορές, αλλά πάντα απέφευγε τον θάνατο. Μετά την παράδοση ο ίδιος και πολλοί από τους πολεμιστές Απάτσι μεταφέρθηκαν στη Φλόριντα και ουδέποτε επέστρεψαν στην Αριζόνα.
Η τελευταία επιθυμία του ήταν να δει την πατρίδα του, για μια ακόμη φορά, αλλά δεν του επετράπη και πέθανε ως αιχμάλωτος πολέμου στις 17 Φεβρουαρίου 1909 στο οχυρό Sill.

WA: Western Apache N: Navajo Ch: Chiricahua M: Mescalero J: Jicarilla L: Lipan Pl: Plains Apache_ πηγή wikipedia

Σήμερα ο συνολικός πληθυσμός Απάτσι ανέρχεται σε περίπου 30.000 και είναι επίσημα αναγνωρισμένες οι κάτωθι ομάδες:

• Ομάδα της Οκλαχόμα
• Τσιρικάουα (Chiricaua)
• Ομάδα οχυρού Σίλλ (Fort Sill) στην Οκλαχόμα
• Τζικαρίλλα (Jicarilla) στο Νέο Μεξικό
• Μεσκαλέρο (Mescalero) στο Νέο Μεξικό
• Σαν Κάρλος (San Carlos ) στην Αριζόνα
• Τόντο (Tonto) στην Αριζόνα
• Λευκό Βουνό (White Mountain) του καταυλισμού Fort Apache στην Αριζόνα
• Γιαβαπάϊ (Yavapai) του καταυλισμού Camp Verde στην Αριζόνα

kiowa-apache-lipan-apache-by-j-smith

Οι Jicarilla εδρεύουν στο Dulce στο Νέο Μεξικό, ενώ οι Mescalero στην ομώνυμη τοποθεσία, επίσης στο Νέο Μεξικό. Οι Δυτικοί Apache, βρίσκονται στην Αριζόνα και χωρίζονται σε αρκετούς καταυλισμούς, με διακριτές πολιτιστικές διαφορές, οι κυριότεροι των οποίων είναι οι εξής:

• Οχυρό Απάτσι (Fort Apache Indian Reservation)
• Σαν Κάρλος (San Carlos Apache Indian Reservation)
• Γιαβαπάϊ (Yavapai-Apache Nation)
• Τόντο (Tonto-Apache Reservation)

Οι Τσιρικάουα χωρίστηκαν σε δύο ομάδες, μετά την κράτησή τους ως αιχμάλωτοι πολέμου.
Η πλειοψηφία μετακόμισε στον καταυλισμό Μεσκαλέρο και μαζί με την υπάρχουσα ομάδα, δημιούργησαν την ομάδα Μεσκαλέρο Απάτσι του ομώνυμου καταυλισμού(Mescalero Apache Tribe of the Mescalero ApacheReservation) μαζί με τους Λίπαν Απάτσι.
Οι υπόλοιποιΤσιρικάουα είναι ενταγμένοι στην ομάδα Οκλαχόμα Απάτσι του οχυρού Σίλλ (Fort Sill Apache Tribe ofOklahoma) με έδρα την Οκλαχόμα.
Οι πεδινοί Απάτσι (Plains Apache) βρίσκονται στην Οκλαχόμα, με έδρα το Αναντάρκο (Anadarko) και είναι επισήμως αναγνωρισμένοι ως ομάδα Απάτσι της Οκλαχόμα.

Βιβλιογραφία
James Kaywaykla (αφηγητής) Eve Ball (συγγραφέας) «In the Days of Victorio: Recollections of a Warm Springs Apache» University of Arizona 1970.
Eve Ball «Indeh….an Apache odyssey» University of Oklahoma 1980.
Lt. Britton Davis «The truth about Geronimo» Yale University 1929.

chilonas.com