Για τον,3.200 ετών, Μυκηναϊκό θαλαμοειδή τάφο που βρέθηκε πρόσφατα στην Σαλαμίνα.

Μυκηναϊκός θαλαμοειδής τάφος με εντυπωσιακά κτερίσματα εντοπίστηκε στη Σαλαμίνα Χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 13ου αι. ως το δεύτερο μισό του 12ου αι. π.Χ.
Οι απόγονοι του Αίαντα -Σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη στη Σαλαμίνα – Βρέθηκε ομαδικός θαλαμοειδής τάφος!

Κατά τη διάρκεια των εργασιών των συνεργείων σύνδεσης οικίας με την αποχέτευση μπροστά από το 2ο Δημοτικό Σχολείο, στο κέντρο της Σαλαμίνας, βγήκαν πριν μερικές ώρες στο φως νέα σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα, όπως έγραψε ο δημοσιογράφος Χρήστος Θεοχάρης στα social media: ένας αρχαίος ομαδικός θαλαμοειδής τάφος, απ΄ όπου μπόρεσαν να ανασυρθούν μέχρι αυτή τη στιγμή οστά και μεγάλος αριθμός κτερισμάτων.
Ένας θαλαμοειδής ομαδικός τάφος των ύστερων μυκηναϊκών χρόνων με τα κτερίσματα, που χρονολογούνται στο πρώτο μισό του 13ου αι. ως το δεύτερο μισό του 12ου αι. π.Χ., αποκαλύφθηκαν πρόσφατα στη Σαλαμίνα, στο κέντρο της πόλης, κατά τη διάρκεια εργασιών σύνδεσης οικίας με κεντρικό αγωγό αποχέτευσης.

Για την ύπαρξη νεκροταφείου στην περιοχή οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν από τη δεκαετία του 1960, όπως ενημέρωσε η αν. Προϊσταμένη του Τμήματος Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Πειραιά κ. Τρ. Κάτουλα, που βρισκόταν ήδη στον χώρο.

Σύμφωνα με την αρχαιολόγο της Εφορείας Αρχαιοτήτων (ΕΦΑ) Δυτικής Αττικής, Πειραιώς και Νήσων, Άντα Κάττουλα, πρόκειται για τον τρίτο τάφο που εντοπίστηκε στην περιοχή -οι άλλοι δύο ανοίχτηκαν το 2009 κατά τη διάρκεια του έργου της κυρίως αποχέτευσης- εύρημα που έφερε στο φως, εκτός από σκελετικά κατάλοιπα, 41 ακέραια αγγεία σε πολύ καλή κατάσταση, με γραπτή διακόσμηση χαρακτηριστική της εποχής, καθώς και τμήματα από περίπου 10 ακόμη αγγεία.

«Οι συνθήκες της ανασκαφής ήταν πάρα πολύ δύσκολες, γιατί η περιοχή έχει πολλές πηγές και οι συγκεκριμένοι τάφοι, όπως είναι σκαμμένοι μέσα στον βράχο, πλημμυρίζουν.

Αρχικά ο σκελετός και τα κτερίσματα, ανάμεσά τους εδώλια και αντικείμενα καθημερινής χρήσης και καλλωπισμού ανήκαν σε γυναικεία μορφή, ενώ στη συνέχεια, όπως προαναφέρθηκε ανακαλύφθηκαν και άλλοι σκελετοί, πήλινοι αμφορείς, κ.α. οδηγώντας στο συμπέρασμα πως πρόκειται για ομαδικό τάφο.
Χρειάστηκαν αντλίες για να εκκενωθούν τα νερά. Με πολύ μεγάλη τεχνική δυσκολία και με τη σημαντική βοήθεια του εργολάβου μπορέσαμε και τον ερευνήσαμε», αναφέρει η κ. Κάττουλα.
Ο τάφος ανήκει στο νεκροταφείο μυκηναϊκών χρόνων που έχει εντοπιστεί από παλιά στην περιοχή και συστάδες του έχουν ερευνηθεί με σωστικές ανασκαφές τα έτη 1964, 1992 και 2009.
Πρόκειται για θάλαμο διαστάσεων 2,60μ. επί 2,90μ και ύψους 1,50μ. στο ψηλότερο σημείο του, λαξευμένο στο φυσικό πέτρωμα της περιοχής.
Όπως πληροφορεί η αρχαιολόγος, είναι λίγο μικρότερος από τους άλλους δύο τάφους του μυκηναϊκού νεκροταφείου, οι οποίοι είχαν διαστάσεις περίπου 3 επί 3 μ.

Το σκελετικό υλικό είναι από τουλάχιστον πέντε άτομα. Πρόκειται δηλαδή για ομαδική ταφή, χαρακτηριστική της εποχής.
Οι θαλαμοειδείς τάφοι σκάβονταν στον βράχο, όπου δημιουργούνταν θάλαμοι περίπου τετραγωνικοί και η πρόσβαση σ' αυτούς γινόταν μέσω «δρόμων».
Σε κάθε νέα ταφή άνοιγαν την είσοδο, σώριαζαν κατά κάποιο τρόπο τους προηγούμενους νεκρούς και έθαβαν με τα κτερίσματά του τον επόμενο.

Ο τάφος θα διατηρηθεί σε κατάχωση, ενώ οι σκελετοί θα μελετηθούν, στο πλαίσιο ερευνητικού προγράμματος της ΕΦΑ Δυτικής Αττικής, Πειραιώς και Νήσων, και τα αγγεία θα συντηρηθούν.
Ο εντοπισμός του τάφου θα συμβάλει σημαντικά στη συμπλήρωση της εικόνας του μυκηναϊκού νεκροταφείου της πόλης της Σαλαμίνας.

ΜΕ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ /www.lifo.gr- www.naftemporiki.gr
ellinondiktyo.blogspot.gr

Υ.Γ.
ΟΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ....ΚΑΜΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ ΓΙΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ DNA ΤΩΝ ΣΚΕΛΕΤΩΝ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ...!

«Φιλί ζωής» στη Lavipharm

Συμφωνία με τις τράπεζες για αναδιάρθρωση δανείων ύψους 25 εκατ. ευρώ

Αν και στη διάρκεια αυτών των «δύσκολων συζητήσεων» με τις τράπεζες επανήλθε αρκετές φορές στο τραπέζι το ενδεχόμενο της εισόδου στρατηγικού επενδυτή στη Lavipharm(ένθετη φωτογραφία), η πλευρά του κ. Θανάση Λαβίδα τις απέρριψε

Ο κ. Θανάσης Λαβίδας είναι κάτι περίπου σαν «μύθος» στη φαρμακευτική αγορά. Στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών - ακόμη δηλαδή από την εποχή της ανάπτυξης - πολλοί είχαν προεξοφλήσει αρκετές φορές ως βέβαιο το επιχειρηματικό του τέλος.
Όλοι όμως διαψεύστηκαν. Όπως και τώρα.
Στη διάρκεια των τελευταίων μηνών και πάλι στην αγορά είχαν οργιάσει οι φήμες για το «τέλος» του κ. Λαβίδα. Και στις δύο περιπτώσεις αιτία ήταν ο υπέρμετρος τραπεζικός δανεισμός.
Και αυτήν τη φορά τα πράγματα ήταν πολύ πιο δύσκολα απ' ό,τι στο παρελθόν.
Οι τράπεζες έχουν κλείσει τις στρόφιγγες προ πολλού και η συρρίκνωση της φαρμακευτικής δαπάνης είναι τόσο μεγάλη που στην περίοδο των «ευτυχισμένων χρόνων» έμοιαζε με εφιάλτης.
Και αυτήν τη φορά όμως ο έλληνας φαρμακοβιομήχανος την τελευταία στιγμή κατόρθωσε «να γυρίσει το ματσάκι» - αλλά η διοίκηση της εταιρείας θα αλλάξει.
Την περασμένη Πέμπτη, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες του «Βήματος» από τις τράπεζες, βγήκε «λευκός καπνός».
Οι «δύσκολες συζητήσεις» των τελευταίων μηνών με τα τραπεζικά στελέχη - πρωταγωνιστικό ρόλο ως βασικός πιστωτής της Lavipharm AE είχε η Eurobank - της ελληνικής αγοράς κατέληξαν στην αναδιάρθρωση δανείων ύψους 25 εκατ. ευρώ, εφόσον φυσικά λόγω του θετικού Ebitda η εταιρεία κρίθηκε βιώσιμη.
«Εμπιστοσύνη»
Μάλιστα στη διάρκεια αυτών των «δύσκολων συζητήσεων» επανήλθε αρκετές φορές στο τραπέζι το ενδεχόμενο της εισόδου στρατηγικού επενδυτή - επρόκειτο ως ένας έμμεσος τρόπος για την απομάκρυνση της οικογένειας Λαβίδα - όμως η πλευρά του επιχειρηματία τις απέρριψε όλες τις περιπτώσεις προκαλώντας τον (ίσως) εύλογο εκνευρισμό των τραπεζιτών.
Μάλιστα σε σχετική ανακοίνωση που είχε εκδώσει τον περασμένο Μάρτιο έκανε λόγο για αναδιάρθρωση του τραπεζικού δανεισμού που «σε συνδυασμό με επιμέρους επιχειρηματικές κινήσεις θα συμβάλλει καθοριστικά στη βελτίωση των οικονομικών μεγεθών και της οργανικής κερδοφορίας της εταιρείας».
Και με έμφαση σημείωνε πως «η οικογένεια Λαβίδα εξακολουθεί να ελέγχει πλήρως την εταιρεία Lavipharm και δεν τίθεται θέμα απώλειας ή παραχώρησης ελέγχου.
Η διοίκηση της εταιρείας έχει την εμπιστοσύνη των μετόχων και των εργαζομένων της και υλοποιεί σταθερά το επιχειρηματικό σχέδιό της».
Και στο τέλος η συμφωνία επήλθε με την αναχρηματοδότηση των δανείων με όρους που εξασφαλίζουν την εξυπηρέτηση των δανειακών υποχρεώσεων της Lavipharm AE - η εταιρεία έχει υψηλό δανεισμό και μάλιστα με επαχθείς όρους, κυρίως το ύψος των επιτοκίων του ήταν απαγορευτικό για την ομαλή της λειτουργία. Κατά τις ίδιες πληροφορίες και σύμφωνα με όσα έγιναν γνωστά, προβλέπει την τοποθέτηση νέας διοίκησης, με τη σύμφωνη γνώμη και των μετόχων φυσικά και την εφαρμογή ενός νέου επιχειρηματικού σχεδίου ανόρθωσης της εταιρείας - την εφαρμογή του οποίου θα επιβλέπουν στενά οι τραπεζίτες λένε οι ίδιες πηγές.
Υπό επιτήρηση
Βέβαια η περίπτωση της Lavipharm ΑΕ - της οποία οι μετοχές στο Χρηματιστήριο Αξιών Αθηνών είναι υπό επιτήρηση από το 2012 - είναι ίσως η πιο ενδεικτική της φαρμακευτικής αγοράς, δεδομένου ότι η φαρμακευτική δαπάνη έχει καταρρεύσει, δεν υπερβαίνει τα 2 δισ. ευρώ ετησίως, οι καθυστερήσεις στις πληρωμές έχουν αυξηθεί και οι εκπτώσεις είναι στην ημερήσια διάταξη.
Σε αυτό το επιχειρηματικό περιβάλλον, όπου οι πολυεθνικοί όμιλοι προβληματίζονται για την παραμονή τους, επιχειρήσεις που «κουβαλούν» σοβαρά προβλήματα από τις καλές εποχές βρίσκονται στην πρώτη γραμμή επικινδυνότητας.
Στην εποχή των «παχέων αγελάδων» η βασική δύναμη του ομίλου Λαβίδα δεν ήταν τόσο το σκέλος της φαρμακοβιομηχανίας όσο η δραστηριότητά του στη χονδρική πώληση, δηλαδή στον κλάδο των φαρμακαποθηκών.
Εκείνες τις εποχές οι πωλήσεις της φαρμακαποθήκης του ομίλου ήταν πάνω από 200 εκατ. ευρώ και φυσικά οι πιστώσεις των εταιρειών «έρεαν άφθονες».
Στο σημερινό περιβάλλον όλα αυτά δεν γίνονται.
Οι πιστώσεις έχουν κοπεί προ πολλού και πλέον η φαρμακαποθήκη μοιάζει με «σκιά του εαυτού της».
Αυτήν τη φορά την εταιρεία την έσωσε το θετικό Ebitda και η αύξηση πωλήσεων που εμφάνισε το 2016.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

tovima.gr

Υπέρθυρο

Μια σκέψη με αφορμή τα τρομοκρατικά γεγονότα.
Βαρέθηκα τα παραμύθια της Χαλιμάς.
Μας τρομοκρατούν παντόχθεν.
Μας θέλουν φοβισμένους και υπάκουους από τα γενοφάσκια μας, γι’ αυτό και η προπαγάνδα «bullying» στα σχολεία.
Ερμαφρόδιτα, ευνουχισμένοι πολίτες, αλλά ευδιάθετοι καταναλωτές.
Παμφάγα γουρούνια καταναλωτές, στο σφαγείο του χρηματιστηρίου και λογίζονται άνθρωποι!
Οι τρομοκράτες είναι το αριστερό χέρι της εξουσίας.
Παριστάνουν τους αντικαπιταλιστές και αντιμπεριαλιστές.
Μα οι ίδιοι πρώτοι και καλύτεροι είναι ιμπεριαλιστές γιατί επιδιώκουν να φέρουν την στρατοκρατορία τους, του χάους και της αναρχίας, στο βασίλειο της «Δανιμαρκίας».
Αυτοί προκαλούν το χάος για να ευλογήσουν το δεξί χέρι της εξουσίας να επιβάλλει τη τάξη· δήθεν. Και βεβαίως δεν υπάρχει καμιά συνωμοσία.
Υπάρχουν αμέτρητοι σκοτισμένοι ιδεολόγοι που παρακολουθούνται από τις μυστικές υπηρεσίες, οι οποίες αρκεί να «στραβώσουν» τα μάτια τους κάποια στιγμή για να επιτρέψουν το χτύπημα που θα εξυπηρετήσει την πολιτική τους.
Οι τρομοκράτες πρώτοι και καλύτεροι δεν είναι θιασώτες του κεφαλαίου;
Στυγνοί καπιταλιστές, όταν χρηματοδοτούνται ή ληστεύουν τράπεζες;
Γιατί ληστεύουν τράπεζες;
Για τα τραπεζογραμμάτια τού κεφαλαίου.
Δηλαδή όχι μόνο δίνουν αξία στο εργαλείο του κεφαλαίου, αλλά το τιμούν κιόλας δεόντως καταναλώνοντάς το.
Αν ήταν αληθινοί τρομοκράτες εναντίον του κεφαλαίου, δεν θα σκότωναν ανύποπτους πολίτες με οιοδήποτε πρόσχημα (επειδή εργάτες δούλοι ούλοι μας, σε όλα τα δόγματα τον ίδιο «Κύριο» αφέντη έχουμε, τα πάθη μας) αλλά θα έβαζαν φωτιά στη κυριολεξία στο κεφάλαιο.
Στάχτη και μπούρμπερη στα εργαλεία της σύγχρονης δουλείας, στα χαρτονομίσματά τους.
Αυτές είναι οι αλυσίδες σου ανθρωπάκο και οι φύλακές τους οι «αριστεροί και δεξιοί τρομοκράτες», ο στρατός της εξουσίας και στη μέση όλοι εμείς η μάζα, να αμπελοφιλοσοφεί μιλώντας για ελευθερία δίχως να γνωρίζει ούτε τη σημασία της, ούτε την ουσία της.
Ελευθερία δεν λογίζεται στο συλλογικό, αλλά στο ατομικό, να είσαι κυρίαρχος, να μην είσαι δέσμιος των παθών σου.
Το συλλογικό στην έννοια της ελευθερίας είναι εφεύρεση της εξουσίας για να μαντρώνει το κοπάδι σε κάποιο δόγμα.
Κάθε που γυρεύει η μάζα ελευθερία την καθοδηγεί προς την «απελευθέρωση».
Έτσι σηκώνεις μπαϊράκι και παίρνεις το δρόμο του κοπαδιού εκ του ασφαλούς για το μαντρί της «ελευθερίας», που είναι πάντα το ίδιο με διαφορετική επιγραφή στο υπέρθυρο.

Rory Gas

Ενας Μυκηναίος πολεμιστής στο φως

ΓΙΩΤΑ ΣΥΚΚΑ
Οι ανασκαφές στον Μαραθώνα φέρνουν στο φως ιστορίες που συγκινούν.
Οπως αυτή του πολεμιστή των πρώιμων μυκηναϊκών χρόνων, που θάφτηκε (περ. 1600 π.Χ.) στο Πλάσι, στο κέντρο της μεγάλης πεδιάδας του Μαραθώνα, περίπου 1.000 μέτρα από τον Τύμβο και 2.000 μέτρα από το Τρόπαιο της μάχης.
Το εύρημα του Μυκηναίου πολεμιστή θα παρουσιαστεί σήμερα στις 5 το απόγευμα, δεύτερη ημέρα του επιστημονικού συμποσίου «Ανασκαφή και Ερευνα XI», που διοργανώνεται στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι από τις ιστορίες που συγκινούν τον επισκέπτη μιας ανασκαφής.
Ενας πολεμιστής των πρώιμων μυκηναϊκών χρόνων θάφτηκε (περ. 1600 π.Χ.) οπλισμένος με ξίφος, δόρυ, εγχειρίδιο, μαχαίρι και βέλη.
Χίλια χρόνια αργότερα, ο τάφος αποκαλύφθηκε από τους κατοίκους του Δήμου Μαραθώνα.
Με προσοχή και σεβασμό συνέλεξαν τα οστά του νεκρού, θεωρώντας ότι ανήκουν σε έναν προαιώνιο μυθικό ήρωα και άφησαν τα όπλα του στη θέση τους.
Μάλιστα, ίδρυσαν πάνω από τον τάφο ιερό προς τιμήν του.
Την εποχή της μεγάλης μάχης (490 π.Χ.) το ιερό καταστράφηκε μάλλον από τον περσικό στρατό και εγκαταλείφθηκε, αφού πλέον τον κυρίαρχο τόπο ιστορικής μνήμης αποτέλεσε ο Τύμβος του Μαραθώνα.
Ολα αυτά συνέβησαν στο Πλάσι, στο κέντρο της μεγάλης πεδιάδας του Μαραθώνα, περίπου 1.000 μέτρα από τον Τύμβο και 2.000 μέτρα από το Τρόπαιο της μάχης.
Το εύρημα του Μυκηναίου πολεμιστή θα παρουσιαστεί σήμερα στις 5 το απόγευμα, δεύτερη μέρα του επιστημονικού συμποσίου «Ανασκαφή και Ερευνα XI», που διοργανώνεται στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Είναι ερευνητικό πρόγραμμα του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ και αποτελεί την πανεπιστημιακή ανασκαφή του Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, στην οποία συμμετέχουν πολλοί από τους καθηγητές Αρχαιολογίας του τμήματος.
Αποτελεί, όμως, εδώ και τρία χρόνια και τόπο άσκησης των φοιτητών Αρχαιολογίας.
Αλλά είναι και τόπος ξενάγησης για ενηλίκους και εκπαιδευτικών προγραμμάτων για μαθητές σχολείων – κάτι ανάλογο οργανώνεται στις 24 Μαΐου.
Από το 1969-70
Δοκιμαστικές ανασκαφές στο Πλάσι πραγματοποιήθηκαν το 1969-70 από τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο. Ακολούθησαν απαλλοτριώσεις εκτάσεων, αλλά φτάσαμε στο 2014 για να δώσει το υπουργείο Πολιτισμού άδεια ώστε να ξεκινήσει η διερεύνηση της θέσης.
Τι έδειξαν οι έρευνες;
Η κατοίκηση στην περιοχή ξεκινάει στο τέλος της Νεολιθικής περιόδου και ο οικισμός μεγαλώνει κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού, η ακμή του συνεχίζεται και στη Μέση Εποχή του Χαλκού.
«Η ανασκαφή αποκάλυψε ένα μεγαλόπρεπο μέγαρο, το τρίτο μεγαλύτερο κτίριο αυτής της περιόδου στον ελλαδικό χώρο.
Ο πλούτος και η σημασία του οικισμού αυτής της περιόδου ήταν τέτοια, ώστε κρίθηκε απαραίτητο να προστατευθεί με ισχυρό τείχος, πάχους 1,5 μέτρου.
Το τείχος αυτό, αφενός, απέτρεπε τους εχθρούς, αλλά ήταν και ένα μνημείο που συμβόλιζε την ακμή και τη δύναμη του οικισμού», εξηγούν οι συνανασκαφείς, καθηγητές αρχαιολογίας Νάγια Σγουρίτσα, Γιάννης Παπαδάτος, Γιώργος Βαβουρανάκης, Πάνος Βαλαβάνης.
Επειτα από 1.500 και πλέον χρόνια συνεχούς κατοίκησης, ο οικισμός εγκαταλείπεται και ο πληθυσμός μετακινείται.
Ο χώρος μετατρέπεται πλέον σε νεκροταφείο και πολλοί τάφοι ανοίγονται ανάμεσα στα ερείπια των κτιρίων.
«Ετσι, από τόπος κατοικίας των προγόνων μετατρέπεται πλέον σε τόπο ενταφιασμού των νεκρών και μνήμης των προγόνων».
Στις ανασκαφές αποκαλύφθηκαν άνδρες, γυναίκες και παιδιά σε μικρούς κιβωτιόσχημους τάφους ή σε πήλινα πιθάρια.
Αλλά ξεχώρισε ένας βαθύς, χτιστός τάφος, στον οποίο ενταφιάστηκε σημαντικός νεκρός πολεμιστής με τον οπλισμό του.
«Πρόκειται για τον ενταφιασμό ενός τοπικού αρχηγού-πολεμιστή, ένα εύρημα σπάνιο για εκείνη την περίοδο, με λιγοστά παράλληλα από την Αίγινα, τη Θήβα και τις Μυκήνες.
Ομως ο τάφος αυτός έκρυβε ακόμη μία έκπληξη: ενώ τα όπλα βρέθηκαν απείραχτα στη θέση τους ή ελαφρώς μετακινημένα, έλειπε ο σκελετός του νεκρού».
Το Πλάσι αποκτά πάλι ζωή στα μυκηναϊκά χρόνια (1400-1100 π.Χ.), ενώ στα πρωτογεωμετρικά και γεωμετρικά χρόνια μετατρέπεται πάλι σε νεκροταφείο.
«Οι τάφοι αυτής της περιόδου ανοίχθηκαν ανάμεσα στα ερείπια των σπιτιών του μυκηναϊκού οικισμού ή δίπλα στους τάφους του παλαιότερου νεκροταφείου, δημιουργώντας με αυτόν τον τρόπο πολλαπλά και αλληλοδιαδεχόμενα στρώματα ιστορικής μνήμης για τους ανθρώπους που έμεναν στη γύρω περιοχή», υπογραμμίζουν οι ανασκαφείς.
Στην αρχή των αρχαϊκών χρόνων (περ. 700 π.Χ.) πάνω από τον μυκηναϊκό τάφο του πολεμιστή ιδρύεται ιερό, το οποίο αργότερα ορίστηκε από μεγάλο τετράγωνο περίβολο.
Είναι η εποχή που έγινε η ανακομιδή των οστών του Μυκηναίου πολεμιστή.
«Φαίνεται ότι σχεδόν μια χιλιετία μετά τον ενταφιασμό του σημαντικού νεκρού, οι κάτοικοι της περιοχής ανακάλυψαν τον τάφο, τον άνοιξαν, εντυπωσιάστηκαν από το μνημείο και τα όπλα, και θεωρώντας ότι ανήκε σε έναν προαιώνιο μυθικό ήρωα, περισυνέλεξαν με σεβασμό και προσοχή τα οστά του ως αντικείμενο λατρείας, αφήνοντας την πολεμική του εξάρτυση στη θέση τους.
Κατόπιν κάλυψαν ξανά τον τάφο και ίδρυσαν από πάνω ένα ηρώο προς τιμήν του επιφανούς νεκρού, αναδεικνύοντάς τον σε ήρωα προστάτη του τόπου τους».
Η εγκατάλειψη του ιερού στο τέλος της αρχαϊκής περιόδου (αρχές 5ου αι. π.Χ.) πιθανόν να οφείλεται στις καταστροφές του περσικού στρατού λίγο πριν από τη μεγάλη μάχη.
Μετά τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, «ο βασικός τόπος μνήμης και τιμής για τους προγόνους μεταφέρεται στον γειτονικό Τύμβο του Μαραθώνα».
Τι περιμένουμε με την έναρξη της νέας ανασκαφικής περιόδου τον Μάιο;
«Πηγαίνουμε βήμα βήμα», λέει στην «Κ» ο κ. Πάνος Βαλαβάνης, τονίζοντας πως είναι από τους σημαντικότερους τόπους της προϊστορικής και ιστορικής Αττικής, έχει αλληλουχία φάσεων και χρήσεων και ότι «είναι ενδιαφέρον να βλέπει κανείς τη “στρωματογραφία” της προϊστορίας και της αρχαίας ιστορίας».
Η αλλαγή των χρήσεων έχει σημασία «γιατί υποδηλώνει μετακινήσεις, αλλαγές, συρρικνώσεις οικισμών, επεκτάσεις».
Το εύρημα ενισχύει τη διαχρονική σημασία του Μαραθώνα.
Οι δυσκολίες
Οι καιροί βέβαια είναι δύσκολοι και για τους ανασκαφείς.
Στο Πλάσι δόθηκαν χρηματοδοτήσεις από το ΕΚΠΑ, το Ινστιτούτο Αιγαιακής Προϊστορίας (INSTAP) και το Ελβετικό Ομοσπονδιακό Γραφείο για τον Πολιτισμό.
Η ανασκαφή που ξεκίνησε εν μέσω μεγάλης οικονομικής κρίσης «από ένα ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο πολλαπλά τραυματισμένο ανοίγει ένα νέο παράθυρο για την κατανόηση της προϊστορίας και της ιστορίας ενός τόπου έντονα φορτισμένου με επάλληλα στρώματα ιστορικής μνήμης και συνδεδεμένου με ένα ιστορικό γεγονός παγκόσμιας σημασίας», σημειώνουν οι καθηγητές Νάγια Σγουρίτσα, Γιάννης Παπαδάτος, Γιώργος Βαβουρανάκης, Πάνος Βαλαβάνης, εστιάζοντας στην εκπαίδευση των νέων αρχαιολόγων και στα εκπαιδευτικά προγράμματα για παιδιά.

kathimerini.gr

Όλοι στο μπαλαούρο!..*

Μιά και η επικαιρότητα εδώ έχει ξεπέσει σε επίπεδο μπαλαούρου που εισπράττει σαν χαμηλοσυνταξιούχος τα 300 ευρώ-ελεημοσύνη-σας κοροϊδεύω-ελάτε ξαναψηφίστε με, της κυβέρνησης,
..και σε επίπεδο υπουργού Ενέργειας που τον φτύνουν τον ξεφωνίζουν, αλλά αυτός έχει μονίμως το χαμόγελο τού: "Σας γράφω
στα φρύδια μου. Εγώ είμαι πάμπλουτος και έχω και καρέκλα, εσείς είσαστε φτωχοί και λιμάρηδες και ξεφωνείστε όσο θέλετε. ",
..ας ασχοληθούμε με ανώτερα κλιμάκια απάτης, κοροϊδίας, συμμορίας.
Ας ασχοληθούμε με την Ευρωπαϊκή "Ένωση".

Τα τελευταία χρόνια είναι φανερό πως το ιερατείο της "ένωσης" πιέζει όχι μόνον τις χώρες του Νότου, όχι μόνον την Ελλάδα που έτσι κι αλλιώς αποτελεί επιπλέον και ένα πειραματικό εργαστήριο για το πού μπορεί να φτάσει η καταλήστευση και διάλυση μιάς χώρας χωρίς ν' αντιδράσουν οι ιθαγενείς της,
..αλλά πιέζει όλες τις χώρες-μέλη για "μεταρρυθμίσεις".
Στην ουσία πιέζει όχι τις κυβερνήσεις, που έτσι κι αλλιώς αποτελούνται από πολιτικούς δευτεροκλασάτους και ελλειμματικούς,
..αλλά τους ίδιους τους λαούς, είτε του πλούσιου Βορρά είτε του φτωχού Νότου, να αποδεχτούν την κυριαρχία όχι της πολιτικής αλλά του κεφαλαίου, της τραπεζοκρατίας, της διασύνδεσης κράτους με επιχειρηματικά συμφέροντα,
..αυτό που -πάντα πρωτοπόροι σε κάτι τέτοια- εμείς εδώ και είκοσι και βάλε χρόνια, ονομάζουμε διαπλοκή.
Εδώ (στην Ε.Ε) απλώς πρόκειται για διαπλοκή μεγαλύτερης κλίμακας, ευρωπαϊκού επιπέδου.

Αυτό γίνεται αμέσως αντιληπτό αν δούμε τί ακριβώς είναι και τί ευαγγελίζονται αυτές οι "μεταρρυθμίσεις".
Πρώτα απ' όλα πρόκειται για μιά διαστρέβλωση εννοιών. Για άλλη μία γλωσσική απάτη.
Όλες οι "μεταρρυθμίσεις" αφορούν την απογύμνωση των λαών από κάθε δικαίωμα εργασιακό και κοινωνικό,
..καθώς και -κυρίως- την μεταφορά της λήψης των αποφάσεων σε ένα υπερεθνικό επίπεδο σε κάποια όργανα -άτυπα και τυπικά- εκτός συνόρων,
..επίπεδο όπου ο έλεγχος και η κρίση εκ μέρους του λαού που τον αφορούν καθίσταται αδύνατη.
Με αυτόν τον τρόπο η εξουσία του λαού είτε μέσω εκλογών, είτε μέσω δημοψηφισμάτων, καταντάει απλώς διεκπαιρεωτική. (Ειδικά για τα δημοψηφίσματα ψάχνουν τρόπους να καταργηθούν οριστικά, αφού τα αποτελέσματά του ως τώρα ήταν εκκωφαντικά, και προβλέπεται να γίνουν εκρηκτικά στο μέλλον, αν βεβαίως δεν καταργηθούν)
Δηλαδή με απλά λόγια καταργείται στην ουσία και στην πράξη η δημοκρατία.
Καταργείται η δυνατότητα των λαών να ελέγχουν,
..καταργείται η δυνατότητά τους να διαλέξουν αυτοί το μέλλον τους,
..και επιστρέφουμε στο μεσαιωνικό, αλλά τόσο βολικό για το σύστημα εξουσίας-χρήματος, φεουδαρχικό σύστημα,
..το οποίο "επιστημονικά" ονομάζουν ομοσπονδία, ή και φεντεραλισμό.

Αυτή είναι όλη κι όλη η κεντρική ιδέα των "μεταρρυθμίσεων" όπως αυτές προωθούνται και εννοούνται και εκπονούνται απ' τους αξιωματούχους της συμμορίας που ονομάζεται Ευρωπαϊκή "Ένωση".
Τίποτα λιγότερο, αλλά ίσως πολύ περισσότερα στο μέλλον:
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ στην ουσία και στην πράξη.
ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ λαών και εγαζομένων.

Μας έχουν όλους για το αμπάρι.
Ή, στην καλύτερη περίπτωση,
..για το μπαλαούρο!..

* μπαλαούρο: αποθήκη υλικών καταστρώματος και εξαρτισμού πλοίου που βρίσκεται στο πρόστεγο ή κάτω απ' την πλώρη. Χρησιμοποήθηκε παλαιότερα και σαν δεσμωτήριο, φυλακή, μπουντρούμι για τους απείθαρχους και τιμωρημένους ναύτες.

Από Κώστας Μαντατοφόρος 

mandatoforos.blogspot.gr

Ρήγμα χωροχρόνου...

…Η άγνωστη αρχαιολογία των Ελλήνων
Μέσα από τα κείμενα των Αργοναυτικών, του Ομήρου και άλλων Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων
Ο όρος ρήγμα χωροχρόνου που χρησιμοποιούν οι ουράνιοι συνομιλητές μας, στη γήινη μας επιστήμη μελετάται με τη θεωρία των παραλλήλων «Μεμβρανών» ή θεωρία «Μ», γνωστής και σαν θεωρία των Παραλλήλων Συμπάντων.
Η ανθρώπινη επιστήμη εκτιμά ότι υπάρχουν παράλληλα σύμπαντα, στα οποία οι πραγματικότητες είναι διαφορετικές και η μετάπτωση του ανθρώπου από τη μια πραγματικότητα στην άλλη πιστεύουν ότι είναι ικανή να εξηγήσει τα περισσότερα αινίγματα της φύσης.
Το πρόβλημα στη θεωρία αυτή είναι πως θα επιτευχθεί το ρήγμα χωροχρόνου και η μετάπτωση από τον τρισδιάστατο χώρο στον χώρο των τεσσάρων διαστάσεων, από το ένα σύμπαν στο παράλληλο του.
Τι υπολογίζουν οι επιστήμονες να συναντήσουν όταν επιτευχθεί το ρήγμα του χωροχρόνου;
Όταν τα όντα του δικού μας σύμπαντος, του τρισδιάστατου χώρου βρεθούν στο παράλληλο σύμπαν των τεσσάρων διαστάσεων, θα αλλάξουν ιδιότητες.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι η σταθεροποίηση, στη νέα τε- τραδιάστατη κατάσταση και η επιστροφή στην προηγούμενη κατάσταση.
Στο όριο δύο παραλλήλων συμπάντων, ο άνθρωπος θα συμμετέχει και στους δύο χώρους και ανάλογα θα βαδίζει προς τον έναν ή τον άλλον.
Οι οντότητες του τετραδιάστατου χώρου έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα απ` ότι του τρισδιάστατου χώρου σε ότι αφορά την επίσκεψη των διαφόρων επιπέδων.
Είναι πιο κοντά στο δικό μας επίπεδο, σε αντίθεση με τα όντα της 5ης διάστασης που είναι ενεργειακής υφής, άγνωστης σύνθεσης «ενεργειακά ολογράμματα, ισχυρού φωτός, ψυχρού φωτός, αοράτου νυχτερινού φωτός …», όροι που χρησιμοποιήθηκαν από τους ουράνιους μυστηριώδεις συνομιλητές μας και τα οποία έχουν απαλλαγεί από τις δεσμεύσεις του υλικού σώματος.
Έχουν την ευχέρεια να ξεπερνούν καταστάσεις αδύνατες για μας και μπορούν να ενσαρκώνονται ακαριαία με οποιαδήποτε μορφή επιθυμούν.
Για τη σταθεροποίηση οντοτήτων από το κατώτερο προς το ανώτερο πεδίο, απαιτούνται ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ.
Από την 6η διάσταση και πέρα δεν μπορεί η επιστήμη να εκτιμήσει πως εκδηλώνεται ο χωροχρόνος και οι μορφές ύπαρξης.
Υπολογίζει τις διαστάσεις σε 10 και μία του χρόνου· πρόσφατα κάνουν λόγο για δώδεκα διαστάσεις και μία του χρόνου. Πως προέκυψε ο αριθμός αυτός;
Μόνο από εκτιμήσεις και παραδοχές.
«Το φαινόμενο που οι επιστήμονες της Γαίας ονομάζουν φυγή των Γαλαξιών αποτελεί έκφραση της δέκατης διάστασης.
Ο χρόνος τους μηδενίζεται αφού κινούνται με ταχύτητες ανώτερες του φωτός (το ίδιο λέει και η γήινη επιστήμη) και οι ταχύτητες αυτές απαιτούνται για τη διάσπαση του φωτονικού φράγματος και την είσοδο του γαλαξία στο ταχυονικό πεδίο.
Η ενδέκατη διάσταση βρίσκεται στο νιονικό πεδίο και η δωδέκατη μετά το νιονικό φράγμα, στο οποίο κανείς δεν μπορεί να εκτιμήσει τι υπάρχει,
Στο ταχυονικό πεδίο δημιουργούνται προϋποθέσεις και διεργασίες είτε για την εμφύτευση του σπέρματος της ζωής στους γαλαξίες, είτε για τελείωση της υπάρχουσας, που έχει διανύσει όλο το χρονικό διάστημα βελτίωσης και εξέλιξης.
Εξέρχονται με τη νέα μορφή είτε προς το φωτονικό πεδίο (εμφάνιση νέων γαλαξιών κατά την επιστήμη) ή συνεχίζουν προς το νιονικό πεδίο, όπου οι πραγματικότητες είναι ακατανόητες από τους ανθρώπινους νόες». .(Βλ. «Η Διαθήκη του Προμηθέα», Γερ. Καλογεράκη, σελ. 154. Εκδ. ΔΙΟΝ 2001).
«Δεν υπάρχει αναδίπλωση χρόνου έτσι όπως την εννοεί η γήινη επιστήμη.
Όταν ο άνθρωπος βρεθεί στο χώρο των τεσσάρων διαστάσεων, έχει τη δυνατότητα επίσκεψης στο χρόνο του παρελθόντος.»
Το ρήγμα του χωροχρόνου απαιτεί γνώση και υψηλή τεχνολογία.
Επίσης μπορεί να δημιουργηθεί χωροχρονι-κό ρήγμα μέσα από το οποίο «… μπορεί να διολισθήσει ολόκληρο το ηλιακό σας σύ- στημα και να το μετα-φέρουμε σε όποιο σημείο του γαλαξία θέλουμε, προκειμένου να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ζωή στους πλανήτες του.
Υπάρχουν φυσικές γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ των ουρανίων σωμάτων και των συμπάντων που ακόμη δεν έχετε ανακαλύψει.

Τα διαστρικά ταξίδια γίνονται μέσω αυτών.
Αν τις ανακαλύψετε Θα διαπιστώσετε ότι τα ταξίδια στους πλησίον σας πλανήτες θα είναι μια καθημερινότητα».
Το πώς επιτυγχάνεται το ρήγμα του χωροχρόνου θα προσπαθήσω να παρουσιάσω στη συνέχεια.
Ο όρος χωροχρόνος είναι ο πιο ταλαιπωρημένος στη σύγχρονη επιστημονική δεοντολογία γιατί πιστεύουν ότι δίνει λύση σε όλα τα προβλήματα και απάντηση σε όλες τις απορίες.
Μιλάμε για χωροχρονικές στρεβλώσεις χωρίς να γνωρίζουμε τι εννοούμε και πως μπορεί να υλοποιηθούν.

apocalypsejohn.com

Διότι ὁ πανσλαυϊσμὸς ἐπρόδωσε τὴν Ἐπανάστασιν…

Τὶ σοῦ εἶναι ἡ πουτάνα ἡ Ἱστορία!!!!…
Τί μᾶς μαθαίνουν στά σχολεῖα γιά τήν Ἐπανάσταση (κι ὄχι μόνον;;;;
Ἔ, θέλει κι ἐρώτημα;;;
Ὅ,τι ἐξυπηρετεῖ τὸ ὑπουργεῖο «Παιδείας» καί, κυρίως, θρησκευμάτων…
Μᾶς μαθαίνουν λοιπόν, ὅτι ὁ Ὑψηλάντης ξεκίνησε τὴν Ἐπανάσταση ἀπ’ τὸν Δούναβη διότι ἤλπιζε στὰ πλησίον εὐρισκώμενα Ῥωσσικὰ στρατεύματα καὶ στὸ ὅ,τι οἱ Τοῦρκοι δὲν εἶχαν σοβαρὲς δυνάμεις στὴν περιοχή…
Μάλιστα…
Εἶναι ἀλήθεια, ἀλλὰ εἶναι ἡ μισὴ ἀλήθεια…
Ἂν ἦταν ἔτσι, τότε ποιός κατέπνιξε τήν Ἐπανάσταση;;;;…
Ἡ ἀλήθεια εἶναι ἄλλη.
Ὁ Ὑψηλάντης ξεκίνησε ἀπ’ τὴν Μολδοβλαχία γιὰ τοὺς ἀνωτέρω λόγους, ἀλλὰ καὶ γιὰ κάποιους πιὸ σοβαρούς.
Ὁ πρῶτος ἦταν ὅτι, γνωρίζοντας τὸν σχεδιαζόμενο διαμελισμὸ τῆς Ὀθομανικῆς αὐτοκρατορίας, μέσα ἀπ’τὴν ῥωσσικὴ διπλωματία, ἐσχεδίαζε τὴν χάραξη μιᾶς γραμμῆς ἀπὸ Δούναβη μέχρι Μαύρη Θάλασσα καὶ νὰ τοὺς πῇ, ἄντε γαμ…θεῖτε, ἀπὸ ἐδῶ καὶ κάτω εἶναι Ἑλλάς…
Ὁ δεύτερος λόγος ἦταν ἡ ὑπησχεμένη σύμπραξις τῆς Σερβίας…
Ὁ τότε ἡγέτης τῶν Σέρβων Μίλος Ὀβρένοβιτς, ποὺ εἶχε βοηθηθῆ στὴν ἐπανάστασή του ἀπ’ τὸν Ἕλληνα ὁπλαρχηγὸ Γεωργάκη Ὀλύμπιο, ὑπεσχέθη νὰ βοηθήσῃ τὸν ἈλέξανδροὙψηλάντη…
Οἱ ὁπλαρχηγοὶ τῆς Πελοποννήσου εἰδοποίησαν τὸν Ὑψηλάντη νὰ ζητήσῃ γραπτὴ συνθήκη, διότι ὑποπτεύοντο σαμποτάρισμα τῆς συμφωνίας ἀπὸ τὴν Ῥωσσία καὶ προδοσία τῶν Σέρβων, μὲ σκοπὸ νὰ προχωρήσουν στὴν Μακεδονία καὶ τὴν Θρᾴκη!!!!!…
Ὁ Ὑψηλάντης ἔστειλε τὸ κείμενο τῆς Συνθήκης ἐκ δέκα ἄρθρων στὸν Ὀβρένοβιτς πρὸς ὑπογραφήν, μὲ τὸν ἀπεσταλμένο του Ἀριστείδη Πῶπ.
Ὁ Ἀριστείδης Πῶπ κατευθυνόμενος πρὸς συνάντησιν μὲ τὸν Ὀβρένοβιτς, διενυκτέρευσε σὲ ξενοδοχεῖο τοῦ Ἀδδα-Καλὲ ὡς ἔμπορος… Ἐκεῖ τὸν κατέδωσε στὸν Τοῦρκο φρούραρχο Ῥετζέπ-Ἀγᾶ, ὁ Σέρβος Γιοβὰς Ῥόγκοπετς καὶ συνελήφθη…
Καί ὕστερα;;;
Ἔ, ὕστερα ὁ ὀρτοντὸξ μπρᾶδερ Ὀβρένοβιτς, ἦλθε σὲ συμφωνία μὲ τὸν Σουλτᾶνο, ὁ Σουλτάνος ἀνεγνώρισε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Σερβίας, τὸν Ὀβρένοβιτς ὡς ἡγεμόνα, κατέσφαξε τὸν Ἱερὸ Λόχο τοῦ Ὑψηλάντου, ὑπὸ τὰ ὄμματα τῶν ἄλλων ὀρτοντὸξ «φίλων» Ῥώσσων κι ἔζησαν αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς …μείναμε μὲ τὴν ὀρτοντὸξ συμμαχία ἀνὰ χεῖρας καὶ δὲν ξέρουμε ποῦ νὰ τὴν βάλουμε…

Χαίρετε…

Κόης Ὀδυσσεὺς
filonoi.gr

Ευγνωμοσύνη

Κάποιοι δηλώνουν υπερήφανοι που είναι Έλληνες.
Συνήθως νοιώθουμε υπερηφάνεια για δικά μας κατορθώματα ή πολύ δικών μας ανθρώπων για γεγονότα σε ενεστώτα χρόνο.
Η υπερηφάνεια για τους προγόνους μας είναι αφηρημένη έννοια και περισσότερο έχει να κάνει με τη συλλογική μνήμη ενός έθνους, τιμής ένεκεν.
Δεν συμμερίζομαι την υπερηφάνεια των συμπατριωτών μου για κατορθώματα προγόνων, μιας τυχαιότητας δηλαδή να γεννηθούμε Έλληνες.
Θα έλεγα περισσότερο νοιώθω ευτυχής επειδή η γλώσσα που μου έδωσαν είναι Ελληνική. Προνομιούχος επειδή μπορώ να επικοινωνώ με τον Ελύτη και μέσω αυτού με τον Όμηρο.
Είναι συγκλονιστικό!
Μετά τόσους αιώνες να μπορώ να επικοινωνώ με το πνεύμα ενός μεγαλείου, όπως οι κατοπινοί που εμπνεύστηκαν και μνημονεύουμε για τα κατορθώματά τους.
Δεν μπορώ να νιώσω υπερηφάνεια εξ αγχιστείας για κάτι που δεν συνέβαλα και μάλιστα αφορά ολάκερη την ανθρωπότητα, εν προκειμένω η ελευθερία.
Ο Ελληνισμός είναι κοινοκτημοσύνη της ανθρωπότητας.
Αφορά κάθε άνθρωπο που μπορεί και σκέφτεται.
Ευγνώμων που έχω αυτή την ευχέρεια λοιπόν και επικοινωνώ με αυτό το πανανθρώπινο πνεύμα απευθείας, δίχως να χάνομαι στις μεταφράσεις, νοιώθοντας τη ζεστασιά από τις αμμουδιές του Ομήρου και το απόλυτο γαλάζιο από τη παλέτα του Αιγαίου!
Αυτό για μένα είναι και το μόνον της ζωής μου ταξείδιον!

Rory Gas

Ούτε η πανούκλα, ούτε η χολέρα κάμαν τόσο κακό στην Ανθρωπότητα όσο οι ιστορικοί και η Ιστορία.

Γιάννης Σκαρίμπας: Η Επανάσταση του 1821 και οι «ασπρορουχάδες» της Ιστορίας

Γιάννης Σκαρίμπας, Το 1821 και η αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος, τ.Α’. Αθήνα, 1995.

Κι ένα – πριν ξεπορτίσω – πίσω βλέμμα

Κείμενο: Γιάννης Σκαρίμπας*
Είναι αδύνατο (και άσχετα προς το ιδεολογικό του αναγνώστη) να μην αγαναχτάει κανείς διαβάζοντας τον κορυφαίο ιστορικό μας, για το αναγκαστιλίκι που την υπήγαγε την ιστορική αλήθεια στην «Ιστορίαν – του – του Ελληνικού Έθνους».
Ιδιαίτερα στα Κεφάλαια για το οσποδάρικο σκυλολόι, για την ψώρα τη φαναριώτικη, για τους λόγιους της «Διασποράς» και για τον Κλήρο.
Βρίσκεται μπρος σε μια συστηματική καταδυνάστευση της της κακόμοιρης της αλήθειας, σε μια «κόντρα – νατούρικη» Διαλεκτική του ‘21.
Ιστοριογράφοι και Κωλέττηδες, Μαυροκορδάτοι και Μιστριώτες, σταυροκοπίτες, λευτεραντζήδες της «δεκάρικης» Εικοσιεναλογίας φαρισαίοι – ΔΕΝ ΣΑΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ.
Η λέξη ΠΑΤΡΙΣ (κι άλλες) στο στόμα σας μάς θυμίζουν τις μουχλιασμένες πάστες του Κνουτ Χάμσουν:
Όταν βλέπω γρηές να τρώνε πάστες – είχε πει ο Θεοτούμπης – μου φαίνεται πως όλες οι πάστες είναι μουχλιασμένες. Αλλά και μένα, από τον καιρό που κάποιος δάσκαλος μας μάθαινε με τη στραβή του μύτη το «Όλη δόξα-όλη χάρη…», μου φαίνεται πως πάσα χάρις είναι «ένρινη» και πάσα δόξα στραβομύτα!…
Ένρινα και με στραβές τις μύτες είναι τα λόγια τους· γρηάτικη μούχλα της σαπιοδοντιάς βρωμολογάει το ’21 τους…
Με το να παριστάνουν την Ελληνική Επανάσταση σαν πράξη εξωελλαδική (το οποίον: ότι την παρασκεύασαν οι λόγιοι!) πάν’ να μειώσουν την αυτοδύναμη αξία της, για να τους λογαριάζουμε σωτήρες.
Το σινάφικο – όλων αυτών -«κατεστημένο» τους τούς κάνει να μιλάν την ίδια γλώσσα… Ας ξέρουν ότι μας είναι αναξιόπιστοι.
Τους κατηγοράμε και τους βοάμε: λέτε ψέματα -δεν είναι αυτό το ’21: Το Πατριαρχείο το αφόρισε. Οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες το χλεύασαν.
Ο Καποδίστριας του γύρισε τις πλάτες του. Ο Κοραής «μας» το μυχτήρισε.
Ο Καρατζάς, ο Μαυροκορδάτος και ο Ιγνάτιος το ξεπούλαγαν στους ξένους.
Χώρια οι Νέγρηδες και οι Κωλέττηδες, χώρια ο Κοραής και ο Μπραΐμης.
Η κατατρεμάρα του δεν λέγεται…
Και βέβαια… θα μου θυμώσουν!
Μα, για να με θέσουν «εκποδών» δεν φτάνει το «πίστευε μας και μη ερεύνα».
Δεν φτάνει η «από καθέδρας» κρούση του κώδωνος και το «Αυτός έφα!». Το θέμα που θέτω πάει πολύ μακρύτερα από της ασημότητάς μου το «ούτως ή άλλως». Πάει στις ψευτομαρτυρίες και στην αγκύλωση που κάνουνε αυτοί στην Ιστορία. Το ’21 είναι «Ηράκλεια άρτιο» για να μας το περπατάν με δεκανίκια…
Το «ψεύτικο σαν ανακοινωθέν» είναι αδερφάκι της Ιστορίας.
Είναι φανερό: Η δικιά τους, η «σιδερωμένη» Ιστορία δεν μας λέει την αλήθεια.
Οπότε έν’ από τα δυο: Ή δεν την ξέρει και – ώστε – είναι αδιάβαστη ή την ξέρει και τα «μασάει», οπότε πάλι μάς είναι μια ψευτρού. Μάλιστα, πολλές φορές… οι «ασπρορουχάδες» της (λογιώτατοι, πανηγυριστές και προφεσσόροι) έκαναν τόσο το μαύρο στράφτικο, που να μας εξαπατάει και να πλανεύει… Μην τους πιστεύετε.
Η καρδιά του ’21 δεν έπαλλε – ταριχευμένη – στις σοφίες τους, ούτε μες στα ραγιάδικα καλυμμαύχια τους και στα φέσια. Οι Κοραήδες, οι Καποδίστριοι, οι Ιγνάτιοι το θεόρριχναν, οι Δεσποτάδες το αφόριζαν. Οι δε λογιώτατοι της – τάχα – Διασποράς είχαν με τις «ελληνικούρες» τους να κάμνουν… Αλλά το ‘21 δεν μίλησε τη γλώσσα τους, δεν βούταε σε καλαμάρια πέννες χήνας.
Μίλησε με των καρυοφυλλιών τις ντουφεκιές και με των γιαταγανιών του τις άδραξες…
Αυτά, ως προς αυτά. Το «εν τω γίγνεσθαι» 3ο βιβλίο μου να το τυπώσω λέω σε κάνα χρόνο.
Για το παρόν, και τούτο μου το ταχύτατο 2ο, ας παρθεί σαν ένας ξαναχαιρετισμός στο ’21.
Με το κατέβασμα της σκούφιας μου (σκούφιας ενού α λόγιου απλοέλληνα) να του βροντοφωνήσω (κι εγώ!) ένα ζήτω: ΖΗΤΩ ΣΟΥ – θα του πω – το ’21 των Ελλήνων!
ΖΗΤΩ Αθάνατε Λαέ του Μαραθώνα και της Πίνδου!
Έτσι, όχι με το «ψηλά τα χέρια!» όπως αυτοί, μα με στην καρδιά τόνα μου χέρι, και με τ’ άλλο μου, το ταπεινό κρατώντας – μου – κεράκι, θα προβώ ομπρός στους τίμιους και τους λεύτερους για το σκολιό μονοπατάκι της Αλήθειας.

*Απόσπασμα από το βιβλίο Γιάννης Σκαρίμπας, Το 1821 και η αλήθεια, εκδόσεις Κάκτος, τ.Α’. Αθήνα, 1995.

eranistis.net

Απαραίτητο για όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν την πραγματική αλήθεια για την ιστορία της ελληνικής επανάστασης του 1821.
Μια αλήθεια που τσούζει.
https://www.scribd.com/document/43510388/Γιαννης-Σκαριμπας-Το-1821-και-η-αληθεια
ή 

Το 1821 και η αλήθεια.pdf

Ευτυχισμένο το 2004!

Όλο το σκουπιδαριό των χρόνων της «ευμάρειας» και της φούσκας, επιστρέφει στην ιδιωτική τηλεόραση.
Ριάλιτι, τηλεπαιχνίδια, σιτεμένοι καλλιτέχνες, άνεργοι σταρ, απόλυτοι σταρ, τηλεπερσόνες, ντιντήδες, βίζιτες -και όσοι θυμίζουν την διαδρομή της χώρας προς την χρεοκοπία- έχουν επιστρέψει στις τηλεοράσεις.
Και στα social media, οι -μέχρι πριν από λίγα χρόνια- επαναστατημένοι χρήστες ξεσκίζονται πια να γράφουν για όλο αυτό το σκουπιδαριό.
Είναι γνωστό πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να ανεβάσεις την τηλεθέαση είναι να ρίξεις την ποιότητα.
Όχι πως υπήρχε ποιότητα στην ιδιωτική τηλεόραση αλλά πάντα υπάρχει και πιο κάτω.
Τα κανάλια έχουν αντιληφθεί πως κανείς πια δεν τους έχει εμπιστοσύνη -αυτό καταγράφεται σε όλες τις έρευνες-, οπότε το έριξαν στο καρακιτσαριό.
Κοντά στον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα, οπότε ελπίζουν πως κάποιοι από τους θεατές των τηλεσκουπιδιών θα παρακολουθήσουν και το δελτίο ειδήσεων του καναλιού.
Βέβαια, η τηλεθέαση έχει πέσει -σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες-, αφού τηλεόραση πια βλέπουν, κυρίως, οι γέροι, οι ανήμποροι και τα παιδιά.
Η ΕΡΤ -που έχει την υποχρέωση να προσφέρει ποιοτικό πρόγραμμα- συνεχίζει να υπάρχει μόνο και μόνο για να βολεύονται οι εκάστοτε ημέτεροι, και το πρόγραμμά της είναι εντελώς αδιάφορο.
Είναι πραγματικά θλιβερό πως, εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία, στις τηλεοράσεις παρελαύνουν όλα τα πρόσωπα της χρεοκοπίας.
Από όλους τους χώρους.
Είναι εντυπωσιακό πως δεν έχουν βγει νέα πρόσωπα στην ελληνική τηλεόραση.
Οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Αυτό το βλέπεις σε όλο το φάσμα της ελληνικής κοινωνίας, όχι μόνο στην τηλεόραση.
Προφανώς, τα «νέα πρόσωπα» έφυγαν από την Ελλάδα με την μαζική έξοδο των τελευταίων ετών,

η οποία συνεχίζεται (σ.σ. Ενώ γράφω το κείμενο, με πήρε τηλέφωνο μια φίλη, για να με ενημερώσει πως φεύγει. Ήταν πάρα πολύ χαρούμενη.)
Κάποιοι πιστεύουν πως -εκτός από το εμφανές σκουπιδαριό- υπάρχει μια κρυφή Ελλάδα από ταλαντούχους και λαμπερούς ανθρώπους αλλά όλοι αυτοί κρύβονται πάρα πολύ καλά, γιατί δεν τους έχει δει ποτέ κανείς.
Διάφοροι χαζοχαρούμενοι σου παίρνουν τα αυτιά για όλα αυτά τα «πρωτοποριακά» που συμβαίνουν στην Αθήνα σήμερα, αλλά δεν συμβαίνει τίποτα το πρωτοποριακό.
Η έξαρση των πρώτων χρόνων της χρεοκοπίας έχει δώσει την θέση της σε μια κανονικότητα, ή σε κάτι που μοιάζει με κανονικότητα, αφού δεν είναι παρά η αποδοχή της ήττας και η ψευδαίσθηση πως όλα είναι όπως πριν, μόνο και μόνο επειδή οι ίδιες μούρες λένε στις τηλεοράσεις τις ίδιες ανοησίες που έλεγαν πριν από 15 χρόνια, όταν όλα έμοιαζαν ανέμελα.
Η Ελλάδα δεν μπορεί να αλλάξει σε τίποτα. Σε τίποτα.
Όλα σου φωνάζουν να φύγεις από την Ελλάδα.
Και οι θλιβεροί και σιτεμένοι «σταρ» στις τηλεοπτικές οθόνες, αυτό σου φωνάζουν:
Φύγε.
Φύγε να σωθείς.
pitsirikos.net

Η κρύψου να γλυτώσεις.
Ου τι δανος.

Νοικοκυρά.

«Σώπασε, κυρά Δέσποινα, μην κλαις και μη δακρύζης», είναι αργά πια…
Η οικογένεια εάλω!

Οι ρήτορες μιλήσανε, οι αναλυτές ξεκαθαρίσανε και οι παντός μίμοι παπαγαλίσανε.
Μα πουθενά δεν θα ακούσεις την πραγματική αιτία της κρίσης, την αποκρύπτουν μεθοδικά.
Οι «σειρήνες» των περιοδικών (τη δεκαετία του ’60, από τότε «άδουν») ξεμυάλισαν τη νοικοκυρά να εγκαταλείψει τον οίκο της και γκρεμίστηκε η κολώνα που τον βάσταζε.
Οι γυναίκες εξομοιώθηκαν με τους άντρες, έγιναν κι αυτές άχρηστες, να αμπελοφιλοσοφούν στα καφέ-νεια, να τζογάρουν, να βρίζουν και να μεθούν.
Διαλύθηκαν οι νόμοι του οίκου και οι ανόητοι γυρεύουν τις οικονομικές αιτίες της κρίσης.
Γύρεψε την οικονομική ανεξαρτησία της και υπονόμευσε την προσωπική της ανεξαρτησία, έγινε δούλα μιας φάμπρικας.
Όχι μόνο δεν συνέβαλε στην οικονομική ευρωστία της οικογένειας αλλά την έκανε πιο σπάταλη.
Τα μισά τα δαπανούσε για την ένδυση και τον καλλωπισμό της και τα άλλα μισά για υπερκατανάλωση υλικών και ανέσεων.
Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος που την «έθελξαν» έξω από το σπίτι για να διαλύσουν την «αγία» Ελληνική Οικογένεια -την οικονομία της.
Τα αποτελέσματα αυτού του σχεδίου βιώνουμε σήμερα, αφού παραδώσαμε την αγωγή και την παιδεία των Ελλήνων στη πολιτική των εμπόρων και στα μέσα τους.
Ελληνισμός σημαίνει φως και δεν έχει καμία σχέση με τον Δυτικό πολιτισμό.
Η οικογένεια ήταν οι ρίζες του Ελληνικού πολιτισμού και η νοικοκυρά ήταν ο κορμός, το δέντρο που έδινε καρπούς απ’ αυτές τις ρίζες.
Η γυναίκα τροφός και παιδαγωγός εγκατέλειψε την εστία της και η Ελληνική δάδα έσβησε για πάντα.
Βρήκαν άδειο το σπίτι και με τον γυάλινο δούρειο ίππο έκαναν επέλαση και ξεθεμελίωσαν τα πάντα. Την αγωγή των Ελληνόπουλων την παρέδωσαν οι κηδεμόνες στον ΑΝΤ1 κάθε μεσημέρι για πολλά χρόνια να παίζει τον ρόλο του διαμορφωτή, χειραγωγώντας τα παιδιά συστηματικά στον σκοταδισμό όπως και τα υπόλοιπα κανάλια με τους κίναιδους.
Φέρνοντας τα ίσια ανάποδα, όλα τα παίρνουν ελαφρά και τρυπώνουν στις συμπεριφορές τάχα σαν ανθρωπισμός, έχουν γαλουχήσει μια νέα γενιά δίχως ρίζες, δίχως κύρος, αποχαυνωμένη έτοιμη για εκμετάλλευση.
Γι’ αυτό έχουμε μια διαμορφωμένη υπερκαταναλωτική κοινωνία.
Η κρίση στην Ελληνική κοινωνία έχει τις ρίζες της στη δεκαετία του ’60.
Όταν ο αστισμός εξαπλώθηκε εφιαλτικά.
Μια φρενήρης κούρσα που συντρίφτηκε μετωπικά με τη «φούσκα», και η λαθρομετανάστευση έβαλε φωτιά στα συντρίμμια που απέμειναν,
Ελληνικό (πραγματικό) ολοκαύτωμα.
Η αιτία της κρίσης του Ελληνικού πολιτισμού, η παρακμή της Ελληνικής κοινωνίας, οφείλεται στο ξερίζωμά της.
Δεν υπάρχουν πιστωτικές κρίσεις στην ιστορία, ένα σύγχρονο ευφυολόγημα είναι, της χρεοκρατίας. Οι κρίσεις ήταν πάντα ηθικές και λέγονταν παρακμή.
Όταν οι κοινωνίες έχαναν το μέτρο αξιών, όταν διέλυαν τους νόμους του οίκου, εξαθλιώνονταν και αφανίζονταν επειδή δεν μπορούσαν να διαχειριστούν τα προβλήματα που διογκώνονταν πολλαπλασιαστικά.

Rory Gas

Αυτή είναι η πρώτη φωτογραφία της Aκρόπολης μετά την τουρκοκρατία.

 Τα σχέδια για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Αθήνας και οι αντιδράσεις των οικοπεδούχων

Η παλαιότερη σωζόμενη φωτογραφία της Ακρόπολης είναι τραβηγμένη από τον Λόφο των Νυμφών και το Αστεροσκοπείο το 1842 από τον Josepf-Filibert Girault de Prangey.
Ήταν ζωγράφος αλλά τον κέρδισε η τέχνη της φωτογραφίας που διδάχτηκε από τον εφευρέτη της Δαγκεροτυπίας Louis Daguerre.

Έτσι την είδε ο Μακρυγιάννης κι ο Καραϊσκάκης. Οι περιγραφές που έχουν διασωθεί για την Αθήνα της εποχής εκείνης μετά τις περιπέτειες του απελευθερωτικού πολέμου είναι αποκαρδιωτικές.
"Ο εκ των Αντιβασιλέων Georg Maurer, που έφθασε στην Αθήνα το 1833 κατά τη διάρκεια της πρώτης επίσκεψης του Όθωνα, έγραφε: «Η Αθήνα που πριν απ’ τον Απελευθερωτικό Πόλεμο αριθμούσε 3.000 περίπου σπίτια, τώρα δεν είχε ούτε 300. Τα άλλα είχαν μεταβληθεί σ’ έναν άμορφο σωρό από πέτρες»."
Η πόλη είχε υποστεί σοβαρότατες καταστροφές, ιδιαίτερα στο διάστημα της ενδεκάμηνης πολιορκίας της από τον Κιουταχή, μεταξύ Ιουνίου 1826 και Μαΐου 1827.

Η τουρκική φρουρά αποχώρησε οριστικά από το φρούριο της Ακροπόλεως την 31η Μαρτίου 1833.

Ο Παρθενώνας το 1842! Οι δαγκεροτυπίες της Ακρόπολης ανακαλύφθηκαν σχεδόν 30 χρόνια μετά το θάνατο του de Prangey, την δεκαετία του 1920, ξεχασμένες σε μια αποθήκη.

Η έρευνα για τα πρώτα βήματα της Αθήνας μετά την τουρκοκρατία, του ιστορικού στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, Λεωνίδα Καλλιβρετάκη αναφέρει:
Τον Νοέμβριο του 1831 οι αρχιτέκτονες Σταμάτης Κλεάνθης και Eduard Schaubert, μαθητές του σημαντικότερου ίσως Γερμανού νεοκλασικού αρχιτέκτονα Karl Friedrich Schinkel, εγκαθίστανται στην Αθήνα, όπου βάζουν μπρος το έργο της συστηματικής τοπογράφησης της πόλης και στη συνέχεια συντάσσουν την πολεοδομική τους πρόταση, εν όψει της πιθανής εγκατάστασης εκεί της πρωτεύουσας του νεοπαγούς κράτους.

Πράγματι, τον Μάιο του 1832, η μετακαποδιστριακή Προσωρινή Κυβέρνηση τους αναθέτει την εκπόνηση του Νέου Σχεδίου της Πόλεως των Αθηνών, ανεξαρτήτως του εάν θα γίνει ή όχι πρωτεύουσα.

Το σχέδιο συντάσσεται και υποβάλλεται τον Δεκέμβριο του 1832 και στις 29 Ιουνίου 1833 εγκρίνεται από την Αντιβασιλεία, που είχε εν τω μεταξύ αναλάβει τα ηνία του Κράτους, και επικυρώνεται με Βασιλικό Διάταγμα στις 6 Ιουλίου του ιδίου έτους.

Σωροί ερειπίων τα Προπύλαια της Ακρόπολης μετά την απελευθέρωση.

Τι προέβλεπε το περίφημο πολεοδομικό σχέδιο Κλεάνθη και Σάουμπερτ

Η Νέα Πόλη περιελάμβανε το ήμισυ περίπου της Παλαιάς, ενώ εκτεινόταν και προς τα δυτικά, βόρεια και ανατολικά αυτής. Το υπόλοιπο ήμισυ της Παλαιάς Πόλης, το οριζόμενο από τις οδούς Ηφαίστου, Πανδρόσου και Αδριανού, όπως αναφέραμε προηγουμένως, προβλεπόταν να απαλλοτριωθεί χάριν αρχαιολογικών ανασκαφών.

Αλλά και το διατηρούμενο τμήμα της Παλαιάς Πόλης διετηρείτο μόνον ως γεωγραφική περιοχή, και όχι ως δομημένος χώρος, αφού προβλεπόταν στο μεγαλύτερο μέρος του να τμηθεί από νέες οδούς και να χωριστεί σε κανονικά οικοδομικά τετράγωνα. Το σχήμα των κυρίων αξόνων ήταν ένα ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή τη σημερινή πλατεία Ομονοίας, σκέλη τις οδούς Πειραιώς και Σταδίου, και βάση την οδό Ερμού.

Ο όλος προσανατολισμός είχε ως στόχους τον Πειραιά, το Στάδιο και, κυρίως, την Ακρόπολη, στα πόδια της οποίας η πόλη απλωνόταν σαν μια ανοικτή αγκαλιά. Στην κορυφή του τριγώνου προβλεπόταν η ανέγερση των Ανακτόρων:

Η γεωμετρική κορυφή και η κορυφή της κρατικής εξουσίας σε μια συμβολική σύμπτωση.

Ο προσανατολισμός των σκελών δεν ήταν τυχαίος: «Συναντώνται», όπως σημειώνουν οι Κλεάνθης και Schaubert στο υπόμνημά τους, «κατά τοιούτον τρόπον ώστε ο εξώστης των Βασιλικών ανακτόρων να απολαμβάνει ταυτοχρόνως του γραφικού Λυκαβηττού, του Παναθηναϊκού Σταδίου, της πλούσιας εις υπερήφανους αναμνήσεις Ακροπόλεως, και των πολεμικών και εμπορικών πλοίων του Πειραιώς» (Μπίρης 1938, σ. 16).

Οι οδοί Πειραιώς και Σταδίου διακόπτονταν, συμμετρικά ως προς τα Ανάκτορα, από τις αντίστοιχες τετράγωνες πλατείες Μπόρσας (Χρηματιστηρίου) και Θεάτρου.

Πρόκειται για τις σημερινές Πλατείες Κουμουνδούρου και Κλαυθμώνος, οι οποίες πράγματι είναι συμμετρικές, κάτι που δεν το συνειδητοποιεί κανείς εύκολα μέσα στο σημερινό χάος της Αθήνας.

Κατέληγαν δε –οι Πειραιώς και Σταδίου– σε δυο κυκλικές πλατείες-όρια της Πόλης:

η μεν πλατεία Κέκροπος στη μεγάλη διασταύρωση των προς δυσμάς παραδοσιακών υπεραστικών οδών της Παλαιάς Πόλης, όπου το σημερινό Γκάζι, η δε πλατεία Μουσών στην προς ανατολάς Πύλη των Μεσογείων, όπου η σημερινή πλατεία Συντάγματος.

Η Αθήνα και η Ακρόπολη το 1869 (φωτο: Paul Baron des Granges)

Το οδικό δίκτυο αναπτυσσόταν εν μέρει ακτινωτά, με κέντρα τις κυκλικές πλατείες, και εν μέρει παράλληλα και κάθετα προς τους βασικούς άξονες, πάντοτε με απόλυτη κανονικότητα.

Η ευρύτερη περιοχή των Ανακτόρων περιβαλλόταν από μεγάλες λεωφόρους. Προβλέπονταν με ακρίβεια οι θέσεις όλων των δημοσίων κτιρίων και γενικότερα οι περιοχές όλων των λειτουργιών της Πόλης:

Υπουργεία, Δικαστήρια, Στρατώνες, Αστυνομία, Ταχυδρομείο, Νομισματοκοπείο, Μητρόπολη, Ακαδημία, Βιβλιοθήκη, Χρηματιστήριο, Αγορές, Πάρκα, κλπ.

Το σύνολο ήταν προγραμματισμένο να φιλοξενήσει όλες τις λειτουργίες μιας πρωτεύουσας και έναν πληθυσμό που προβλεπόταν να φθάσει το όριο των 40.000 κατοίκων.

Οι διαμαρτυρίες των οικοπεδούχων

Το σχέδιο εγκρίθηκε τον Ιούλιο το 1833. Εως το τέλος του χρόνου είχε αρχίσει η εφαρμογή του. Μόλις όμως χαράχθηκαν οι γραμμές του επί του εδάφους, και έγιναν με υλικό τρόπο αντιληπτές οι εκτάσεις που θα απαλλοτριώνονταν για την ανέγερση των δημοσίων κτιρίων, τη διαμόρφωση των πάρκων και του οδικού δικτύου, καθώς και για τις αρχαιολογικές ανασκαφές, ξέσπασε κύμα διαμαρτυριών από μέρους των ιδιοκτητών, ενώ εκτοξεύθηκαν και κατηγορίες για κερδοσκοπία.

Τον Μάιο του 1834 ο εκ των Αντιβασιλέων Maurer επισκέφθηκε την πόλη για να μελετήσει επί τόπου την κατάσταση.

Η κατακραυγή της οποίας έγινε μάρτυρας, οδήγησε την Αντιβασιλεία να διατάξει την αναστολή της εφαρμογής του σχεδίου στις 11 Ιουνίου 1834.

Στη συνέχεια μετακλήθηκε ο διάσημος τότε Βαυαρός αρχιτέκτονας Leo von Klenze για να εξετάσει το όλο ζήτημα.

Η επίσκεψη του Klenze βάστηξε από τον Ιούλιο έως τον Σεπτέμβριο του 1834 και κατέληξε στην εκπόνηση ενός Νέου Σχεδίου, ή μάλλον μιας αναθεώρησης του αρχικού.

Κύρια χαρακτηριστικά του ήσαν η μείωση της συνολικής έκτασης της πόλης, η μερική μείωση της έκτασης του χώρου των ανασκαφών με όριο την οδό Αδριανού, ο περιορισμός του πλάτους των δρόμων και της επιφάνειας των πλατειών, καθώς και η κατάργηση των εντός της πόλης λεωφόρων, η περιστολή του φαινομένου της κατάτμησης της Παλαιάς Πόλης: αντί της χάραξης πλήθους νέων δρόμων, προτάθηκε η διευθέτηση των παλαιών δρομίσκων, με ελαφρές διαπλατύνσεις και ευθυγραμμίσεις εδώ και εκεί.

Τέλος, η μεταφορά των Ανακτόρων και συνεπώς όλου του διοικητικού κέντρου βάρους της πόλης από την πλατεία Ομονοίας στα υψώματα του Κεραμεικού.

Λεπτομέρεια του πανοράματος της Αθήνας πριν από το 1858. Λήψη από τον Λυκαβηττό. Διακρίνονται τα οικήματα γύρω από την πλατεία Ομόνοιας που παραμένει άχτιστη! Η φωτογραφία προέρχεται από το βιβλίο των Χάρη Γιακουμή και Τάσου Α. Ανδρέου «Μεταμορφώσεις των Αθηνών», του εκδοτικού οίκου Kallimages.

Οι αλλαγές

Το Σχέδιο Klenze εγκρίθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου του 1834, ενώ ταυτόχρονα οριζόταν ότι την 1η Δεκεμβρίου, δηλαδή σε λιγότερο από δυόμισι μήνες, θα μεταφερόταν στην Αθήνα από το Ναύπλιο η έδρα του Κράτους.

Το σχέδιο τέθηκε ευθύς αμέσως σε εφαρμογή. Οι τροποποιήσεις του Klenze περιόρισαν τις δυσχέρειες, χωρίς όμως και να τις εξαλείψουν.

Η έναρξη των κατεδαφίσεων για τη διάνοιξη, καταρχήν, των νέων οδών Αιόλου, Ερμού και Αθηνάς, προσέκρουσε στις αντιδράσεις των κατοίκων, προς τους οποίους η Κυβέρνηση δεν είχε παραχωρήσει νέα οικόπεδα σε άλλη θέση, κατά τα συμφωνημένα.

Οι εργασίες διακόπηκαν πολλές φορές, για να συνεχιστούν με αστυνομική συνδρομή, και υπό τις διαμαρτυρίες της ίδιας της Δημοτικής Αρχής.

Προ της αδυναμίας της Κυβέρνησης να στηρίξει οικονομικά τις προβλεπόμενες απαλλοτριώσεις αποφασίστηκε, στις 11 Νοεμβρίου 1836, νέα μείωση του αρχαιολογικού χώρου, γνωστή ως τροποποίηση Hansen-Schaubert.

Άλλες τροποποιήσεις μικρότερης κλίμακας ακολούθησαν σε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα.

Η έρημη Ομόνοια

Η Αθήνα άργησε να επεκταθεί στο σύνολο της προβλεπόμενης από τα σχέδια έκτασης.

Πράγματι, επί δεκαετίες τα όρια της παρέμεναν ουσιαστικά εκείνα της παλιάς πόλης. Είναι ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι περιοχές που είναι σήμερα το κέντρο της πόλης, όπως η ίδια η Ομόνοια και όλη η βόρεια πλευρά της Πειραιώς, παρέμειναν σχεδόν έρημες ως τα 1870-1880.

Το 1855, λόγου χάριν, όχι μόνον η Ομόνοια ήταν ακόμη τελείως άκτιστη, αλλά και γενικότερα όλη η περιοχή βορείως της Σοφοκλέους.

Η κατοικία του Αυστριακού πρεσβευτή στην Αθήνα, Prokesch von Osten, οικοδομήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1830, στη σημερινή οδό Φειδίου. Το 1841 περιγράφεται ως απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά». Το περιέβαλε μεγάλος κήπος που ξεκινούσε από τη οδό Πανεπιστημίου και έφθανε ως τη Χαριλάου Τρικούπη, την Εμμανουήλ Μπενάκη και την εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής. 

Το 1840, όταν άρχισε να λειτουργεί το πρώτο Αθηναϊκό θέατρο, βρισκόταν, όπως παρατηρούν οι αυτόπτες, «έξω από την Πόλη […] στη γυμνή, περιτριγυρισμένη από τα βουνά πεδιάδα».

Αυτό το «έξω από την Πόλη» αντιστοιχεί σήμερα στη μικρή πλατεία μεταξύ των οδών Μενάνδρου και Σωκράτους, πίσω από τη Λαχαναγορά, στο πολύβουο κέντρο της πόλης, όπου επιβιώνει ως ανάμνηση η οδός Θεάτρου.

Το θέατρο παρέμενε στο άκρο της πόλης ακόμη το 1855.

Το ίδιο ισχύει και για τους πρόποδες του Λυκαβηττού, καθώς και για μεγάλο μέρος της Νεάπολης.

Το 1841 ο Hans Christian Andersen εντυπωσιάστηκε από το σπίτι του Αυστριακού Πρέσβη απομονωμένο στην «άκρη της πόλης», με θέα στην «πλατιά ερημιά και τα ψηλά βουνά».

Το σπίτι αυτό βρίσκεται στην οδό Φειδίου, μεταξύ Πανεπιστημίου και Ακαδημίας, πίσω από το κινηματοθέατρο Rex....

Αργότερα, όπως φαίνεται στον χάρτη του 1855, η οικοδόμηση επεκτάθηκε και πέραν της οδού Ακαδημίας. Στον χάρτη του 1881 έχουμε κάποια σπίτια επί των οδών Σόλωνος και Σκουφά. Εντούτοις, η περιοχή του Στρέφη αποτελούσε ως τις αρχές σχεδόν του 20ού αιώνα το όριο της πόλης. Η Μονή Πετράκη, που βρίσκεται σήμερα στο τέρμα της οδού Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, ήταν ακόμα στα 1880 ένα εξοχικό Μοναστήρι. Την ίδια εποχή η λεωφόρος Αλεξάνδρας ήταν μια ακατοίκητη ρεματιά μεταξύ των Τουρκοβουνίων και του Λυκαβηττού, και η Κυψέλη είχε κάποιες μετρημένες στα δάχτυλα μακρινές αγροικίες, και μερικές εξοχικές βίλες, όπου οι Αθηναίοι πήγαιναν εκδρομή. Η εξέλιξη αυτή συνδυάζεται με το ζήτημα του ρυθμού αύξησης του πληθυσμού της Αθήνας. Είναι αυτονόητο ότι η εγκαθίδρυση της πρωτεύουσας προκάλεσε μεγάλη συρροή νέων κατοίκων....

Η Αθήνα μεγαλούπολη το 1910.... 

Από 12.000 περίπου στα 1834, ο αριθμός τους διπλασιάστηκε μέσα στην επόμενη δεκαετία. Εντούτοις, η πρόβλεψη των Κλεάνθη-Schaubert για 40.000 κατοίκους δεν πραγματοποιήθηκε πριν από τη δεκαετία του 1860, και το ορόσημο των 100.000 δεν ξεπεράστηκε πριν από τα τέλη της δεκαετίας του 1880.

Η Αθήνα το 1869 . Φωτογραφία του William James Stillman

Πηγή κειμένου: Η Αθήνα τον 19ο αιώνα. Η αρχαιολογία της Πόλεως των Αθηνών (Εθνικό Κέντρο Ερευνών)

Διαβάστε σχετικό άρθρο από την ίδια έρευνα: Η Αθήνα υπήρξε χωριό πριν γίνει πρωτεύουσα;

Τι λένε τα στοιχεία για τον πληθυσμό, τα σπίτια και τα εργαστήρια. Ο συσχετισμός με τις άλλες ελληνικές πόλεις και οι μαρτυρίες των ξένων ταξιδιωτών...

mixanitouxronou.gr