Τις προάλλες είχαμε την περίπτωση του εκδότη της διαβόητης κιτρινοφυλλάδας, ο οποίος πιάστηκε με την κλεμμένη κότα στο χέρι, αφού είχε προηγηθεί φορολογικός έλεγχος και πόρισμα, το οποίο διαπίστωνε ρητά ότι ο λαμογιότατος αυτός κύριος δεν μπορούσε να δικαιολογήσει μερικά από τα κλεμμένα εκατομμύρια που βρέθηκαν στην κατοχή του.
Η δικαιοσύνη, που είναι τυφλή, θεότυφλη για την ακρίβεια, τον έκρινε αθώο, με βούλευμα.
Πέρασαν λίγες μέρες και, σαν το κερασάκι στην τούρτα της αδέκαστης δικαιοσύνης, ήρθε στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας η αθώωση του αλήστου μνήμης τυχάρπαστου, που πριν λίγα χρόνια, την εποχή που παρίστανε τον υπουργό, αντί να συλλαμβάνει, ως όφειλε, τους φοροδιαφεύγοντες συγγενείς του και τους φοροκλέφτες και καταχραστές πολιτικούς του φίλους, αυτός ο αστείος ανθρωπάκος τριγυρνούσε ανά την υφήλιο με σακίδιο στους ώμους, διατυμπανίζοντας παρέα με τον "πρωθυπουργό" του, ότι η Ελλάδα είναι μια διεφθαρμένη χώρα και ζητώντας από πάνω και δανεικά, την ώρα και τη στιγμή που παρομοίαζε την ελληνική γαλέρα με τον "Τιτανικό".
Αθώος κι αυτός!
Σπουδαίος πρότερος έντιμος βίος, μα την αλήθεια, αυτός που του αναγνωρίστηκε!
Κάποιοι, στην πρώτη όπως και στην δεύτερη περίπτωση, όπως και σε άλλες λιγότερο εμβληματικές δικαστικές αποφάσεις που έχουν δει τον τελευταίο καιρό το φως της δημοσιότητας, κατηγόρησαν και συνεχίζουν να κατηγορούν την κυβέρνηση των ολίγων εβδομάδων, για τα θλιβερά χάλια στα οποία έχει περιέλθει, εκτός όλων των άλλων, και ο θεσμός της δικαιοσύνης.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι σύμφωνα με το Σύνταγμα, ο θεσμός της δικαιοσύνης είναι ανεξάρτητος, κι έτσι όλοι αυτοί που κατηγορούν την κυβέρνηση για τα ατοπήματα ορισμένων εκ των "λειτουργών" της, τόσα ξέρουν, τόσα λένε.
Όχι αδίκως, όμως…
Λανθασμένα μπορεί να την κατηγορούν όλοι αυτοί την κυβέρνηση, αλλά όχι εντελώς αδίκως, αφού έτσι έχομε μάθει.
Η δικαιοσύνη δεν ήταν ποτέ ανεξάρτητη στην Ελλάδα, την χώρα όπου θάλλει η φαιδρά ροδακινέα. Στα μάτια μας και στα μυαλά μας, η διαπλοκή των διακριτών κατά τα άλλα και κατά το Σύνταγμα εξουσιών, ήταν ανέκαθεν δεδομένη.
Όμως στις 25 Ιανουαρίου, με την ψήφο μας, ζητήσαμε να αλλάξουν ορισμένα πράγματα στην καθημαγμένη μας Ψωροκώσταινα.
Ανάμεσα στα άλλα που ζητήσαμε να αλλάξουν -και μάλιστα ένα από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο, ήταν και αυτός ο τραγέλαφος που άστοχα και αδικαιολόγητα ονοματίζεται "Δικαιοσύνη" και που στην πραγματικότητα είναι ένα από τα εργαλεία της αδικίας που τόσο χαρακτηριστικά στιγματίζει την κοινωνία μας.
Έπρεπε, λένε αυτοί που δεν καταλαβαίνουν από ανεξαρτησίες της δικαιοσύνης και άλλα τέτοια πράσινα άλογα, να σηκώσει το τηλέφωνο ο Πρωθυπουργός και να ζητήσει από τους δικαστές την παραδειγματική τιμωρία του τσαρλατάνου "υπουργού", με τον πρότερο έντιμο (sic) βίο, που έκοβε και έραβε τα ονόματα της περιώνυμης λίστας των φοροκλεφτών και των άλλων απατεώνων, χωρίς ποτέ να δίνει εντολή, αυτός, ακριβώς όπως και οι διάδοχοι του χαρτοφυλακίου του, για τον στοιχειώδη έλεγχο της λίστας Λαγκάρντ.
Αυτή είναι η αλήθεια: η ουσία των πραγμάτων είναι που ενδιαφέρει τον περισσότερο κόσμο και τα υπόλοιπα είναι