Η Alpha Bank αναγνωρίζει τα Σκόπια ως.. Μακεδονία!!!

Μπορεί να απαιτούμε από τους ξένους να σέβονται τις διατάξεις του ΟΗΕ αναφορικά με το όνομα των Σκοπίων, αλλά δυστυχώς κάποιοι στην Ελλάδα επιμένουν να θυσιάζουν τα πάντα στο βωμό του χρήματος.

Η Alpha Bank, μια από τις μεγαλύτερες ιδιωτικές τράπεζες στην Ελλάδα με 450 υποκαταστήματα σε όλη τη χώρα, καθώς και θυγατρικές και υποκαταστήματα στα Βαλκάνια, στην ιστοσελίδα της αναγνωρίζει απερίφραστα τα Σκόπια ως… Μακεδονία!!
Όπως βλέπετε και στην παραπάνω φωτογραφία, η Alpha Bank έχει κιόλας να υπερηφανεύεται ό,τι ήταν από τις πρώτες τράπεζες που δραστηροποιήθηκαν στην… “Μακεδονία”.
Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να επικοινωνήσουν με τους υπεύθυνους της Alpha Bank μέσω της Ιστοσελίδα της, για να ενημερωθούν για τους λόγους που μια Ελληνική τράπεζα αναγνωρίζει τα Σκόπια ως “Μακεδονία” σε παραβίαση των σχετικώνδιατάξεων του ΟΗΕ, τις προθέσεις τους για την άμεση διόρθωση στις Ιστοσελίδες της Alpha Bank και αν πρόκειται να προβούν σε δημόσια ανακοίνωση για να ζητήσουν Συγνώμη από τους περίπου 2.500.000 Μακεδόνες που διαμένουν στην αληθινή Μακεδονία (η οποία βρίσκεται φυσικά στην Ελλάδα) και η τράπεζα τόσο απλόχερα “χάρισε” το όνομα τους σε κάποιους Σλάβους, βορείως της Μακεδονίας

history of macedonia

Εμφύλιος ή συμμοριτοπόλεμος:

Τελευταία Κυριακή του Αυγούστου, επέτειος της νίκης του Εθνικού στρατού επί του "Δημοκρατικού" στρατού στις κορυφές του Γράμμου και του Βίτσι.
Λήξη μιας μαύρης περιόδου που σημάδεψε την πατρίδα μας περισσότερο και από την κατοχή και άφησε ανεξίτιλα τα σημάδια της πάνω στον ελληνικό λαό, ακόμα και σήμερα.
Σήμερα, που τα εμφυλιοπολεμικά χαρακτηριστικά είναι περισσότερο ορατά από ποτέ στην κοινωνικοπολιτική επικαιρότητα.
Το μπολσεβίκικο πνεύμα έχει επικρατήσει στη διανόηση και στην κοινωνική ζωή γενικότερα, ενώ η δεξιά έχει αλλοτριωθεί και μετεξελιχθεί σε ένα κοσμοπολίτικο, καπιταλιστικό μόρφωμα.
Οι ηττημένοι του πολέμου έγιναν νικητές στην πολιτική και ποτέ δεν απολογήθηκαν για τα εγκλήματά τους.
Οι νικητές του πολέμου, ξεπούλησαν τα πάντα για να γίνουν καθεστώς.
Σ' αυτή την περίοδο, το ζητούμενο γι' ακόμα μία φορά, είναι η Εθνική ενότητα, απέναντι στις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης τώρα.
Για να υπάρξει Εθνική ενότητα όμως, πρέπει να υπάρχει Εθνική συνείδηση!
Και για να υπάρξει Εθνική συνείδηση, πρέπει να υπάρχει Μνήμη!





Σημείωση: Η ταινία «Ελένη» (1985), βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη, το οποίο αναφέρεται στην περίοδο του εμφυλίου, όταν ο συγγραφέας-δημοσιογράφος ζούσε -παιδί ακόμα- στο χωριό του, τον Λια Θεσπρωτίας.
Τα γεγονότα και τα πρόσωπα της «Ελένης» είναι πραγματικά και εξιστορούν το παιδομάζωμα που επέβαλλαν οι αντάρτες του ΕΛΑΣ στα χωριά που καταλάμβαναν.
Η Ελένη Γκατζογιάννη, μητέρα του Νίκου Γκατζογιάννη, θα πληρώσει με την ζωή της, την προσπάθειά της να γλυτώσει τα παιδιά της, βοηθώντας τα να δραπετεύσουν για να μην πέσουν στα χέρια των ανταρτών. Ο Νίκος Γκατζογιάννης, θα επιστρέψει, χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα σαν ανταποκριτής των Νιου Γιορκ Τάιμς και θα προσπαθήσει ν' αναζητήσει τους υπαίτιους του θανάτου της μητέρας του.
Η ταινία, ουσιαστικά τελεί υπό καθεστώς (ημι)απαγόρευσης προβολής στην Ελλάδα.
Δεν έχει προβληθεί ποτέ από κρατικό ή δημοτικό τηλεοπτικό σταθμό (διατίθεται μόνο σε βιντεοκλάμπς). Η κυβέρνηση Παπανδρέου είχε αρνηθεί να γίνουν τα γυρίσματα στην Ελλάδα και τους αυθεντικούς χώρους (η ταινία γυρίστηκε στην Ισπανία), ενώ η προβολή της στους ελληνικούς κινηματογράφους διακόπηκε μετά από λίγες ημέρες, όταν υπήρξαν αντιδράσεις από το ΚΚΕ και οπαδοί του προπηλάκιζαν τους θεατές που πήγαιναν να την δουν.

neapatrida

Τώρα κατάλαβες...

Κατάλαβες τώρα γιατί σε λέγανε «γραφικό», όταν έλεγες πως ζεις στην καλύτερη χώρα του κόσμου; (Οχι από πλευράς υπηρεσιών, για να εξηγούμαστε)...
Για να την πουλήσουν πιο εύκολα.
Γι' αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από -εθν και -ελλ ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί τού "εκσυγχρονισμού" που προσπαθούν να μας σερβίρουν.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»;Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα 'σαι ιδιοκτήτης της πατρίδας σου, θα 'σαι ένας κάτοικος μιας χώρας που θ' ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι παριστάνουν την...κυβέρνηση.
Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την παιδεία και την υποβάθμισαν σε "εκπαίδευση";
Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60.
Να σε βάλουν πίσω απ' τον πάγκο των μπακάλικών τους που απλώσανε παντού, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί, πίτσες στα πάρτι τους.
Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες;
(ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ);
Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μεγαλομπακάλικα, που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά...

Κατάλαβες τώρα γιατί δίνανε τσάμπα κάρτες οι τράπεζες;
Για να σου πάρουν το σπίτι αργότερα.
Δεκάρα δε δίνανε για τις δόσεις.
Με χαρτιά τυπωμένα παίρνουν τώρα σπίτια, χωράφια, μαγαζιά.
Κατάλαβες τώρα γιατί προέτρεπαν τον κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι των χρηματιστηρίων?
Κατάλαβες τώρα πως κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε λίγους μήνες, ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου και τον ιδρώτα σου, με αέρα;
Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την..."ελεύθερη αγορά";
Για να κλείσει ο μπακάλης της γειτονιάς και να αποθέτεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα της Γερμανίας.
Σε βγάλανε, ψαράκι, απ' τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες...διατροφής.
Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους "μη νόμιμους μετανάστες" τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας;
Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου;
Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο - το καλύτερο οικόπεδο - και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των... αρχαιοτήτων.
Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το όνομα στην Εθνική Οδό;
Θέλεις 45 ευρώ πλέον για να πας από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη και ναεπιστρέψεις, διασχίζοντας 9 σταθμούς διοδίων ανά διαδρομή, σ' ένα μήκος 460χλμ, (δηλαδή κατά μέσο όρο περίπου 1 σταθμός/ 50 χλμ!!!), της Εθνικής σου Οδού, ενώ ήταν υποχρέωση του κράτους να την κατασκευάσει κι όχι να την ξεπουλήσει στον κάθε "όμορφο", που παριστάνει τον...εργολάβο.
Κατάλαβες τώρα γιατί πουλάνε φθηνά τα...χαζοκούτια;
Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των...σίριαλς.
Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα, στον απογευματινό πληρωμένο ντελάλη της προπαγάνδας τους.
Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων "τίποτα", με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.
Κατάλαβες τώρα γιατί σ' έδιωξαν απ' το χωριό κι απ' τη γη σου, δίνοντάς σου μια θέση στο..."δημόσιο";
Για να τα δώσουν δωρεάν στους νέους..."εποίκους".
Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα...70 του;
Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές.
Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου.
Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι' αυτό προωθούν την...υπογεννητικότητα.
Κατάλαβες τώρα γιατί στη βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος;
Επειδή αυτός δεν θέλει ν' ανήκει στο θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις "άγιες οικογένειες" του τόπου.
Έτσι, στο θέατρο που λέγεται...βουλή, δεν υπάρχει σήμερα, σχεδόν κανένας απ' τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι...θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ' αυτά;
Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ...ΓΕΝΝΗΘΕΙ...
Γιατί δε θέλουν άλλους Έλληνες σ' αυτόν τον τόπο.
Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη...
Οι γνωστοί αυτοί άγνωστοι και τα όργανά τους, συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!

Capitalblogs gr

Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου
(γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)

Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούντην οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά,ημεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά. Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για την Κυπριακή Τραγωδία.
Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση.
Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του.
Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της.
Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη.
Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος.

Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν.
Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.
Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη.

Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία!
Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα» ), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια.
Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ.
O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη.
Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκανανή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.
Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία.
Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι, οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν.
Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία;Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;
Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός.
Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.
Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»;
Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής;
Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη;Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της;
Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;
Ξέρω πωςπολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα.
«Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»;“It’s the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard.
Ποιά Κύπρος;
Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps, τι είναι αυτά που μας λές;
Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους.
Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της.
Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες.
Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης.
Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει.
Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση;
Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και τηνακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....
Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε καταστάσεις περίεργες.
Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας.
Η δεξίωση αυτήκαι ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων.
Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.
Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά.Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας.
Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας.
Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα.
Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν.
Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει.
Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει.
Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ.
Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....
Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα,να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση.
Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση.
Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.
O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους.
Τα πάντα κατέρρεαν.
Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων, μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής.
Πώς επετεύχθη αυτό;
Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6;
Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης;
Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος;
Αμφίβολο.
Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση.
Τιμωρία.Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα.Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής.
Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε» με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και αγνόησε την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας.
Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς.
Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης.
Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).
Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη,ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου.
Αν μπορεί, φυσικά. Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!»θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.
Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν.
Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε.
Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει.
Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.
Istorika themata

Οι Έλληνες είναι Λιοντάρια που κυβερνούνται από ελάφια.

Αν θυμάμαι καλά, αυτή την φράση την είπε ο Κεμάλ Ατατούρκ.

Ο παππούς μου πολέμησε στην μικρασιατική εκστρατεία, και μου έλεγε ότι νικούσαμε σε όλα τα μέτωπα του πολέμου .
Οι διαταγές για υποχώρηση άρχισαν να έρχονται ξαφνικά χωρίς να υπάρχει κανείς μα κανείς λόγος .
Πολεμούσαν οι δικοί μας σαν λιοντάρια .
Ξαφνικά τα ελάφια άρχισαν να δίνουν διαταγές για υποχώρηση , και εκεί άρχισε το κακό .
Αυτά που γράφω, τα διασταύρωσα μικρός με πάρα πολλούς από αυτούς που πολέμησαν τότε εκεί . Κανείς δεν είπε ότι χάσαμε μάχη . Όλοι μιλάγανε για διαταγές οπισθοχώρησης, χωρίς κανένα λόγο .
Την ιστορία της χαμένης πατρίδας, μας την λένε ψεύτικη, ένα μιλημένο παιχνίδι από πριν.
Ο πόλεμος αυτός γράφτηκε πριν καν ξεκινήσει, λες και όλα όσα γίνονται στον τόπο μας, γίνονται για να δοκιμαζόμαστε και μόνο.
Λες και όλα γίνονται για να γεννιούνται ήρωες .
Η πρώτη γενιά αυτών που διώχθηκαν έφυγε, και σχεδόν έφυγε και η δεύτερη γενιά. Ο πατέρας μου έφυγε πριν τέσσερα χρόνια, και μείνανε ελάχιστοι πια απ την γενιά του,
μείναμε εμείς η τρίτη γενιά και δεν ξεχνάμε. Δεν ξεχνά κανείς Έλληνας.

….....
Όταν λέμε Έλληνας, είναι σα να λέμε Ελευθερία .
Η Ελευθερία είναι το δέντρο που ποτίζεται με το αίμα των Ελλήνων .
Αυτός που προσκυνάει δεν μπορεί να είναι Έλληνας, δεν γίνεται .
Ο άρχοντας του κακού ζήτησε απ τον Ιησού Χριστό να προσκυνήσει με αντάλλαγμα όλο τον κόσμο . Ο Χριστός μας όμως δεν το έκανε. Τι ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμο όλο κερδίσει, τη δε αυτού ψυχή ζημιωθεί;
Το τίμημα λοιπόν που πλήρωσε ο Θεάνθρωπος ήταν ο σταυρός. Αντί για τον κόσμο όλο, σταυρώθηκε. ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ ΚΑΙ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΟΛΟΝ.
Η ζωή μας αυτή είναι .
Η Ελευθερία έχει τίμημα, την αγαπάς, την υπερασπίζεσαι, την διεκδικείς.
Ελευθερία Θέωση.
Ο σταυρικός θάνατος δεν ήταν θάνατος, αλλά ο δρόμος της Ελευθερίας απ τα σαρκικά δεσμά .
Ο σπόρος χάνεται, αλλά γίνεται τεράστιο δέντρο.
Αν ο σπόρος δεν χαθεί, δεν πρόκειται να υπάρξει δέντρο.
……….

Έχω στο σπίτι μου την φωτογραφία από ένα γάμο στην Σμύρνη.
Η γιαγιά μου είναι όρθια στα δεξιά ντυμένη με ναυτικό συνολάκι.
Ο πατέρας (μάλλον) της νύφης κάθεται στην καρέκλα στο κέντρο έχοντας τη νύφη δίπλα του, και πολλοί συγγενείς από γύρω.
Η γιαγιά είναι στα δεκαέξι της απ ότι θυμάμαι.
Το παράξενο σ αυτή την φωτογραφία, είναι πως όλοι στέκονται σοβαροί, λες και ξέρανε τι θα γίνει . . . Η φωτογραφία αυτή είναι τραβηγμένη το είκοσι δυο, λίγο πριν την καταστροφή. . .
Πρόσωπα σοβαρά με κοιτάνε μέσα από αυτή την φωτογραφία και ρωτάνε γιατί. . .
Απαθανατισμένη μια στιγμή πριν τον θάνατο.
Από αυτούς όλους, μόνο η γιαγιά μου ήρθε εδώ στην Ελλάδα ,έμεινε πάνω σε μια συκιά την ώρα που οι τούρκοι κόβανε κορμιά.
Αν κάποιος κοίταζε πάνω, η γιαγιά μου δεν θάφταμε εδώ.
Ένα κοριτσάκι δεκαέξι χρονών, έβλεπε την σφαγή κι έτρεμε σφιγμένο σ ένα κλαδί . . . και το αίμα έτρεχε . . .
Είναι πέντε ξημερώματα στη Σμύρνη τώρα θα χαράζει και στα χωριά της πατρίδας θ ακούγονται τα κοκόρια στην πρωινή δροσιά . . .νυσταγμένοι άνθρωποι τ ακούνε μέσα στον ύπνο τους κι ετοιμάζονται να σηκωθούν . .
Πως αντέχεις Ήλιε μου κι ορθώνεσαι σ αυτά τα μέρη;
Μαρία! Γιάννη! Χαράλαμπε! Αλέξανδρε !
Γιώργο! Μιχάλη! Αντωνάκη!
άντε βρέ ! ξυπνήστε ! . . . . . .
Η Μαρία δεν θα ξυπνήσει . . .
Ο Αντωνάκης δεν θα σηκωθεί . .
Κάνεις δε θα δει τον Ήλιο να ανατέλλει . . .γιατί δεν κοιμήθηκαν.
Τους πρόλαβε το βάρβαρο χέρι του τούρκου, τους μακέλεψε, τους χάλασε .
Η μάνα έβγαλε την φωνή με την ψυχή μαζί σκεπάζοντας το παιδί της που της τ άρπαξαν μες απ τα χέρια και τοσφαξαν μπροστά της.
Τα αίματα τους ανακατεύτηκαν στη σκόνη, στο χώμα.
Η γυναίκα στη φωτογραφία έγινε σφαχτάρι στο δρόμο, κομματιάστηκε βάρβαρα, με μανία πολλή.
Η γυναίκα και το παιδί της έμειναν μέρες στο δρόμο με μάτια ανοιχτά χωρίς να βλέπουν , χωρίς ν ακούνε τα κοκόρια που φώναζαν την κάθε ανατολή .
Οι ορδές του Αττίλα, βάρβαρα στίφη, ζώα με ανθρώπινη μορφή, κλάδεψαν, κατέστρεψαν, ρήμαξαν το άνθος της ανατολής.
Το αίμα και ο θρήνος πότισαν τη γη της Ιωνίας.
Στον πόντο στα καταπράσινα χωρία το κλάμα της μάνας, ο σπαραγμός, η ανατριχίλα απ τη φωνή του παιδιού που ξεψυχάει σφαγμένο, ακούγονται αν σκύψεις κι αφουγκραστείς τη γη.
Κουφάρια σπίτια χωρίς πόρτες και παράθυρα, ετοιμόρροπα, στέκουν ορθά φαντάσματα και φωνάζουν. . .
Στα βάθη της ανατολής τα καραβάνια δεν έφτασαν . . .
Ο σπαραγμός κι η σφαγή στοιχειώνουν. . .
Στην ανατολή ξημερώνει , αλλά καλημέρα δεν ακούς . . .
Μιχαήλ

Πηγή

Τι θα γίνει με αυτά τα πράσινα ανθρωπάκια;

Αν το Νεοπασόκ, η κυρία Μπιρμπίλη και ο κ. Σηφουνάκης ζούσαν οποτεδήποτε μεταξύ 300 πΧ και 2000 μΧ., ούτε το Κάστρο στην Σέριφο θα είχε χτιστεί, ούτε η Άνω Σύρος, ούτε τα Φηρά και η Οία, ούτε θα είχαμε το τραγούδι «να πάρω μια ψαρόβαρκά μωρό μου»…

Δεν θα υπήρχαν ψαρόβαρκες. Μόνο αιολικά.

ΜΑΣ ΔΙΩΧΝΟΥΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ!

Τι θα γίνει με αυτούς, επιτέλους;

Πόσο καιρό ακόμα θα τους ανεχόμαστε;

Πασοκόπληκτος

 
Πηγή

Ελληνικό κράτος εναντίον Ελληνικής κοινωνίας

Μεγαλώσαμε οι περισσότεροι με την ιδέα ότι το κράτος, είναι η οργανωμένη έκφραση μιας κοινωνίας. Η κοινωνία, επειδή δεν μπορεί να οργανωθεί διαφορετικά και να λύσει τα προβλήματα μόνη της, οργανώνεται στη μορφή του κράτους. Το κράτος αναλαμβάνει να οργανώσει την κοινωνία, να ικανοποιήσει τις πιο ουσιαστικές ανάγκες της.
Είναι τόσο παλιά η ύπαρξη του κράτους, που τώρα, δεν ρωτάμε πια, ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του. Γιατί οι άνθρωποι ενώθηκαν παλιά;
Σχεδόν σε όλες τις ιστορικές εποχές, οι ανθρώπινες κοινωνίες εμφανίζονται οργανωμένες. Επειδή όμως, ένα φαινόμενο, είναι τόσο διαδεδομένο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να το εξετάζουμε.
Δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε, σε τι πίστευαν πως εξυπηρετεί το κράτος παλιότερα. Όμως σήμερα, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, σε τι ακριβώς εξυπηρετεί την Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;

Αν θεωρήσουμε ότι η κοινωνία αποτελείται από διαφορετικές ομάδες συμφερόντων, θα λέγαμε πως ένα κράτος είναι επιτυχημένο, όταν εξασφαλίζει κάποια στοιχειώδη δικαιώματα για όλους.
Π.χ. τα δικαιώματα της ζωής, της ελευθερίας, της ασφάλειας, δείχνουν να είναι πολύ σημαντικά για τους περισσότερους.
Θα μπλεχτούμε σ ένα σύνολο, όπου θα πρέπει να εξετάσουμε πάρα πολλές παραμέτρους για να δούμε αν το κάθε κράτος, αντεπεξέρχεται στα κριτήρια που έχει θέσει η κοινωνία. Θα μπορούσε να είναι το θέμα, ενός ολόκληρου βιβλίου. Σ’ ένα άρθρο, μόνο απλουστευτικά, μπορούμε να το προσεγγίσουμε.
Με αυτό τον περιορισμό λοιπόν, πως φαντάζει σήμερα στην Ελληνική κοινωνία, το Ελληνικό κράτος;
Σ αυτό, οι περισσότεροι θα συμφωνήσουν πως το κράτος, μακράν απέχει από το να ικανοποιεί το ελάχιστο που οι πολίτες ζητούν. Βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, δεν υπάρχουν στην Ελλάδα του 2011. Από την ίδια τη ζωή μας, που δεν μετράει, μέχρι την ασφάλειά μας που έχει αφεθεί στο έλεος του Θεού. Από την ελευθερία του να κάνουμε κάτι, να δημιουργήσουμε, ελευθερία που δεν έχουμε (αφού μας στερούν τα μέσα για να πραγματοποιήσουμε όσα επιθυμούμε), μέχρι την αξιοπρέπεια που μας την έχουν κουρελιάσει. Όλα αυτά τα αντικατέστησαν με ανεργία, φτώχεια, φόρους, βία, ντροπή για την κατάντια μας και χαμένα όνειρα.
Αν η κατάσταση ήταν καλύτερη, ή μπορούσε να γίνει καλύτερη, θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως θα ταν χρήσιμο να περιμένουμε. Αλλά όλοι στο βάθος ξέρουμε, πως τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Πως έρχονται χειρότερες μέρες. Πως οι σημερινοί άνεργοι, δεν είναι τίποτα μπροστά στους ανέργους που θα έχουμε σε 2-3 χρόνια. Πως οι μισθοί μας, τώρα θα αποτελούν ανάμνηση, λίγο αργότερα. Πως τώρα, υπάρχουν νέοι που μένουν στην Ελλάδα. Σε λίγα χρόνια δεν θα μείνει σχεδόν κανείς.
Η απόλυτη κοινωνική καταστροφή. Είναι φανερό, πως αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του Ελληνικού κράτους, δεν υπηρετούν τα συμφέροντα της Ελληνικής κοινωνίας. Όλα τα λόγια του κόσμου δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα πως το κράτος της Ελλάδας, δεν υπηρετεί το λαό της Ελλάδας. Αλώθηκε από ξένους προς την κοινωνία μας, κατακτητές που σκέφτονται, μιλούν και βαδίζουν στο δικό τους δρόμο. Μας πετάνε πότε- πότε και κανένα κομμάτι ψωμί, για να μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια. Και συνεχίζουν το μακάβριο έργο τους. Την πλήρη εκμετάλλευση και διάλυση της κοινωνίας.

Ανενόχλητοι προς το παρόν.
Γιατί;
Γιατί εμείς ακόμα πιστεύουμε πως αυτό για το οποίο αγωνίστηκαν οι πρόγονοί μας, την ύπαρξη δηλαδή «δικού μας» κράτους, είναι πραγματικότητα. Ναι είναι πραγματικότητα. Μόνο που δεν το ελέγχει η Ελληνική κοινωνία. Στην καλύτερη περίπτωση, το επηρεάζει ίσως, και μάλιστα σε ελάχιστο βαθμό. Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν το ελέγχει. Τα τελευταία χρόνια ο ουσιαστικός έλεγχος πέρασε σε διαχειριστές πολύ άξιους για αυτό που το σύστημα τους επέλεξε: Για το τελικό γκρέμισμα των πάντων.
Με δεδομένα τα διαφορετικά συμφέροντα κράτους –πλειοψηφίας κοινωνίας (πάντα το κράτος, έχει κάποιες ομάδες συμφερόντων που το στηρίζουν), πως μπορεί σήμερα να οργανωθεί η κοινωνία, ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της;
Και πως θα απαντήσει στην επίθεση της οργανωμένης βίας ( του κράτους δηλαδή, που ενεργεί μάλιστα και επ’ ονόματί της), αφού οποιαδήποτε οργάνωση, προερχόμενη εκ των κάτω, θα πολεμηθεί άγρια από το σημερινό πολιτικό και οικονομικό σύστημα;
Σ αυτά τα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το λαϊκό κίνημα, αν θέλει ο προορισμός της Ελληνικής κοινωνίας να είναι διαφορετικός από το νεκροταφείο της ιστορίας.

Δηϊδάμεια

Πηγή

Η σημαία της Μάνης στην Κρανάη

Το νησάκι της Κρανάης ή αλλιώς Mαραθονήσι, ενώνεται από το 1898 με το Γύθειο με μια στενή λωρίδα γης.

Στο κέντρο του νησιού υπάρχει ο πύργος Tζανετάκη στον οποίο στεγάζεται σήμερα το Iστορικό και Εθνολογικό Μουσείο της Μάνης "Τζανετάκη Γρηγοράκη". Κτίστηκε το πρώτο μισό του 1800, και υπάρχουν σε αυτόν χειρόγραφα, χάρτες και έντυπα με τα ταξίδια της εποχής που μπορεί να δει κανείς όπως..........και την κουρελιασμένη σημαία....!!!

Πηγή

ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ
Αλλάξτε τη ρε «κορώνια» δεν είμαστε ακόμα σε πόλεμο,
για να δικαιολογηθεί η κατάσταση της.

Είναι λαϊκισμός, γελοιότητα, ή μήπως διάλυση της Ελληνικής κοινωνίας;

ΧΑΡΗΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ
Αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν να συμβαίνουν τόσες πολλές βλακείες ταυτόχρονα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που αρκετές φορές έχει πληρώσει ακριβά τον λαϊκισμό και την γελοιότητα. Να ξεκινήσω από τον λαϊκισμό. Πρέπει να είναι κανείς πολύ βλάκας ή να θεωρεί αυτούς στους οποίους απευθύνεται ηλίθιους ώστε να πιστεύει ότι αν κάποιος πολιτικός πάει φυλακή θα αποκατασταθεί η τιμή του πολιτικού κόσμου και ταυτόχρονα θα ικανοποιηθεί το περί δικαίου αίσθημα.

Θυμίζω ότι όσοι πήγαν φυλακή σήμερα κατέχουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό, φιλοξενούνται μάλιστα οι απόψεις τους σε εφημερίδες και σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Αυτός βεβαίως δεν είναι λόγος για να μη πάει κάποιος φυλακή από τη στιγμή που αποδειχθεί η ενοχή του.
Με τη διαφορά ότι όσοι έριξαν το σύνθημα το έκαναν εκ του πονηρού.Να βρεθεί κάποιος να την «πληρώσει» ώστε να τη γλιτώσουν οι πολλοί. Ωραίο το κόλπο αλλά είναι τόσο παλιό όσο και η Ακρόπολη. Ειρήσθω και ο Περικλής είχε κατηγορηθεί ότι τα «είχε πιάσει»αλλά τουλάχιστον μας έμεινε η Ακρόπολη.
Εν προκειμένω πρόκειται για υποκρισία του αίσχιστου είδους η οποία προσβάλλει πέραν της αισθητικής και την νοημοσύνη όσων απέμειναν να σκέφτονται σοβαρά και υπεύθυνα σ’ αυτό τον τόπο. «Κάποιος να πάει φυλακή»! Και γιατί όχι όλοι; Και γιατί όχι κι εμείς; Επιτέλους μπορούμε να σοβαρευθούμε και να σκεφθούμε το μέλλον αντί να ψάχνουμε πως θα γεμίσουμε τις φυλακές;
Πάμε τώρα στην γελοιότητα. Ο κύριος Καραγκούνης που έγινε γνωστός… απειλώντας μας ότι θα φύγει από τη Νέα Δημοκρατίαμόλις ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή Τομεάρχη βρήκε τη λύση για την ανάπτυξη του ελληνικού τουρισμού. Πρότεινε τη διοργάνωσηgay parade γιατί όπως είπε: «είμαστε μια ευρωπαϊκή χώρα, στην οποία υπάρχει μια μεγάλη κοινότητα ομοφυλοφίλων, αλλά το κρύβουμε».
Δεν μας είπε που το κρύβουμε αλλά ευελπιστώ ότι, σύντομα και αφού συμβάλλει στη διαμόρφωση του κυβερνητικού προγράμματος του κόμματός του με το πολιτικό ταλέντο που διαθέτει, θα προβεί και στην αποκάλυψη του «μυστικού». Καλύτερο ξεκίνημα για το νέο σχήμα δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Θα του πρότεινα μάλιστα να σκεφθεί και την παιδική πορνεία για να προσελκύσουμε μερικές χιλιάδες τουρίστες-παιδεραστές. Όπως αντιλαμβάνεστε με τόσο λαϊκισμό και τόση γελοιότητα αυτή η χώρα είναι καταδικασμένη.

Πηγή

«Αιγηίδα η κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού - Η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδος»

Πραγματοποιήθηκε στην αίθουσα του συλλόγου "Θερμοπύλες" η ενδιαφέρουσα ομιλία του συγγραφέα - ερευνητή κ. Κώστα Σκανδάλη με θέμα «Αιγηίδα η κοιτίδα του ανθρώπινου πολιτισμού - Η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδος»
Ο συγγραφέας παρουσίασε σημαντικά στοιχεία για την εξάπλωση του Ελληνικού πολιτισμού μέσω το πρωτοελληνικών φύλων και την εξάπλωση της Ελληνικής γλώσσας που παρέμεινε στην μνήμη των διαφόρων λαών σε μεγάλο τμήμα του κόσμου. Επίσης παρουσίασε αδιάσειστα στοιχεία που καταρρίπτουν την θεωρία των Ινδοευρωπαίων με γλωσσικές συγκρίσεις και μέσα από την ομοιομορφία των καταλήξεων σε διαφορετικές γλώσσες.
Τόνισε τον πόλεμο και την αδιαφορία του Πανεπιστημιακού κατεστημένου, που δέχεται σαν αξίωμα την θεωρία των Ινδοευρωπαίων, και απάντησε σε πολλές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις των φίλων του συλλόγου.
Ολόκληρη η ομιλία στο βίντεο με τις πολλές παραστατικές διαφάνειες του συγγραφέα.

Κώστας Σκανδάλης:« Η θεωρία της βυθισμένης Αιγηίδος» from Archimedes Athenian on Vimeo.

Πηγή


Η ψυχή του ναυτικού

Όποιο μέρος του κορμιού μου κι αν στύψεις
θαλασσόνερο θα βγει. Αρμυρό.
Με όπλο το νου, που ερευνά, συγκρίνει,
αποτυπώνει και φτάνει στη γνώση
το πλεούμενο —ένα με μένα που ‘ναι—,
επιδέξια ορίζω, κι ο Άξενος Πόντος,
Εύξεινος πια, τον ιχνηλάτη του άπιαστου,
τον δαμαστή καλοδέχεται,
ερέτη επιδέξιο, παγιδευτή ψαρά,
κι έμπορο μεταπράτη.
Σε όρμους νηνεμίας απάνεμους,
καιροφύλακας των ανέμων των ούριων,
—προσμονή, υπομονή κι απαντοχής σκληράδα—
μέχρι να πνεύσει ο Ζέφυρος,
μέχρις η Λευκοθέα* ν’ απλώσει τα λυτά μαλλιά,
μιαν αγκαλιά αφροστόλιστη τριγύρω στο σκαρί μου,
για να ναι καλοτάξιδο.
Αυλακωμένα τα χέρια μου, δες.
Των χεριών οι παλάμες χαραγμένες βαθιά,
τραχιά των σκοινιών μονοπάτια,
της αγριάδας των κυμάτων καθρέφτες.
Όσο αγριεύει η θάλασσα,
τόσο η ψυχή βαθαίνει.
Το δικό μου το αύριο ξέρω τι κρύβει.
Ναυάγιο, φουρτούνα,
μπουρίνι άξαφνο, ολοσκότεινο,
για ταξίδι απρόσκοπτο,
όλα τα λογαριάζω προτού ν’ ανοίξω το πανί
και ξανοιχτώ στο πέλαγο.
Όντας χτυπάνε το σκαρί τα τρομερά δρολάπια
και ο πλατύς ορίζοντας απ’ τη ματιά μου φεύγει
και σμίγουν Γαία κι Ουρανός τέρατα να γεννήσουν,
τότες στυλώνονται γερά τα δυο μου τα ποδάρια,
χώνονται, λες, μέσα στη σάρκα του σκαριού,
βιδώνομαι και στο κατάρτι δένομαι
το κύμα μη με πάρει.
Κύμα το κύμα,
μια πάνω μετέωρος,
μια κάτω χαμένος στα άπατα βάθη,
παλεύω και μάχομαι
με στέρνο φουσκωμένο
από μιαν άγρια χαρά,
που όμοιά της καμιά οι στεριανοί δε γεύονται.
Την τραχιά μου την όψη
σμιλέψαν, χαράξαν οι άνεμοι,
του ήλιου η κάψα, οι καιροί οι αντίξοοι,
κι η διψασμένη αρμύρα της θάλασσας.
Μα πιότερο απ’ όλα, δώρο μου κάναν τη ματιά,
το καραβίσιο βλέμμα,
—αγριάδα και γλύκα μαζί—,
πόχει το χρώμα του χαλκού σαν αγριεύει το πέλαγο
το γαλανό και ξάστερο, όταν αυτό μερεύει.
Θαλασσογράφος πίνακας
σ’ όλα του Πόντου τα χρώματα.
Πλατιά η ψυχή σαν τη θάλασσα.
Η καρδιά, του κρυσταλλένιου νερού
καθάριο αντιφέγγισμα.
Τα λόγια μου λίγα, κοφτά και σταράτα,
καταφυγιώτες στις ρωγμές των κυμάτων,
αισθήσεων ο λόγος.
Μάινααα καρδιά, όρτσααα ψυχή.
Στις ρωγμές των κυμάτων τρυπώνουν οι λέξεις,
του πελάγου αντιβούισμα, χαραγμένος αχός
ζωντανεύουν το πέλαγο
και με τα πλάσματά του
αρχινώ τις κουβέντες.
Τα πελάγια ρεύματα οι δικοί μου οι δρόμοι.
Η ψυχή μου ακρόπρωρη
—άροτρο, λιβαδιών χαλκογάλανων—,
ορμητικά διαβαίνοντας
στα μάτια μου μπρος τους χαράζει
καθαρούς, διαυγείς για σταθερή πορεία.
Τις άφεγγες νυχτιές τις ατέλειωτες
τ’ αστροκεντήδια του θόλου του ουράνιου,
των εποχών ανάλογα,
οδηγοί μου για να βρω τη σωστή την πορεία.
Στης μέρας το φως,
των δελφινιών συντροφικά ξεπετάγματα,
αγαπημένοι φίλοι και πλοηγοί αλάνθαστοι.
Δεν την αντέχω την στεριά.
Αντραλίζομαι.
Στου σκαριού μου τη ράχη τα βήματά μου σταθερά,
το χώμα σαν πατώ παραπαίουν.
Της Γης και του Αιθέρα ο γιος,
ο Πόντος ο απέραντος,
το σπιτικό και το βιός μου.
Κι άμποτες, σαν έρθ’ η ώρα η καλή,
χώμα μη με σκεπάσει.
Η θάλασσα να με δεχτεί
κι ένα μ’ αυτή να γένω
Άμποτες.
Δέλτα Βήτα
*Θαλάσσια θεότητα του αφρού των κυμάτων που βοηθούσε τους ναυτικούς.

Πηγή

Με λένε Ελλάδα....

...Σου μιλάω ψιθυριστά να μην μας ακούσουν. Θα σου πω και ‘γώ με λίγα λόγια την ιστορία της καταστροφής μου...

Κάποτε είχα μια συναίσθηση της ιστορικής αξίας μου, ήμουν φτωχή αλλά τίμια. Πολέμαγα για να μεγαλώσω. Πολέμησα για την απελευθέρωση της Βορείου Ελλάδας στους Βαλκανικούς. Πολέμησα για τη μεγάλη ιδέα στη Μικρά Ασία. Έστω και αν έσπασα τα μούτρα μου δεν το έβαλα κάτω. Πολέμησα στο Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο και αντιστεκόμουν σθεναρά. Ξυπνούσαν οι μνήμες που με συνέδεαν με το παρελθόν μου.
Μετά τον πόλεμο άρχισε ο ξεπεσμός μου. Ο γελοίος εμφύλιος των αριστερών με τους δεξιούς που σφάζονταν με τα κονσερβοκούτια. Η ανοικοδόμηση με τη μέθοδο της αντιπαροχής και τις απαίσιες πολυκατοικίες που έκαναν την Αθήνα την πιο άσχημη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Και μετά, η ανικανότητα του βασιλιά και των πολιτικών έφεραν τον γύψο και τα βασανιστήρια της Χούντας...
Στη δεκαετία του ’80 «Ο λαός στην εξουσία», ο Ανδρέας, το ΠΑΣΟΚ, τα λαμόγια και οι πρασινοφρουροί. Το περίφημο «Τσοβόλα δώσ' τα όλα!». Ο Κοσκωτάς. Ο Μητσοτάκης. Οι κοριοί και ο Μαυρίκης. Η κομπίνα του χρηματιστηρίου το '99. Όλοι αυτοί που δεν μπήκαν φυλακή. Μαζί και οι παπαγάλοι. Ο Σημίτης με τον Κόκκαλη και τον Μπόμπολα. Οι λιμουζίνες και τα μπουζούκια σε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα. Μόνο δανείζεται για να τα ρίξει στην κατανάλωση και όχι στην ανάπτυξη... Τα δανεικά και οι στρατιές των ημέτερων δημοσίων υπαλλήλων.
Οι κάθε είδους λαϊκιστές στην εξουσία. Πράσινοι και μπλε. Διορίστε, χώστε, φάτε, όλοι αυτοί με ξεσκίσανε φιλαράκι. Οι συνδικαλιστές και οι εργατοπατέρες. Οι ληστο-τραπεζίτες. Οι χουλιγκάνοι και τα επεισόδια. Οι κουκουλοφόροι και οι κουλτουριάρηδες αριστεροί της πλάκας υποστηρικτές τους. Οι αριστεροί με τις δεξιές τσέπες στην ΕΡΤ. Οι υπουργοί και οι μίζες. Η Ζίμενς, ο Τσουκάτος, ο Αλογοσκούφης. Ο μπουνταλάς Καραμανλής, ο άχρηστος. Οι εισαγγελείς που δεν έβαλαν κανέναν στη φυλακή. Οι τρομοκράτες που έπιασαν τη 17Νοέμβρη η οποία ήταν λιγότερο τρομοκρατική από το Σύστημα που με τρομοκρατεί καθημερινά φιλαράκι. Είμαι μία βιασμένη. Μου κλοτσάνε τα ομόλογα λες και είναι σκατά, μ’ έχουν κάνει σκουπίδι. Με κράζουν οι Γερμανοί, με κράζουν σε όλα τα κανάλια της γης, μέχρι και ο υπουργός οικονομικών της Πορτογαλίας σήμερα δήλωσε "μην μας συγκρίνετε, εμείς δεν είμαστε Ελλάδα ούτε πρόκειται ποτέ να γίνουμε"! Πιάνουν το όνομά μου στο στόμα τους όλοι, διότι εγώ έγινα η πιο βρομιάρα απ' όλους. Είναι να τρελαίνεσαι, να παραληρείς...

Θα σου έγραφα κι άλλα, είχα τόσα πολλά να σου πω, αλλά βιάζομαι τώρα να δω την TV των εργολάβων και των εφοπλιστών που με αποβλάκωσε τελείως. Το μεσημέρι βλέπω τα κουτσομπολίστικα διότι εκεί δεν μιλάνε για μένα και ξεχνιέμαι. Βλέπω τις μοντέλες και αποβλακώνομαι ακόμα πιο πολύ. Κι’ όμως έχω τα ωραιότερα βυζιά που είναι σαν νησιά, τα ωραιότερα μάτια που είναι σαν θάλασσες, τα ωραιότερα οπίσθια που είναι σαν βουνά, αλλά κανείς πια δεν με γουστάρει... Διότι είμαι βρόμικη, με βίασαν όλοι και συνεχίζουν να με βιάζουν...
Και δεν υπάρχει ΕΝΑΣ αρσενικός, ΕΝΑΣ πολιτικός, ΕΝΑΣ εισαγγελέας να τους διαολοστείλει όλους αυτούς που με βιάσανε και να τους κλείσει φυλακή.
Τι άλλο να σου πω φίλε, έχω αποκάμει...βάλε και σύ ένα χεράκι.

Πηγή